Mijn man heeft een midlife crisis

Hallo Jet,
super herkenbaar, wij waren jeugdliefdes en net niet 40 jaar samen. Het erge vind ik dat hij de communicatie tussen ons de schuld geeft en alle randverschijnselen helemaal niet meeneemt in deze ellende. Echt een kip en ei-verhaal. Maar ondertussen alle tekens van een midlife. En dat is niet best, want inderdaad, dat kan jaren duren. Ook bij ons is de bom geplaatst, alle 4 kinderen helemaal van streek, hij gelijk met zijn soulmate (ook gaan scheiden) samen gaan wonen en nergens besef van wat hij aan puinhoop achter laat.
Hoe moeten wij dan nu verder? Wie weet dat de lotgenoten daarin kunnen helpen.

Wie herkent dit nog?
Petra

Hoi Petra en Jet,

Ik ben benieuwd hoe het nu met jullie is.
Mijn man wilde half november met me praten en vertelde toen dat hij onze relatie (na 16 jaar) wilde verbreken. Dat was geen praten, maar een mededeling.
In eerste instantie zei hij dat er geen ander was, maar omdat hij zo resoluut was (en dat normaal totaal niet is) geloofde ik dat niet. Hij vertelde dat hij wel iemand anders 'leuk' vond. Ik was in shock! Ik had de laatste weken ook wel door dat er iets veranderde, dat we langs elkaar heen leefden (en heb dat ook aangegeven, zonder reactie van zijn kant), maar dit heb ik nooit zien aankomen.
Achteraf realiseer ik me dat ik wel een aantal signalen gemist heb: intensief sporten, voedingssuplementen, gezonder eten, aandacht voor de vrouwen op zijn werk etc. Ik zat echter in een heftig medisch traject waar we samen (dacht ik) voor gekozen hadden, en had mijn energie nodig om overeind te blijven voor onze dochter. Nu kreeg ik het verwijt dat ik nooit iets wilde, dat onze relatie al jaren slecht was, dat hij zich geen man meer voelde, dat hij altijd de goedzak was die instemde (nee, lafbek, je durfde de confrontatie niet aan te gaan).
De volgende dag heb ik hem gevraagd of hij echt alles op wilde geven. We kwamen samen tot de conclusie dat relatietherapie een optie was. Ik heb het 's avonds nog bij hem gedubbelcheckt: "Ja, als ik dit niet zou willen had ik er niet mee ingestemd". Bijna 2 weken dacht ik dat het echt goed zou komen, hij heeft me, grofgezegd, platgeneukt. We hadden lol, en ik deed mijn uiterste best. Tot hij weer ging werken. Ik merkte dat er iets bij hem veranderde, hij sloot zich emotioneel weer af. 4 dagen heb ik dit voor lief genomen, maar toen trok ik het niet meer. Uiteindelijk kwam er uit dat hij die ander niet uit zijn hoofd kon zetten en dat zijn liefde voor mij over was. De avond ervoor hadden we nog seks gehad op de bank, voor hij naar zijn werk ging. Ik voelde me zo verraden! En het werd nog erger, want na een poosje trekken bleek hij gewoon al 3 maanden vreemd te gaan.
Woede, verdriet, verbijstering, wanhoop... ik voelde alles tegelijk. In de weken erna viel me op hoe emotioneel afgesloten hij was.
Hij praatte niet met zijn ouders, nauwelijks met zijn broer, en ook niet met mij. Hij praatte alleen op zijn werk, waar zo'n beetje al die meiden in scheiding liggen, en waar hij dus gesterkt werd in zijn ideeën. Zijn liefje werkt er ook.
Hij drinkt ineens witte wijn, terwijl hij nooit wijn dronk, tenzij er echt niets anders voorhanden was. Hij loopt weer op airmax, heeft zijn haar weer heel kort, en behoorlijk wat nieuwe kleding gekocht.
De witte wijn was voor mij echter de trigger om iets over de MLC op te gaan zoeken.
Ik herken hem niet meer, en hij wil de scheiding er zo snel mogelijk doorjagen (haast!).

Ik heb me er bij neergelegd, ik kan hem niet meer helpen. Ik heb wel mijn schoonmoeder (waar ik een hele goede band mee heb, nog steeds) gewaarschuwd dat er een moment kan komen waarop hij in een depressie schiet, omdat ik er dan niet meer ben om hem op te vangen en hij wel de vader van onze dochter is.

Dus ik ben benieuwd hoe het bij jullie verder verlopen is. Ik denk dat hij nu bijna 2 jaar die verborgen depressie heeft, maar het kan nog jaren duren voor die naar buiten komt, als hij dat al aan zichzelf gaat toegeven.

Groetjes!

Ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat. De verhalen zijn zo herkenbaar en het is zo lastig om de juiste keus te maken. Wachten tot dit voorbij gaat of stoppen met deze strijd (duurt al 1,5 jaar).

We zijn ruim 7 jaar verder. Ik heb nog heel lang hoop gehad dat het toch nog goed zou komen maar uiteindelijk ben ik verder gegaan met mijn leven en heb opnieuw ander geluk gevonden. Het contact tussen mijn ex en mij is nog altijd erg goed. Hij is blij voor mij. Ik koester de hele mooie jaren die we hebben gehad en hoop oprecht dat hij ook het geluk in zichzelf terug vindt. Want zover is hij nog steeds niet. Het gaat op en neer. Gelukkig beseft hij dit nu ook en heeft hulp gezocht. Soms denk ik wel eens, had ik maar gewacht, wie weet maar ik besef ook dat het oer vertrouwen dat ik had er niet meer is. Mijn huidige partner is de liefste schat ter wereld maar er zal altijd een litteken blijven die nooit meer overgaat.

Verdrietig enerzijds, maar fijn dat je het geluk weer gevonden hebt!

NN, verdrietig is dat je in de situatie blijft hangen. Als ik terugkijk dan heb ik er geen spijt van en er is zeker geen sprake van verdriet. Het is jammer als het niet werkt, maar dan moet je kiezen voor jezelf en verder gaan. En ander brengt je geen geluk! Blijven wachten tot het voorbij gaat, is geen oplossing. Het is zonde van je tijd en je ontneemt jezelf misschien wel een kans op een beter leven.

Jet