Al jaren twijfel ik over scheiden en ik heb mijn man ook al vaak gezegd te willen scheiden... we verschillen gewoon te veel, ik hou veel van dieren en buiten zijn hij heeft er niks mee, hij heeft geen hang naar "gezellige leuke dingen doen" en ik SNAK ernaar!
Maar mijn man werkt niet mee en doordat hij dan steeds weer even heel hard gaat werken en uit een gevoel van medelijden twijfel ik steeds weer en zwakt mn wilskracht steeds heel snel weer af. Ik voel me dan een poosje een "leeggelopen ballon" en soms voel ik me dan ook een poosje weer heel goed en krijg ik weleens weer een beetje vertrouwen, en geef ik hem ook waar hoop... maar altijd komt dat rotgevoel weer terug en wil ik weer weg...
Ik hou nog ontzettend veel van hem, hij is zo;n goed mens.. ik wilde hem gelukkig maken maar het mislukt helemaal en juist dat zou mij moeten sterken in mn gedachten de scheiding door te zetten maar de kracht ontbreekt me uiteindelijk iedere keer. We hebben ook kinderen en dat bezorgd me ook zoveel pijn.. ik wil ook niet dat we de kinderen moeten gaan "delen" . Ik wil ook geen ruzie....En hij doet ook zo zijn best... Pfff.. zo draai ik alsmaar rondjes in mnm hoofd, ik word er helemaal gek van.
Helaas word de irritatie ook steeds groter en ik voel me vaak depressief, ik wil hem accepteren zoals hij is, maar het is gewoon TE verschillend.. denk ik (steeds die rot "denk ik" ook!!!!) ik durf die knoop gewoon niet door te hakken. Ik neem mezelf te weinig serieus.
Ik ben ook bang voor de tijd na de eventuele scheiding, ik ben niet zo erg zelfstandig, vooral de financiële rompslomp vind ik heel moeilijk te omvatten, die neemt hij altijd op zich, ik ben er bang voor als ik dit zelf zal moeten gaan doen, ook ben ik bang voor de eenzaamheid, ik heb eigenlijk helemaal geen contacten. En dan is dat contact straks ook nog weg... Ik weet ook niet waar ik naartoe zou moeten gaan... Hij heeft weleens geroepen "dan ga je toch weg? Ik ga hier niet weg" .. hij weet dat hij me dan heeft want ik weet letterlijk niet waar ik dan naartoe zou moeten gaan.
En ook heb ik geen goede baan, ik zal er ontzettend op achteruit gaan en moeten beknibbelen, ook dat maakt me doodsbenauwd. Ik voel me zo ontzettend gevangen in mn situatie.
Maar mijn man werkt niet mee en doordat hij dan steeds weer even heel hard gaat werken en uit een gevoel van medelijden twijfel ik steeds weer en zwakt mn wilskracht steeds heel snel weer af. Ik voel me dan een poosje een "leeggelopen ballon" en soms voel ik me dan ook een poosje weer heel goed en krijg ik weleens weer een beetje vertrouwen, en geef ik hem ook waar hoop... maar altijd komt dat rotgevoel weer terug en wil ik weer weg...
Ik hou nog ontzettend veel van hem, hij is zo;n goed mens.. ik wilde hem gelukkig maken maar het mislukt helemaal en juist dat zou mij moeten sterken in mn gedachten de scheiding door te zetten maar de kracht ontbreekt me uiteindelijk iedere keer. We hebben ook kinderen en dat bezorgd me ook zoveel pijn.. ik wil ook niet dat we de kinderen moeten gaan "delen" . Ik wil ook geen ruzie....En hij doet ook zo zijn best... Pfff.. zo draai ik alsmaar rondjes in mnm hoofd, ik word er helemaal gek van.
Helaas word de irritatie ook steeds groter en ik voel me vaak depressief, ik wil hem accepteren zoals hij is, maar het is gewoon TE verschillend.. denk ik (steeds die rot "denk ik" ook!!!!) ik durf die knoop gewoon niet door te hakken. Ik neem mezelf te weinig serieus.
Ik ben ook bang voor de tijd na de eventuele scheiding, ik ben niet zo erg zelfstandig, vooral de financiële rompslomp vind ik heel moeilijk te omvatten, die neemt hij altijd op zich, ik ben er bang voor als ik dit zelf zal moeten gaan doen, ook ben ik bang voor de eenzaamheid, ik heb eigenlijk helemaal geen contacten. En dan is dat contact straks ook nog weg... Ik weet ook niet waar ik naartoe zou moeten gaan... Hij heeft weleens geroepen "dan ga je toch weg? Ik ga hier niet weg" .. hij weet dat hij me dan heeft want ik weet letterlijk niet waar ik dan naartoe zou moeten gaan.
En ook heb ik geen goede baan, ik zal er ontzettend op achteruit gaan en moeten beknibbelen, ook dat maakt me doodsbenauwd. Ik voel me zo ontzettend gevangen in mn situatie.
Anna
