9 jaar geleden heb ik mijn vriend leren kennen na een lange tijd heel bewust alleen te zijn geweest ivm opvoeding van mijn zoon, ik had er na een moeizame relatie ook ff geen zin meer in maar dat terzijde..
Met zijn huwelijk zat het niet goed en hij is dan ook gaan scheiden zodat we bij elkaar konden zijn.
Straalverliefd waren we en niet bij elkaar weg te slaan.
Zijn ex liet uit boosheid voor zijn vreemdgaan niet toe dat ik ook maar één voet tussen de deur kreeg en een normaal contact op kon bouwen met de twee zonen die toen 4 en 8 jaar oud waren.
Uit angst het contact te verliezen met zijn kinderen gaf hij zijn ex overal haar zin in want ze had al een paar keer laten zien dat hij ervan zou lusten als hij niet deed wat ze zei.
Enigzins begrijpelijk maar het is zachtjes aan helemaal doorgeslagen.
De kinderen moesten me niet want daar deed de moeder erg haar best voor en mijn vriend liet haar begaan en heeft nooit met de vuist op tafel geslagen en het voor me opgenomen waardoor ik overal buiten ben komen te staan.
Opeens had ik een relatie met iemand die om de week de kinderen had en het hele weekend met hun bij zijn ouders zat en nog steeds..
Vakantie hebben we nog nooit samen gehad.
Als ik er iets over zei dan kreeg ik geen contact meer en werd ik genegeerd.
Mijn vriend is een moeilijke prater en ik probeer daar rekening mee te houden maar heb ook mijn eigen behoeften.
Wij wonen al geruime tijd in onze eigen woningen want hij liet me te pas en te onpas zitten en ik trok dat niet meer, het liegen was voor hem iets normaals leek het wel.
Met oudejaarsavond zaten mijn zoon en ik weer alleen en ik voelde me zo eenzaam.
Heb toen ook een bericht gestuurd naar mijn vriend dat ik niet wist hoe lang ik dit kon vol houden en dat ik geen toekomst zie hierin.
Hij zat op dat bij zijn ouders met de kinderen en het kwam waarschijnlijk weer niet uit en ik werd wederom genegeerd.
Wanneer is het mijn tijd, wanneer hoor ik er in zijn ogen bij en hoef ik niet meer opzij te schuiven voor de kinderen.
Uiteindelijk heeft hij me via een app laten weren dat het beter is dat we stoppen omdat we elkaar alleen maar pijn doen en ik weet dat dat ook zo is.
Hij wil nu de relatie omgooien naar een vriendschap.
Hij wil de moeilijke dingen er niet bij maar is dat nu echt een goede basis voor een vrienschap en hoe kan je die knop in godsnaam zomaar omzetten.
Maar zelfs nu we uit elkaar zijn en soms met elkaar praten en het hem niet aanstaat wat ik zeg zet hij me weer in de negeerstand.
Ik ben door de jaren heen onzeker geworden en heb het gevoel dat er een spelletje met mijn hoofd wordt gespeeld.
Ligt het dan echt allemaal aan mij?
Met zijn huwelijk zat het niet goed en hij is dan ook gaan scheiden zodat we bij elkaar konden zijn.
Straalverliefd waren we en niet bij elkaar weg te slaan.
Zijn ex liet uit boosheid voor zijn vreemdgaan niet toe dat ik ook maar één voet tussen de deur kreeg en een normaal contact op kon bouwen met de twee zonen die toen 4 en 8 jaar oud waren.
Uit angst het contact te verliezen met zijn kinderen gaf hij zijn ex overal haar zin in want ze had al een paar keer laten zien dat hij ervan zou lusten als hij niet deed wat ze zei.
Enigzins begrijpelijk maar het is zachtjes aan helemaal doorgeslagen.
De kinderen moesten me niet want daar deed de moeder erg haar best voor en mijn vriend liet haar begaan en heeft nooit met de vuist op tafel geslagen en het voor me opgenomen waardoor ik overal buiten ben komen te staan.
Opeens had ik een relatie met iemand die om de week de kinderen had en het hele weekend met hun bij zijn ouders zat en nog steeds..
Vakantie hebben we nog nooit samen gehad.
Als ik er iets over zei dan kreeg ik geen contact meer en werd ik genegeerd.
Mijn vriend is een moeilijke prater en ik probeer daar rekening mee te houden maar heb ook mijn eigen behoeften.
Wij wonen al geruime tijd in onze eigen woningen want hij liet me te pas en te onpas zitten en ik trok dat niet meer, het liegen was voor hem iets normaals leek het wel.
Met oudejaarsavond zaten mijn zoon en ik weer alleen en ik voelde me zo eenzaam.
Heb toen ook een bericht gestuurd naar mijn vriend dat ik niet wist hoe lang ik dit kon vol houden en dat ik geen toekomst zie hierin.
Hij zat op dat bij zijn ouders met de kinderen en het kwam waarschijnlijk weer niet uit en ik werd wederom genegeerd.
Wanneer is het mijn tijd, wanneer hoor ik er in zijn ogen bij en hoef ik niet meer opzij te schuiven voor de kinderen.
Uiteindelijk heeft hij me via een app laten weren dat het beter is dat we stoppen omdat we elkaar alleen maar pijn doen en ik weet dat dat ook zo is.
Hij wil nu de relatie omgooien naar een vriendschap.
Hij wil de moeilijke dingen er niet bij maar is dat nu echt een goede basis voor een vrienschap en hoe kan je die knop in godsnaam zomaar omzetten.
Maar zelfs nu we uit elkaar zijn en soms met elkaar praten en het hem niet aanstaat wat ik zeg zet hij me weer in de negeerstand.
Ik ben door de jaren heen onzeker geworden en heb het gevoel dat er een spelletje met mijn hoofd wordt gespeeld.
Ligt het dan echt allemaal aan mij?
Hilda
