Ik heb sinds 12 jaar een relatie met mijn vriend. Ik ben nu 41 en hij 49.jaar geleden had hij een ongeluk waardoor zijn linkerarm volledig verlamt is en chronische zenuwpijnen bij heeft. Gedurende die 8 jaar heb ik hem geholpen zoveel ik kan maar het begint op te geraken. Gedurende die 8 jaar is hij een heel ander persoon geworden. Hij gaat niet meer buiten . ( hij beschikt over een aangepaste auto) Vrienden of familie komen niet meer langs. Ook mijn vrienden groep heb ik verloren door hem. Hij is volledig geïsoleerd. Ik moet altijd en overal alleen naar toe. Als hij dan mee is naar mijn familie of er komt een vriend en hij begint over zijn Beperking en gevolgen ervan schakelen de meeste mensen over naar een onderwerp want hij kan er niet over stoppen. Ook over zijn financiële situatie is hij altijd mee bezig. Soms denk ik dat ik alleen nog goed ben om hem te steunen hierin. Sex is reeds 4 jaar niets meer.
Al bij al heb ik respect voor hem en is er wel liefde en vriendschap aanwezig maar is dit nog genoeg ? Ik wil hem niet kwetsen.
Al bij al heb ik respect voor hem en is er wel liefde en vriendschap aanwezig maar is dit nog genoeg ? Ik wil hem niet kwetsen.
Estelle
