Sinds we zelf op de hoogte zijn hebben wij alle mogelijke hulp ingeschakeld. De hulpverlening qua mentale problemen is schrijnend. Zelfs na haar wanhoopsdaad werden we in het ziekenhuis wandelen gestuurd wegens geen bed vrij. Nu eindelijk na 6 maand wachten krijgt mijn dochter de hulp en medicatie die ze zo hard nodig heeft. Maar de weg is nog heel lang. Ondertussen ga je als ouder door de hel. De ongerustheid, de angst het schuldgevoel overheersen je leven.
Ik wens alle ouders die in het zelfde schuitje zitten heel veel sterkte toe. Probeer er gewoon te zijn voor u kind.