Sinds mijn 17de heb ik een relatie met mijn vriend die 3 jaar ouder is.
Geen van beiden verwachtte dat het ooit meer zou zijn dan een kortstondige romance en toch zijn we na 18 jaar nog steeds samen.
We hebben al heel wat meegemaakt in die tijd, niets is eigenlijk over een leien dakje gegaan. Maar sinds een paar jaren gaat onze relatie allesbehalve goed en een 10-tal maanden geleden hebben we als laatste toevlucht een relatietherapeute opgezocht. Jammer genoeg vrees ik dat het niet meer goed zal komen. Hoewel niemand perfect is en ik al zeker niet, heeft hij mijn vertrouwen enorm geschonden door jaren iets geheim te houden voor mij. Ik ben er ook 99% zeker van dat hij vreemd is gegaan. Alleen heeft hij het niet zo met eerlijkheid en tenzij ik met bewijzen aankom, zal hij dit staalhard blijven ontkennen.
Los van dit alles, merk ik aan mezelf dat het gevoel er ook niet meer is.
Dat je elkaar graag ziet na 18 jaar lief en leed te delen, lijkt mij evident. We kunnen het ook nog heel goed vinden met elkaar, maar dan meer als broer en zus (van mijn kant). Sex hebben we nog amper of nooit, zeker niet na zijn leugen(s). En de energie om te vechten is er bij mij niet meer, ik heb het gevoel dat ik alles al heb gegeven maar ik amper iets terugkrijg.
Wanneer ik geen initiatief neem om te praten, om iets romantisch te doen, om bij de relatietherapeute te gaan, ... gebeurt er niks van zijn kant uit.
Nu hebben we al jaar en dag sinds het begin van onze relatie een bevriend koppel; zowel ik als mijn partner beschouwen hen als een van onze beste vrienden. We zien elkaar niet elke week (misschien 1x op de maand of 1x op de 2 maanden) maar weten perfect wat we aan elkaar hebben en staan altijd voor elkaar klaar.
Een kleine 2-tal maanden geleden is er echter meer beginnen groeien tussen mij en de partner van mijn beste vriendin/de beste vriend van mijn partner.
Het begon heel onschuldig met de gewoonlijke leeftijdsmopjes bij mijn verjaardag, maar we begonnen sindsdien meer en meer te appen met elkaar.
Ook bij hen zit de relatie al een lange tijd niet meer goed, dus je hoort me vast al komen...
Hij heeft intussen aangegeven me altijd al een mooie vrouw te hebben gevonden, die hij heel graag had en vice versa.
Er is tot nu toe niks meer gebeurd dan dat, maar we hebben beiden wel reeds moeten toegeven dat er gevoelens zijn ontstaan.
We beseffen allebei zeer goed dat we het steeds maar ingewikkelder aan het maken zijn voor onszelf en het schuldgevoel groeit dag per dag.
Alleen kan geen van beiden ermee ophouden...
Het voelt gewoon zo onwijs goed, vertrouwd, brengt me tot rust, ... en dat blijkt voor hem ook zo te zijn.
Los van deze ontwikkeling, ben ik me ervan bewust dat dit voor mij sowieso geen verschil had gemaakt in een komende relatiebreuk. Maar ik wil ook niet van de ene naar de andere relatie gaan. Ik wil eerst aan mezelf werken en alleen gaan wonen, zodat we beide aan onszelf kunnen werken.
Bovendien weet ik niet wat ik aan moet met naar mijn beste vriendin toe, dit doe je gewoonweg niet en ik schaam me hiervoor echt rot.
Al meerdere keren wilde ik er resoluut mee ophouden en alle contact verbreken en hier praat ik dan ook over met hem, want we weten allebei dat wanneer dit blijft verdergaan, dit tot meer zal leiden dan alleen appjes...
Het lijkt alleen niet te lukken en de aantrekkingskracht blijft groeien.
Wat het zo verdomd moeilijk maakt is dat we elkaar al die jaren al door en door leren kennen hebben, elkaar gezien hebben op onze beste, maar ook onze slechtste momenten, weten wat we aan elkaar hebben, veel geheimen hebben gedeeld, ... en dit ons gevoel alleen maar lijkt te versterken, ook al hebben we hier nooit eerder verdere gevoelens door ontwikkeld.
"The heart wants what it wants" zeggen ze... maar ik heb mijn partner nog nooit bedrogen en ben dit ook niet van plan, omdat ik niet zo respectloos wil zijn (noch naar hem of naar haar toe).
Het liefste wil ik mijn huidige relatie vredig kunnen afsluiten en even op mijn eentje bezinnen (wishful thinking). Zelfs als deze utopie lukt en hij hetzelfde zou doen, zitten we nog steeds met het probleem van "de beste vriend(in)".
Ik weet dat hier geen kant en klare oplossing voor is en er in elk geval een zware tijd zit aan te komen, maar het is fijn om dit even van me te kunnen afschrijven omdat werkelijk niemand extern hiervan iets weet en ik word gek in mijn hoofd...
Heel veel geluk aan al degene die in (ongeveer) hetzelfde schuitje zitten en dit nu lezen, you're not alone...
Geen van beiden verwachtte dat het ooit meer zou zijn dan een kortstondige romance en toch zijn we na 18 jaar nog steeds samen.
We hebben al heel wat meegemaakt in die tijd, niets is eigenlijk over een leien dakje gegaan. Maar sinds een paar jaren gaat onze relatie allesbehalve goed en een 10-tal maanden geleden hebben we als laatste toevlucht een relatietherapeute opgezocht. Jammer genoeg vrees ik dat het niet meer goed zal komen. Hoewel niemand perfect is en ik al zeker niet, heeft hij mijn vertrouwen enorm geschonden door jaren iets geheim te houden voor mij. Ik ben er ook 99% zeker van dat hij vreemd is gegaan. Alleen heeft hij het niet zo met eerlijkheid en tenzij ik met bewijzen aankom, zal hij dit staalhard blijven ontkennen.
Los van dit alles, merk ik aan mezelf dat het gevoel er ook niet meer is.
Dat je elkaar graag ziet na 18 jaar lief en leed te delen, lijkt mij evident. We kunnen het ook nog heel goed vinden met elkaar, maar dan meer als broer en zus (van mijn kant). Sex hebben we nog amper of nooit, zeker niet na zijn leugen(s). En de energie om te vechten is er bij mij niet meer, ik heb het gevoel dat ik alles al heb gegeven maar ik amper iets terugkrijg.
Wanneer ik geen initiatief neem om te praten, om iets romantisch te doen, om bij de relatietherapeute te gaan, ... gebeurt er niks van zijn kant uit.
Nu hebben we al jaar en dag sinds het begin van onze relatie een bevriend koppel; zowel ik als mijn partner beschouwen hen als een van onze beste vrienden. We zien elkaar niet elke week (misschien 1x op de maand of 1x op de 2 maanden) maar weten perfect wat we aan elkaar hebben en staan altijd voor elkaar klaar.
Een kleine 2-tal maanden geleden is er echter meer beginnen groeien tussen mij en de partner van mijn beste vriendin/de beste vriend van mijn partner.
Het begon heel onschuldig met de gewoonlijke leeftijdsmopjes bij mijn verjaardag, maar we begonnen sindsdien meer en meer te appen met elkaar.
Ook bij hen zit de relatie al een lange tijd niet meer goed, dus je hoort me vast al komen...
Hij heeft intussen aangegeven me altijd al een mooie vrouw te hebben gevonden, die hij heel graag had en vice versa.
Er is tot nu toe niks meer gebeurd dan dat, maar we hebben beiden wel reeds moeten toegeven dat er gevoelens zijn ontstaan.
We beseffen allebei zeer goed dat we het steeds maar ingewikkelder aan het maken zijn voor onszelf en het schuldgevoel groeit dag per dag.
Alleen kan geen van beiden ermee ophouden...
Het voelt gewoon zo onwijs goed, vertrouwd, brengt me tot rust, ... en dat blijkt voor hem ook zo te zijn.
Los van deze ontwikkeling, ben ik me ervan bewust dat dit voor mij sowieso geen verschil had gemaakt in een komende relatiebreuk. Maar ik wil ook niet van de ene naar de andere relatie gaan. Ik wil eerst aan mezelf werken en alleen gaan wonen, zodat we beide aan onszelf kunnen werken.
Bovendien weet ik niet wat ik aan moet met naar mijn beste vriendin toe, dit doe je gewoonweg niet en ik schaam me hiervoor echt rot.
Al meerdere keren wilde ik er resoluut mee ophouden en alle contact verbreken en hier praat ik dan ook over met hem, want we weten allebei dat wanneer dit blijft verdergaan, dit tot meer zal leiden dan alleen appjes...
Het lijkt alleen niet te lukken en de aantrekkingskracht blijft groeien.
Wat het zo verdomd moeilijk maakt is dat we elkaar al die jaren al door en door leren kennen hebben, elkaar gezien hebben op onze beste, maar ook onze slechtste momenten, weten wat we aan elkaar hebben, veel geheimen hebben gedeeld, ... en dit ons gevoel alleen maar lijkt te versterken, ook al hebben we hier nooit eerder verdere gevoelens door ontwikkeld.
"The heart wants what it wants" zeggen ze... maar ik heb mijn partner nog nooit bedrogen en ben dit ook niet van plan, omdat ik niet zo respectloos wil zijn (noch naar hem of naar haar toe).
Het liefste wil ik mijn huidige relatie vredig kunnen afsluiten en even op mijn eentje bezinnen (wishful thinking). Zelfs als deze utopie lukt en hij hetzelfde zou doen, zitten we nog steeds met het probleem van "de beste vriend(in)".
Ik weet dat hier geen kant en klare oplossing voor is en er in elk geval een zware tijd zit aan te komen, maar het is fijn om dit even van me te kunnen afschrijven omdat werkelijk niemand extern hiervan iets weet en ik word gek in mijn hoofd...
Heel veel geluk aan al degene die in (ongeveer) hetzelfde schuitje zitten en dit nu lezen, you're not alone...
Julia
