Seks is voor mij altijd iets moois geweest. Het was puur en een natuurlijk voortvloeisel van de liefde. Er was niets mooiers dan samen die intimiteit delen, de wereld even buiten sluiten en je te verliezen in elkaar. Het voelde bijzonder om dichtbij de naakte kwetsbaarheid van de ander te zijn. Het was opwindend om de ander te zien en voelen genieten. Nu snap ik niet meer hoe dat voelde en lukt het me niet meer om de man die ik toen was terug te vinden.
Ik ben nu 11 jaar samen met mijn vrouw. Vanaf het begin heb ik gedacht dat ons seksleven gezond was. Nietsvermoedend en vol overgave genoot ik er van en voelde me meer dan welkom op elk gebied van ons leven. Tot ruim 3 jaar terug. Ineens werd zij verliefd. Op een vrouw. Mijn leven stond op z’n kop. Ineens deed wat ik wat ik ook probeerde er niet meer toe. Ik was immers een man.
Mijn vrouw ging in therapie (zelf ook erg in de war van dit alles) en gaandeweg bleek er toch meer aan ten grondslag te liggen dan we dachten. Een moeizame jeugd en een seksueel traumatische relatie met een veel oudere man op haar 19e hadden grote wonden bij haar open gereten. Haar beeld van wat een man is was getekend door haar verleden. Het idee dat je jezelf altijd maar moet aanpassen en voegen naar wat een man verlangde kon ze (terecht) niet meer opbrengen. We zijn nu ruim 3 jaar verder en ze is voor zichzelf tot de conclusie gekomen dat de gevoelens voor een vrouw niet met “een vrouw” te maken hadden maar meer met de afkeer voor “de man” zoals ze die altijd gezien had.
Het zijn zware jaren geweest waarin ik veel verwijten heb gekregen, veel afwijzing heb ervaren en veel verdriet heb gehad ook al wist ik dat ik niet degene was die ze afkeurde (maar de mannen uit haar verleden). Ik ben van haar blijven houden en heb mijn best gedaan haar de andere kant te laten zien (ook onder begeleiding van een relatie/seks therapeut). Ik zag/zie wie ze was/is en heb haar mijn hele hart gegeven. Gelukkig heeft ze de liefde voor mij vastgehouden en is deze, door waar we samen doorheen gegaan zijn, ongelooflijk veel sterker geworden. Alleen de manier waarop we die kunnen uiten (los van samen leven en genieten van alles wat er wel is) is een probleem. Seksueel lopen we volledig vast en nu is niet alleen haar kant van het verhaal het probleem.
Door alles wat ik van haar gehoord heb en de verwijten die ik heb gehad kan ik seks niet meer zien als ooit. Het is iets “vies” geworden. Als een vleselijke lusten botvieren en niet meer dat mooie en pure. Seks is nu meer een soort van therapie sessie geworden dan de vanzelfsprekende liefdesverklaring die het altijd voor me was. Ook speelt er angst mee. Zo lang er geen seks is gaat het goed tussen ons maar wat nou als het weer een grotere rol gaat spelen? Gaat ze dan weer vastlopen? Wijst ze me dan weer af? Ik merk dat de drive weg is bij me. Ik neem geen initiatief meer en als er wat gebeurd ben ik onzeker in het haar aanraken. Ben ik bang dat het (zoals vaker) halverwege afgebroken wordt en weer ingewikkeld wordt.
Dus heb ik nu geen seks meer. Heb er geen zin in en zoek het niet op. Er was een tijd dat ik er erg verdrietig over was (en ergens zit dat er nog steeds wel een beetje) maar nu is het wat het is. Ik weet dat het beter zou zijn (ook voor onze relatie) als we meer man/vrouw zouden zijn dan zoals nu hele hechte vrienden. Dat het beter zou zijn als we ook een seksleven zouden hebben maar ik kom niet meer bij die gezonde mindset die ik vroeger had. Het lijkt wel of ik ondertussen ook het slachtoffer ben van haar verleden.
Ik ben nu 11 jaar samen met mijn vrouw. Vanaf het begin heb ik gedacht dat ons seksleven gezond was. Nietsvermoedend en vol overgave genoot ik er van en voelde me meer dan welkom op elk gebied van ons leven. Tot ruim 3 jaar terug. Ineens werd zij verliefd. Op een vrouw. Mijn leven stond op z’n kop. Ineens deed wat ik wat ik ook probeerde er niet meer toe. Ik was immers een man.
Mijn vrouw ging in therapie (zelf ook erg in de war van dit alles) en gaandeweg bleek er toch meer aan ten grondslag te liggen dan we dachten. Een moeizame jeugd en een seksueel traumatische relatie met een veel oudere man op haar 19e hadden grote wonden bij haar open gereten. Haar beeld van wat een man is was getekend door haar verleden. Het idee dat je jezelf altijd maar moet aanpassen en voegen naar wat een man verlangde kon ze (terecht) niet meer opbrengen. We zijn nu ruim 3 jaar verder en ze is voor zichzelf tot de conclusie gekomen dat de gevoelens voor een vrouw niet met “een vrouw” te maken hadden maar meer met de afkeer voor “de man” zoals ze die altijd gezien had.
Het zijn zware jaren geweest waarin ik veel verwijten heb gekregen, veel afwijzing heb ervaren en veel verdriet heb gehad ook al wist ik dat ik niet degene was die ze afkeurde (maar de mannen uit haar verleden). Ik ben van haar blijven houden en heb mijn best gedaan haar de andere kant te laten zien (ook onder begeleiding van een relatie/seks therapeut). Ik zag/zie wie ze was/is en heb haar mijn hele hart gegeven. Gelukkig heeft ze de liefde voor mij vastgehouden en is deze, door waar we samen doorheen gegaan zijn, ongelooflijk veel sterker geworden. Alleen de manier waarop we die kunnen uiten (los van samen leven en genieten van alles wat er wel is) is een probleem. Seksueel lopen we volledig vast en nu is niet alleen haar kant van het verhaal het probleem.
Door alles wat ik van haar gehoord heb en de verwijten die ik heb gehad kan ik seks niet meer zien als ooit. Het is iets “vies” geworden. Als een vleselijke lusten botvieren en niet meer dat mooie en pure. Seks is nu meer een soort van therapie sessie geworden dan de vanzelfsprekende liefdesverklaring die het altijd voor me was. Ook speelt er angst mee. Zo lang er geen seks is gaat het goed tussen ons maar wat nou als het weer een grotere rol gaat spelen? Gaat ze dan weer vastlopen? Wijst ze me dan weer af? Ik merk dat de drive weg is bij me. Ik neem geen initiatief meer en als er wat gebeurd ben ik onzeker in het haar aanraken. Ben ik bang dat het (zoals vaker) halverwege afgebroken wordt en weer ingewikkeld wordt.
Dus heb ik nu geen seks meer. Heb er geen zin in en zoek het niet op. Er was een tijd dat ik er erg verdrietig over was (en ergens zit dat er nog steeds wel een beetje) maar nu is het wat het is. Ik weet dat het beter zou zijn (ook voor onze relatie) als we meer man/vrouw zouden zijn dan zoals nu hele hechte vrienden. Dat het beter zou zijn als we ook een seksleven zouden hebben maar ik kom niet meer bij die gezonde mindset die ik vroeger had. Het lijkt wel of ik ondertussen ook het slachtoffer ben van haar verleden.
K
