Mijn man en ik kennen elkaar al meer dan 14 jaar en zijn 12 jaar daarvan samen. Hij is mijn rots en stabiliteit. We hebben veel met elkaar meegemaakt en hij heeft mijn vurige en flirterige karakter altijd geaccepteerd. Ondanks dat ik meerdere keren over de grenzen ben gegaan met mijn flirten (niet vreemdgegaan, maar wel te ver in mijn gedrag) zijn we er altijd uitgekomen. Het heeft er bij mijn man echter wel voor gezorgd om meer afstand te nemen. De afgelopen 6 jaar hebben we meer als huisgenoten geleefd dan als partners, wel als een goed team, maar de passie was er volledig uit.
2,5 jaar geleden heb ik iemand online leren kennen, laten we hem M noemen. M en ik klikten vanaf dag 1, uren konden we met elkaar praten en als snel ontwikkelden er gevoelens. M is wel iemand met bindingsangst en elke keer als we elkaar in het echt zouden ontmoeten haakte hij af. Voordat iemand zegt dat hij een catfish is, dat is niet het geval, want we hebben vanaf week 1 al gebruik gemaakt van facetime. We hebben een innige vriendschappelijke band opgebouwd waar we veel van elkaar geleerd hebben, maar ook was er veel sprake van seksuele spanning, appjes en foto's.
M heeft mij echter wel vier keer compleet genegeerd, om later (meestal na een maand) weer terug te komen. De pijn werd hem dan te veel en zijn verleden zorgt ervoor dat hij niet op een andere manier ermee om kan gaan, maar dat heeft ook veel vertrouwen weggenomen. Daarnaast zijn we als we goed zijn, echt fantastisch, maar we kunnen ook echt het slechtst in elkaar naar boven halen. Ik weet dat hij door zijn verleden eigenlijk geen relatiemateriaal is.
Mijn man is van alles op de hoogte en was bereid om stapje voor stapje met mij en M naar een open relatie toe te werken, om te kijken of dit voor ons allemaal kon werken. Helaas heeft M hier onlangs de stekker uit getrokken. Hij wil mij niet delen, maar volledig voor zichzelf. Ik houd ook van mijn man, dus dat maakt het voor mij niet mogelijk om bij hem weg te gaan.
M wil graag onze vriendschap behouden en ik wil dit ook, maar ik denk dat veel kracht en connectie van onze vriendschap ook met de gevoelens kwamen. Ik kan er niet tegen als hij afstandelijk doet en hij is nu ook aan het daten geslagen. Waar ik hem overigens in stimuleer, want als ik hem niet kan bieden wat hij nodig heeft dan wil ik toch dat hij gelukkig wordt. Mijn egoistische kant heeft daar wel veel pijn van. Ik ben vooral heel erg zoekende hoe we de vriendschap toch kunnen laten werken, mijn maatje die me altijd helpt om te groeien, met wie ik zo kan lachen en me echt heeft geleerd met meer compassie naar mezelf te kijken. Ik kan me niet voorstellen dat hij straks helemaal niet meer in mijn leven zou zijn, maar ik weet niet of we beiden de pijn aankunnen van alleen vrienden zijn.
Ik weet niet of ik beter door de zure appel heen kan bijten en het contact verbreek, maar ik word letterlijk ziek van de gedachte. Ik wil ook niet bij mijn man weg voor wie ik een diepe liefde voel en met wie het sinds korte tijd ook weer beter gaat (passioneler) maar ik voel me al zo lang verscheurd en ben echt even radeloos.
2,5 jaar geleden heb ik iemand online leren kennen, laten we hem M noemen. M en ik klikten vanaf dag 1, uren konden we met elkaar praten en als snel ontwikkelden er gevoelens. M is wel iemand met bindingsangst en elke keer als we elkaar in het echt zouden ontmoeten haakte hij af. Voordat iemand zegt dat hij een catfish is, dat is niet het geval, want we hebben vanaf week 1 al gebruik gemaakt van facetime. We hebben een innige vriendschappelijke band opgebouwd waar we veel van elkaar geleerd hebben, maar ook was er veel sprake van seksuele spanning, appjes en foto's.
M heeft mij echter wel vier keer compleet genegeerd, om later (meestal na een maand) weer terug te komen. De pijn werd hem dan te veel en zijn verleden zorgt ervoor dat hij niet op een andere manier ermee om kan gaan, maar dat heeft ook veel vertrouwen weggenomen. Daarnaast zijn we als we goed zijn, echt fantastisch, maar we kunnen ook echt het slechtst in elkaar naar boven halen. Ik weet dat hij door zijn verleden eigenlijk geen relatiemateriaal is.
Mijn man is van alles op de hoogte en was bereid om stapje voor stapje met mij en M naar een open relatie toe te werken, om te kijken of dit voor ons allemaal kon werken. Helaas heeft M hier onlangs de stekker uit getrokken. Hij wil mij niet delen, maar volledig voor zichzelf. Ik houd ook van mijn man, dus dat maakt het voor mij niet mogelijk om bij hem weg te gaan.
M wil graag onze vriendschap behouden en ik wil dit ook, maar ik denk dat veel kracht en connectie van onze vriendschap ook met de gevoelens kwamen. Ik kan er niet tegen als hij afstandelijk doet en hij is nu ook aan het daten geslagen. Waar ik hem overigens in stimuleer, want als ik hem niet kan bieden wat hij nodig heeft dan wil ik toch dat hij gelukkig wordt. Mijn egoistische kant heeft daar wel veel pijn van. Ik ben vooral heel erg zoekende hoe we de vriendschap toch kunnen laten werken, mijn maatje die me altijd helpt om te groeien, met wie ik zo kan lachen en me echt heeft geleerd met meer compassie naar mezelf te kijken. Ik kan me niet voorstellen dat hij straks helemaal niet meer in mijn leven zou zijn, maar ik weet niet of we beiden de pijn aankunnen van alleen vrienden zijn.
Ik weet niet of ik beter door de zure appel heen kan bijten en het contact verbreek, maar ik word letterlijk ziek van de gedachte. Ik wil ook niet bij mijn man weg voor wie ik een diepe liefde voel en met wie het sinds korte tijd ook weer beter gaat (passioneler) maar ik voel me al zo lang verscheurd en ben echt even radeloos.
anoniem
