Mijn vriendin en ik zijn al 10 jaar samen en hebben twee kinderen. Ik ben na de geboorte van de eerste heel erg in mijn hoofd teruggetrokken en heb nog weinig rust genomen waardoor het sexuele leven bijna volledig stil kwam te liggen. Ondanks smeekbeden van mijn vriendin lukte het mij slechts langzaam hier verbetering in te brengen. Door haar onzekerheid durfde ze niet met de vuist op tafel te slaan en te zeggen nu moet er iets gebeuren (therapie?) en anders is het over. Uiteindelijk heeft ze dit wel gedaan nadat ze verliefd werd op een ander.
We zijn een keer naar een therapeut geweest en mij vielen de schellen van de ogen. Ik heb veel verbeterd en ze ziet dat ook, maar ze had al direct na de eerste sessie gezegd dat het voor haar klaar was met de relatie. Hoewel we twee kinderen hebben, ze me nog steeds een leuke man vindt en ziet dat ik verander en dit kan vasthouden wil ze niet opnieuw proberen. Ze zegt met niet meer lichamelijk aantrekkelijk te vinden (haar lichaam klapte dicht toen we het weer eens probeerden te doen) en ze ziet geen toekomst meer samen, hoewel we een half jaar geleden nog huizen zochten.
Ik vraag me af of haar onzekerheid en angststoornis spreekt want mij lijkt het zo makkelijk te repareren en zo waardevol om nog te proberen met therapie?
We zijn een keer naar een therapeut geweest en mij vielen de schellen van de ogen. Ik heb veel verbeterd en ze ziet dat ook, maar ze had al direct na de eerste sessie gezegd dat het voor haar klaar was met de relatie. Hoewel we twee kinderen hebben, ze me nog steeds een leuke man vindt en ziet dat ik verander en dit kan vasthouden wil ze niet opnieuw proberen. Ze zegt met niet meer lichamelijk aantrekkelijk te vinden (haar lichaam klapte dicht toen we het weer eens probeerden te doen) en ze ziet geen toekomst meer samen, hoewel we een half jaar geleden nog huizen zochten.
Ik vraag me af of haar onzekerheid en angststoornis spreekt want mij lijkt het zo makkelijk te repareren en zo waardevol om nog te proberen met therapie?
Hans
