Ik had graag wat advies over wat ik zou kunnen doen. Ik kan nergens met m’n verhaal heen. Heb geen moeder/zus waar ik naar toe kan die ik 100% kan vertrouwen en de vriendschappen door Corona is een beetje erg bekoeld geraakt. Maar toch zou ik graag wat advies inwinnen over wat ik moet doen, of dat ik me aanstel.
Mijn man en ik zijn 16 jaar samen, 8 jaar getrouwd en 3 kindjes verder. Sinds een aantal weken merk ik verandering aan hem en dan niet bepaald op een positieve manier. Hij werkt als filiaalleider in een supermarkt en ik als verpleegkundige in een verzorgingshuis . Als m’n dienst erop zit dan ga ik boodschappen halen in zijn winkel. Als ie me ziet zwaait op z’n manier naar me alsof die wil zeggen ik wil niet zwaaien maar het moet maar. Ik krijg pas een kus op het moment als niemand in de buurt is.
Uiteraard heb ik hem daarop aangesproken met de vraag waarom?! Zijn antwoord ja er is Corona en het hoeft maar een klant te zien en dan hang ik! Wat een onzin vind ik het want voordat ie raar gedrag begon te vertonen was ie wel blij om mij te zien en gaf ie me gewoon een kus weliswaar met mondkapjes om. Maar toch, alles is beter dan z’n afwijzend gedrag!
Spreek ik hem erop aan moet ik maar niet zeuren. Zegt ie letterlijk.
Nog een voorbeeld. Hij werkt 60/80 uur de week ik werk 20 uur de week. Als we dan eens vrij zijn dan zou ik het op prijs stellen dat we als gezin iets leuks/gezelligs gaan doen. Wandelen in het bos, de kinderen kunnen dan lekker ravotten en wij kunnen onze sores van ons af laten glijden. Afijn, kinderen zijn verzorgd, ik ben me aan het verzorgen en hij zit op z’n vrije dag een cursus te volgen via de telefoon. Hij heeft geen werktelefoon en doet alles met z’n privé telefoon. Kinderen zijn nou eenmaal kinderen en je kunt niet van ze verwachten dat ze als een porseleinen pop op bed blijven zitten, omdat papa een cursus moet volgen. Dus de kinderen krijgen de huid vol gescholden omdat hij z’n cursus niet kan doen! Waarop ik zei, doe die cursus dan als ze straks in bed leggen heb je daar ook geen last van! Ik kreeg een sneer met de mededeling dat hij z’n cursus deed wanneer het hem uitkwam, waarop ik zei dan moet je niet zeiken als de kinderen er door heen kwaken. Inmiddels was ook ik klaar met verzorgen. We (de kinderen en ik) hadden ons verheugd op een dagje bos dus ik vraag aan hem ga je mee? Ja zegt die. Ik zei dan ga je verzorgen, douche, tanden poetsen, haren maken. Neu zei die waarom.
Hij doet compleet geen moeite voor mij maar als z’n werk om de hoek komt kijken dan kan ineens alles. Dan is die tot in de puntjes verzorgd. Is ie de gezelligheid zelve. En hier krijg ik hem niet van de bank af, wisselt ie nog geen 1 woord met me. Doet geen moeite. Is continu met z’n telefoon bezig. Intiem is ook een vies woord. Als ik hem daarom aanspreek begint ie met schelden en te flippen. En moet ik maar niet zeuren en in relatietherapie wilt ie niet dat zijn volgens hem kwakzalvers die over de rug van kwetsbare stellen geld verdiend.
Ben ik nu paranoia aan het worden, moet ik me niet aanstellen, moet ik van hem scheiden? Ik weet het niet meer!
Hopelijk kunnen jullie me wat advies geven
Alvast bedankt.
Mijn man en ik zijn 16 jaar samen, 8 jaar getrouwd en 3 kindjes verder. Sinds een aantal weken merk ik verandering aan hem en dan niet bepaald op een positieve manier. Hij werkt als filiaalleider in een supermarkt en ik als verpleegkundige in een verzorgingshuis . Als m’n dienst erop zit dan ga ik boodschappen halen in zijn winkel. Als ie me ziet zwaait op z’n manier naar me alsof die wil zeggen ik wil niet zwaaien maar het moet maar. Ik krijg pas een kus op het moment als niemand in de buurt is.
Uiteraard heb ik hem daarop aangesproken met de vraag waarom?! Zijn antwoord ja er is Corona en het hoeft maar een klant te zien en dan hang ik! Wat een onzin vind ik het want voordat ie raar gedrag begon te vertonen was ie wel blij om mij te zien en gaf ie me gewoon een kus weliswaar met mondkapjes om. Maar toch, alles is beter dan z’n afwijzend gedrag!
Spreek ik hem erop aan moet ik maar niet zeuren. Zegt ie letterlijk.
Nog een voorbeeld. Hij werkt 60/80 uur de week ik werk 20 uur de week. Als we dan eens vrij zijn dan zou ik het op prijs stellen dat we als gezin iets leuks/gezelligs gaan doen. Wandelen in het bos, de kinderen kunnen dan lekker ravotten en wij kunnen onze sores van ons af laten glijden. Afijn, kinderen zijn verzorgd, ik ben me aan het verzorgen en hij zit op z’n vrije dag een cursus te volgen via de telefoon. Hij heeft geen werktelefoon en doet alles met z’n privé telefoon. Kinderen zijn nou eenmaal kinderen en je kunt niet van ze verwachten dat ze als een porseleinen pop op bed blijven zitten, omdat papa een cursus moet volgen. Dus de kinderen krijgen de huid vol gescholden omdat hij z’n cursus niet kan doen! Waarop ik zei, doe die cursus dan als ze straks in bed leggen heb je daar ook geen last van! Ik kreeg een sneer met de mededeling dat hij z’n cursus deed wanneer het hem uitkwam, waarop ik zei dan moet je niet zeiken als de kinderen er door heen kwaken. Inmiddels was ook ik klaar met verzorgen. We (de kinderen en ik) hadden ons verheugd op een dagje bos dus ik vraag aan hem ga je mee? Ja zegt die. Ik zei dan ga je verzorgen, douche, tanden poetsen, haren maken. Neu zei die waarom.
Hij doet compleet geen moeite voor mij maar als z’n werk om de hoek komt kijken dan kan ineens alles. Dan is die tot in de puntjes verzorgd. Is ie de gezelligheid zelve. En hier krijg ik hem niet van de bank af, wisselt ie nog geen 1 woord met me. Doet geen moeite. Is continu met z’n telefoon bezig. Intiem is ook een vies woord. Als ik hem daarom aanspreek begint ie met schelden en te flippen. En moet ik maar niet zeuren en in relatietherapie wilt ie niet dat zijn volgens hem kwakzalvers die over de rug van kwetsbare stellen geld verdiend.
Ben ik nu paranoia aan het worden, moet ik me niet aanstellen, moet ik van hem scheiden? Ik weet het niet meer!
Hopelijk kunnen jullie me wat advies geven
Alvast bedankt.
Anoniem
