beste allemaal,
Ik heb sinds mijn stiefvader er is problemen thuis. De eerste jaren was het voor mij moeilijk hem te accepteren door het verleden met mijn vader. Ik zag dat mijn moeder gelukkiger was en ik wilde ook het beste voor haar. Na 4 jaar samen te wonen, werden de omstandigheden anders. Het gedrag van mijn stiefvader werd steeds geirriteerder en hij werd al snel boos als ik wat fout deed. Mijn moeder veranderde ook. We hadden vroeger een hele sterke band en we waren onafscheidelijk. Ze is het nu constant eens met mijn stiefvader. Hij geeft mij al 2 jaar lang overal de schuld van. Ik ben altijd het zwarte schaap en ik hoor gestraft te worden. Mijn moeder staat het allemaal toe en als ik haar dan om hulp vraag of zeg dat ik dit niet vind kunnen, neemt ze het altijd voor hem op. Het is nu tot een punt gekomen dat hij agressief tegen me schreeuwt om de kleinste dingetjes die elke puber van mijn leeftijd wel eens kan gebeuren. Hij heeft zelf een zoon van 17 dus je zou denken dat hij het wel begreep. Mijn moeder staat letterlijk naast me en negeert het gewoon. als ik dan iets zeg over hoe hij tegen mij doet is het altijd dat hij gelijk heeft. Hij heeft me al vaker uitgemaakt voor kutwijf, rotkind etc. Ik heb een paar weken geleden gepraat met een familielid en er is een gesprek geweest. Maatregelen waren dat ze zou stoppen met schreeuwen tegen mij, niet meer kleineren en dat Ed (de stiefvader) zich niet meer met mij zou bemoeien. Ze was het ermee eens en zei nonchalant sorry. Nu 3 weken later zit ik weer waar ik al die jaren was. Ik heb mijn breaking point behaald en ik weet niet meer wat ik moet doen. Mijn familie weet wat gaande is maar doet vervolgens niks. Het maakt me kapot tot het punt waar ik elke nacht in mijn bed lig met een naar gevoel alsof ik toch niet nodig ben hier. Ik heb mijn verleden met mijn vader nog niet verwerkt en ik weet niet of ik dat ooit zal kunnen. Hij heeft me zo vaak in de steek gelaten en het voelt alsof mijn eigen moeder dit nu ook doet. Ik voel me alleen. alsof ik er helemaal alleen voor sta. Niemand zal ooit begrijpen hoe slecht ik me voel na al die jaren mijn emoties in te houden. Ik ben bang dat het ooit zo ver komt dat ik mezelf wat aan zal doen. Het moet nu veranderen anders weet ik me geen raad meer..
Ik heb sinds mijn stiefvader er is problemen thuis. De eerste jaren was het voor mij moeilijk hem te accepteren door het verleden met mijn vader. Ik zag dat mijn moeder gelukkiger was en ik wilde ook het beste voor haar. Na 4 jaar samen te wonen, werden de omstandigheden anders. Het gedrag van mijn stiefvader werd steeds geirriteerder en hij werd al snel boos als ik wat fout deed. Mijn moeder veranderde ook. We hadden vroeger een hele sterke band en we waren onafscheidelijk. Ze is het nu constant eens met mijn stiefvader. Hij geeft mij al 2 jaar lang overal de schuld van. Ik ben altijd het zwarte schaap en ik hoor gestraft te worden. Mijn moeder staat het allemaal toe en als ik haar dan om hulp vraag of zeg dat ik dit niet vind kunnen, neemt ze het altijd voor hem op. Het is nu tot een punt gekomen dat hij agressief tegen me schreeuwt om de kleinste dingetjes die elke puber van mijn leeftijd wel eens kan gebeuren. Hij heeft zelf een zoon van 17 dus je zou denken dat hij het wel begreep. Mijn moeder staat letterlijk naast me en negeert het gewoon. als ik dan iets zeg over hoe hij tegen mij doet is het altijd dat hij gelijk heeft. Hij heeft me al vaker uitgemaakt voor kutwijf, rotkind etc. Ik heb een paar weken geleden gepraat met een familielid en er is een gesprek geweest. Maatregelen waren dat ze zou stoppen met schreeuwen tegen mij, niet meer kleineren en dat Ed (de stiefvader) zich niet meer met mij zou bemoeien. Ze was het ermee eens en zei nonchalant sorry. Nu 3 weken later zit ik weer waar ik al die jaren was. Ik heb mijn breaking point behaald en ik weet niet meer wat ik moet doen. Mijn familie weet wat gaande is maar doet vervolgens niks. Het maakt me kapot tot het punt waar ik elke nacht in mijn bed lig met een naar gevoel alsof ik toch niet nodig ben hier. Ik heb mijn verleden met mijn vader nog niet verwerkt en ik weet niet of ik dat ooit zal kunnen. Hij heeft me zo vaak in de steek gelaten en het voelt alsof mijn eigen moeder dit nu ook doet. Ik voel me alleen. alsof ik er helemaal alleen voor sta. Niemand zal ooit begrijpen hoe slecht ik me voel na al die jaren mijn emoties in te houden. Ik ben bang dat het ooit zo ver komt dat ik mezelf wat aan zal doen. Het moet nu veranderen anders weet ik me geen raad meer..
Jana
