Mijn man heeft mij bedrogen met mijn beste vriendin. Ik ben er kapot van. Voelde het vanaf het begin dat er iets speelde , alles is altijd ontkent. Het is ongeveer 3 maanden geweest en ik weet niet zeker of het verder is gegaan dan appen en bellen over sex of ook echt daadwerkelijk sex.
Hij zegt dat het er in geslopen is en dat hij de spanning en aandacht wel en luisterend oor fijn vond. Maar hij wil er alles aan doen om mij niet kwijt te raken en te vechten voor zijn gezin. Als we geen dochtertje hadden gehad dan was ik wel geweest, maar we waren notabene bezig voor een tweede kindje.
Ik twijfel nu heel erg of ik dat tweede kindje door moet zetten en hem een tweede kans moet geven, dan heb ik in ieder geval 2 kindeeen van dezelfde man mocht het alsnog fout gaan. Ik zie het niet zitten om over 5 jaar weer met een nieuwe partner een kindje te nemen, dan ben ik ook al veel te oud. En natuurlijk hou ik ontzettend van hem, maar mijn beeld over hem is wel voor altijd veranderd.
Ook speelt mee dat ik op dit moment moeilijk aan een woning kan komen nog weinig spaargeld heb. Is het raar om nu aan mezelf te denken me financieel onafhankelijk te maken en me geestelijk er op voor te bereiden dat het over 3 jaar weer gebeurd zoiets? Maar dat ik er dan beter voor sta dan nu…
Hij zegt dat het er in geslopen is en dat hij de spanning en aandacht wel en luisterend oor fijn vond. Maar hij wil er alles aan doen om mij niet kwijt te raken en te vechten voor zijn gezin. Als we geen dochtertje hadden gehad dan was ik wel geweest, maar we waren notabene bezig voor een tweede kindje.
Ik twijfel nu heel erg of ik dat tweede kindje door moet zetten en hem een tweede kans moet geven, dan heb ik in ieder geval 2 kindeeen van dezelfde man mocht het alsnog fout gaan. Ik zie het niet zitten om over 5 jaar weer met een nieuwe partner een kindje te nemen, dan ben ik ook al veel te oud. En natuurlijk hou ik ontzettend van hem, maar mijn beeld over hem is wel voor altijd veranderd.
Ook speelt mee dat ik op dit moment moeilijk aan een woning kan komen nog weinig spaargeld heb. Is het raar om nu aan mezelf te denken me financieel onafhankelijk te maken en me geestelijk er op voor te bereiden dat het over 3 jaar weer gebeurd zoiets? Maar dat ik er dan beter voor sta dan nu…
Anoniem