Hoi allemaal,
Ik wil hier mijn verhaal doen om erachter te komen of mensen deze situatie herkennen en om van me af te schrijven.
In maart 2019 ging mijn relatie van 4,5 jaar uit. Dit was niet mijn keuze en ik heb mij 3 maanden lang extreem ellendig gevoeld. Echter had ik nooit verwacht dat ik na 3 maanden liefdesverdriet opeens iemand tegen zou komen die mij in een klap enorm gelukkig kon maken. Ik was smoor en smoorverliefd. Deze jongen had geen ervaring met relaties en was nog nooit verliefd geweest tot dat hij mij tegen kwam. Wij voelden allebei snel aan dat wij bijelkaar hoorden en samen verder moesten gaan. Een relatielabel kwam er al snel op. Ik had een enorm gepassioneerde relatie met deze jongen en dit gevoel van verliefdheid had ik nog nooit zo ervaren. Ook niet in de relatie die 4,5 jaar duurde. Helaas is vorig jaar september een einde gekomen aan mijn vorige relatie. Na de eerste lockdown van Corona waren er te veel spanningen tussen ons ontstaan en hebben we enorm lang doorgesukkeld omdat we teveel van elkaar hielden om op te geven. Uiteindelijk heeft hij na een maand lang aankijken, definitief de knoop doorgehakt. Hij wilde het niet, maar hij was zichzelf kwijt geraakt in de tijd dat het tussen ons minder ging. Ik zag ook aan hem dat hij nog steeds veel van mij hield. Hij hield niet meer van zichzelf en wilde alleen verder om zichzelf terug te vinden. Ik vond het enorm moeilijk om geen contact meer met hem te hebben maar ik heb hem volledig gelaten. Nu zijn we 6 maanden verder en heb ik elke maand nog wel iets van hem gehoord. Er was steeds een reden om iets te laten horen van zichzelf. Afgelopen week hebben we zelfs weer eens afgesproken en ondanks het feit dat we al 6 maanden uitelkaar zijn, leken we in ons liefdesverdriet geen stap vooruit gezet te hebben. Het is wel duidelijk dat wij nog zielsveel van elkaar houden maar dit niet onze tijd was.. ik heb het er nog steeds enorm moeilijk mee en kan het gevoel wat ik voor deze jongen heb moeilijk beschrijven. Hij voelt als een soort van ‘onbereikbare liefde’. Ik kan geen hoop meer hebben dat het goed komt, daar kwets ik mezelf alleen nog maar mee. Maar ik vond dit een bijzonder verhaal om te delen omdat het helaas een goed voorbeeld is van houden van is ook loslaten. Liefde kun je niet pushen, het is er of het is er niet en het zal hoe dan ook zijn weg vinden. Het komt goed ❤️
Liefs,
C
Ik wil hier mijn verhaal doen om erachter te komen of mensen deze situatie herkennen en om van me af te schrijven.
In maart 2019 ging mijn relatie van 4,5 jaar uit. Dit was niet mijn keuze en ik heb mij 3 maanden lang extreem ellendig gevoeld. Echter had ik nooit verwacht dat ik na 3 maanden liefdesverdriet opeens iemand tegen zou komen die mij in een klap enorm gelukkig kon maken. Ik was smoor en smoorverliefd. Deze jongen had geen ervaring met relaties en was nog nooit verliefd geweest tot dat hij mij tegen kwam. Wij voelden allebei snel aan dat wij bijelkaar hoorden en samen verder moesten gaan. Een relatielabel kwam er al snel op. Ik had een enorm gepassioneerde relatie met deze jongen en dit gevoel van verliefdheid had ik nog nooit zo ervaren. Ook niet in de relatie die 4,5 jaar duurde. Helaas is vorig jaar september een einde gekomen aan mijn vorige relatie. Na de eerste lockdown van Corona waren er te veel spanningen tussen ons ontstaan en hebben we enorm lang doorgesukkeld omdat we teveel van elkaar hielden om op te geven. Uiteindelijk heeft hij na een maand lang aankijken, definitief de knoop doorgehakt. Hij wilde het niet, maar hij was zichzelf kwijt geraakt in de tijd dat het tussen ons minder ging. Ik zag ook aan hem dat hij nog steeds veel van mij hield. Hij hield niet meer van zichzelf en wilde alleen verder om zichzelf terug te vinden. Ik vond het enorm moeilijk om geen contact meer met hem te hebben maar ik heb hem volledig gelaten. Nu zijn we 6 maanden verder en heb ik elke maand nog wel iets van hem gehoord. Er was steeds een reden om iets te laten horen van zichzelf. Afgelopen week hebben we zelfs weer eens afgesproken en ondanks het feit dat we al 6 maanden uitelkaar zijn, leken we in ons liefdesverdriet geen stap vooruit gezet te hebben. Het is wel duidelijk dat wij nog zielsveel van elkaar houden maar dit niet onze tijd was.. ik heb het er nog steeds enorm moeilijk mee en kan het gevoel wat ik voor deze jongen heb moeilijk beschrijven. Hij voelt als een soort van ‘onbereikbare liefde’. Ik kan geen hoop meer hebben dat het goed komt, daar kwets ik mezelf alleen nog maar mee. Maar ik vond dit een bijzonder verhaal om te delen omdat het helaas een goed voorbeeld is van houden van is ook loslaten. Liefde kun je niet pushen, het is er of het is er niet en het zal hoe dan ook zijn weg vinden. Het komt goed ❤️
Liefs,
C
Anoniem
