Lastig om zowel voor mijzelf als mijn man te zorgen

Beste Anoniem,

Dank je wel voor het schrijven van je bericht. Ik haal hier steun uit. Hoewel anders dan bij jullie gaat het in onze situatie om een vriend die mijn partner al 20 jaar heeft, en die ik minder lang kende, en een heel andere band mee heb.

Ik herken toch iets in je verhaal. Vooral dat je op een afstand betrokken ben en andere pijn en verdriet hebt. Maar die zijn er wel, de pijn en het verdriet. Ik merk daarnaast op dat ik mijn verdriet vooral in woorden wil uitdrukken en hij vooral zelf in zijn eigen hoofd verwerkt en soms meer drinkt dan nodig. Het is dan eenzaam vind ik.

Ik probeer om de verbinding dan maar in andere momenten te zien, de momenten van samen eten, of samen naar de vriendengroep gaan. Dat helpt wel iets, maar er is ook nog steeds verdriet.

Ik hoop dat ik het tijd kan geven. Verdriet hoort er nu bij. Ik hoop dat we elkaar later weer vinden. Maar dat kost op dit moment heel veel kracht om geduldig te blijven.