Tja, het voelt wat raar om het zo op te schrijven maar wie weet lucht het na jaren toch wat op. Ik kom uit een gezin met ouders en een broer. Eigenlijk terugkijkend ontzorgen mijn ouders mijn broer zijn hele leven lang al, praktisch (ophalen/wegbrengen/verhuizen etc), financieeel (schulden regelen, tekorten opvangen, etc) en sociaal (kadotjes voor hem regelen om te kunnen geven op n verjaardag, alles goedpraten etc.)
Gelukkig heb ik deze hulp niet nodig maar toch erger ik me dood aan deze volledige ontzorging en het gebrek van met name mijn moeder om te zien hoe mijn broer zorgt voor continue strijd en stress tussen mijn ouders (die krijgen vaak onderling ruzie over weer een nieuwe hulp/geldvraag) en de irritatie die het bij mij teweegbrengt.
Mijn man zegt terecht wees blij dat wij het niet nodig hebben en laat het lekker gaan, hoewel hij mijn ergernis zeker begrijpt.
Hebben jullie nog tips hoe hier mee om te gaan?
Gelukkig heb ik deze hulp niet nodig maar toch erger ik me dood aan deze volledige ontzorging en het gebrek van met name mijn moeder om te zien hoe mijn broer zorgt voor continue strijd en stress tussen mijn ouders (die krijgen vaak onderling ruzie over weer een nieuwe hulp/geldvraag) en de irritatie die het bij mij teweegbrengt.
Mijn man zegt terecht wees blij dat wij het niet nodig hebben en laat het lekker gaan, hoewel hij mijn ergernis zeker begrijpt.
Hebben jullie nog tips hoe hier mee om te gaan?
Anoniem
