Ik heb een man leren kennen met wie ik casual ging daten. Dat was voor ons beiden de insteek. Na een paar dates vertelde hij me dat hij getrouwd is en kinderen heeft. Zijn vrouw en hij hebben een slecht huwelijk waarin ze vrijwel niets meer delen dan alleen de zorg voor de kinderen. Voordat je je afvraagt of dat echt zo is: ja, daarvan heb ik bewijs vanuit de vrouw zelf.
We zijn stapelverliefd geworden op elkaar en kunnen geen dag zonder contact. Ondanks het feit dat we beide een toekomst met elkaar zien, kan hij zich niet losmaken van zijn kinderen, die nog jong zijn en waarvan hij nu niets kan en wil missen. Dat begrijp ik en ik zal ook nooit van hem eisen dat hij zomaar wegloopt van zijn kinderen. Integendeel juist; ik ben van mening dat zijn kinderen beter verdienen dan ouders die ruzie maken, elkaar ontwijken, kibbelen, geen intimiteit delen in de breedste zin van het woord.
Nu zijn we op dit punt, en willen we beide het contact niet loslaten omdat we voelen dat we voor elkaar bestemd zijn. Hij geeft aan niet te weten hoe lang het nog zo door gaat thuis. Het klapt elke keer weer maar weggaan is nog geen optie voor hem. Ik ben niet gek, besef me dat hij die keuze misschien nooit maakt. Maar veel van wat hij zegt (en zij) wijst erop dat het vroeg of laat toch tot een einde komt. Ze maken elkaar niet gelukkig en zij irriteert zich aan alles. Doet ook uitspraken als “je kunt alsnog ergens anders gaan slapen als het zo doorgaat” en “als dit zo blijft dan is het alsnog klaar”. Ze heeft natuurlijk geeist dat het contact tussen hem en mij stopte, vanaf het moment dat hij haar heeft verteld dat hij verliefd op me is en ik op hem. Zij heeft mij daarna ook bericht nadat ze stiekem in zijn telefoon had gesnuffeld (ik heb daar nooit op gereageerd)
Nu hebben we toch nog elke dag contact. Ik wil nog steeds mijn leven met hem delen en hij wil dat ook maar het gaat dus niet gebeuren nu. Ik weet dat procentueel gezien weinig mannen uiteindelijk gaan maar dit is niet zoiets als een affaire waarin de man alleen maar seks wil die hij thuis niet krijgt. Thuis is er niets meer behalve de kinderen. “Zonder hen waren we allang uit elkaar gegaan”.
Ik ken niemand die in eenzelfde situatie zit of heeft gezeten om mee te praten dus vandaar mijn verhaal hier. Ik heb een paar vriendinnen die het weten en waar ik mijn hart kan luchten maar zou graag iemand vinden in een soortgelijke situatie.
Groetjes, Eva
We zijn stapelverliefd geworden op elkaar en kunnen geen dag zonder contact. Ondanks het feit dat we beide een toekomst met elkaar zien, kan hij zich niet losmaken van zijn kinderen, die nog jong zijn en waarvan hij nu niets kan en wil missen. Dat begrijp ik en ik zal ook nooit van hem eisen dat hij zomaar wegloopt van zijn kinderen. Integendeel juist; ik ben van mening dat zijn kinderen beter verdienen dan ouders die ruzie maken, elkaar ontwijken, kibbelen, geen intimiteit delen in de breedste zin van het woord.
Nu zijn we op dit punt, en willen we beide het contact niet loslaten omdat we voelen dat we voor elkaar bestemd zijn. Hij geeft aan niet te weten hoe lang het nog zo door gaat thuis. Het klapt elke keer weer maar weggaan is nog geen optie voor hem. Ik ben niet gek, besef me dat hij die keuze misschien nooit maakt. Maar veel van wat hij zegt (en zij) wijst erop dat het vroeg of laat toch tot een einde komt. Ze maken elkaar niet gelukkig en zij irriteert zich aan alles. Doet ook uitspraken als “je kunt alsnog ergens anders gaan slapen als het zo doorgaat” en “als dit zo blijft dan is het alsnog klaar”. Ze heeft natuurlijk geeist dat het contact tussen hem en mij stopte, vanaf het moment dat hij haar heeft verteld dat hij verliefd op me is en ik op hem. Zij heeft mij daarna ook bericht nadat ze stiekem in zijn telefoon had gesnuffeld (ik heb daar nooit op gereageerd)
Nu hebben we toch nog elke dag contact. Ik wil nog steeds mijn leven met hem delen en hij wil dat ook maar het gaat dus niet gebeuren nu. Ik weet dat procentueel gezien weinig mannen uiteindelijk gaan maar dit is niet zoiets als een affaire waarin de man alleen maar seks wil die hij thuis niet krijgt. Thuis is er niets meer behalve de kinderen. “Zonder hen waren we allang uit elkaar gegaan”.
Ik ken niemand die in eenzelfde situatie zit of heeft gezeten om mee te praten dus vandaar mijn verhaal hier. Ik heb een paar vriendinnen die het weten en waar ik mijn hart kan luchten maar zou graag iemand vinden in een soortgelijke situatie.
Groetjes, Eva
Eva
