Mijn man (38) heeft toen ons tweede kindje 13 dagen oud was, gezegd te willen scheiden. Een week voordat ik erachter kwam zwanger te zijn, gaf hij aan niet meer te weten wat hij voor mij voelde; hiij mist pure passie en liefde.
Ik was overdonderd.. de wens voor een tweede kindje was een bewuste keuze van ons beide.
In de periode van de zwangerschap hebben we begeleiding gehad van een coach en besloten geen keuzes te maken nu en in kraamperiode, ivm beide niet reeel kunnen denken en hormonen. In die periode hebben we elkaar meer ruimte gegeven en ook een tijd apart van elkaar geleefd. De zorg voor onze oudste (2 jaar) verdeeld, maar merendeel bij mij.
Er is veel gebeurd de laatste vijf jaar in onze situatie; verhuizing, verandering van carrière bij hem, ouders worden en plotseling overlijden van zijn vader. Hij komt uit een gescheiden gezin, ik niet.
Hij geeft aan veranderd te zijn door de jaren en daarom niet meer bij mij te passen. Ik zie ook dat er dingen veranderd zijn, vnl tgv overlijden als (voor mij) ook moederschap: de verschillende rollen (mama zijn, geliefde zijn, werknemer zijn en mezelf zijn) vond ik lastig te balanceren.
Na het eerste mediator gesprek zijn we meer open geweest dan ooit; hij gaf aan zich al jaren eenzaam te voelen en niet gezien door mij. Ik in grote lijnen idem naar hem. Hij heeft heel veel analyses over ons in zijn hoofd gedaan, zonder wederhoor naar mij. Al jaren.
We hebben besloten beide deze informatie te verwerken. Hij ziet de kinderen enkele momenten in de week. Hij woont nu 6 weken bij zijn moeder..
Ik heb de wens dat als er nog ‘iets’ is van gevoel voor mij, we dit samen (met begeleiding) gaan onderzoeken. Heb al mijn gedachten over ons op papier gezet en hem een week geleden toegestuurd. Hij heeft tijd nodig om erover na te denken. Ik merk dat ik behoefte heb aan duidelijkheid, maar hem nu de ruimte moet geven.
En wat is wijsheid? Zou therapie werken?
Ik was overdonderd.. de wens voor een tweede kindje was een bewuste keuze van ons beide.
In de periode van de zwangerschap hebben we begeleiding gehad van een coach en besloten geen keuzes te maken nu en in kraamperiode, ivm beide niet reeel kunnen denken en hormonen. In die periode hebben we elkaar meer ruimte gegeven en ook een tijd apart van elkaar geleefd. De zorg voor onze oudste (2 jaar) verdeeld, maar merendeel bij mij.
Er is veel gebeurd de laatste vijf jaar in onze situatie; verhuizing, verandering van carrière bij hem, ouders worden en plotseling overlijden van zijn vader. Hij komt uit een gescheiden gezin, ik niet.
Hij geeft aan veranderd te zijn door de jaren en daarom niet meer bij mij te passen. Ik zie ook dat er dingen veranderd zijn, vnl tgv overlijden als (voor mij) ook moederschap: de verschillende rollen (mama zijn, geliefde zijn, werknemer zijn en mezelf zijn) vond ik lastig te balanceren.
Na het eerste mediator gesprek zijn we meer open geweest dan ooit; hij gaf aan zich al jaren eenzaam te voelen en niet gezien door mij. Ik in grote lijnen idem naar hem. Hij heeft heel veel analyses over ons in zijn hoofd gedaan, zonder wederhoor naar mij. Al jaren.
We hebben besloten beide deze informatie te verwerken. Hij ziet de kinderen enkele momenten in de week. Hij woont nu 6 weken bij zijn moeder..
Ik heb de wens dat als er nog ‘iets’ is van gevoel voor mij, we dit samen (met begeleiding) gaan onderzoeken. Heb al mijn gedachten over ons op papier gezet en hem een week geleden toegestuurd. Hij heeft tijd nodig om erover na te denken. Ik merk dat ik behoefte heb aan duidelijkheid, maar hem nu de ruimte moet geven.
En wat is wijsheid? Zou therapie werken?
Lies
