Ik voel geen gevoelens van liefde voor mijn zoontje

Hallo Leonie,

Wat goed dat je hiervoor op zoek bent naar een psycholoog.

Kijk even op deze site welke psychologen bij jou in de buurt zitten en bij wie je een goed gevoel hebt. Dan kun je daar contact mee opnemen.

Ik wens je veel sterkte.

Beste Leonie,

Vandaag lees ik jouw oproepje op deze site. Ik vind het erg bijzonder hoe jij verder bent gekomen in je zoektocht. Soms is het pijnlijk en toch noodzakelijk om terug te kijken.

Een oud docent van mij vergeleek het met rijden in een auto, en je wilt van baan veranderen. Je kijkt dan eerst in je achteruitkijk spiegel, over je schouder, in je zijspiegel. Pas als het achter goed bekeken is, kun je in de toekomst van richting veranderen. Je zoontje helpt je daarbij, zo leest het.

Kijk eens of je een contextueel therapeut kunt vinden in je omgeving. Zij zijn ervaren in het werken met thema's over verschillende generaties.
En heel veel succes gewenst met het vinden van een andere rijrichting.

Warme groet,

Serieus. Je hoeft ook niet van hem te houden. Mijn ouders hielden ook niet van me omdat ik te moeilijk was, niet als hen was. Als je je kind maar met respect behandelt, naar hem wil luisteren en een levensgezel van hem wil zijn. Samen de reis willen maken tot hij op eigen benen kan staan. Fake niet want dat heb je als kind door. Maar doe ook niet rottig tegen hem. Ik heb het ook altijd gevoeld dat ze me niet moesten en heb het rond mijn dertigste pas durven vragen. Gelukkig loog mijn vader niet, hij erkende dat hij me nooit heeft willen hebben. Het was niet leuk maar wel eerlijk. Het bedrog in de tijd dat ze deden alsof ze van me hielden dat was het ergste.