Ik heb een enorm schuldgevoel.
Ik ben 25 jaar getrouwd en heb 2 kinderen. Ik ben al jaren ontevreden in mijn huwelijk en mijn vrouw is hiervan op de hoogte. Zij is echter niet bereid dit samen op te lossen.
3 jaar geleden ben ik een andere vrouw tegen het lijf gelopen. Na een jaar heen en weer appen is er een fysieke relatie ontstaan. Eerst alleen seksueel, daarna zijn er aan beide kanten gevoelens ontstaan.
Mijn minnares heeft mij gedwongen een keuze te maken. Dit kon ik niet.
Ik was gek op haar, maar wilde niet bij mijn vrouw weg. Ik heb een prachtig huis, twee lieve kids… en mijn huwelijk is niet slecht. Ik haal er alleen geen voldoening meer uit. Ik kon beiden niet loslaten.
Mijn minnares is er altijd voor me geweest. Ze heeft alles voor me gedaan. Ze zorgde voor me, op emotioneel vlak. Dat miste ik bij mijn vrouw.
Na een ruzie met mijn minnares is mijn vrouw op berichten van haar gestuit. Ik heb mijn minnares van de ene op de andere dag uit mijn leven moeten wissen. Ik mocht nooit meer contact met haar opnemen. Dit heb ik ook niet meer gedaan.
Ik zie haar nog geregeld langslopen maar doe dan net alsof ik haar niet zie. Ik kijk haar niet aan en doe alsof ze lucht voor me is.
Ik voel me schuldig. Ook naar mijn minnares. Dit einde heeft ze niet verdiend. Deze vrouw heeft mijn leven veranderd, me inzichten gegeven die ik anders nooit gehad had. Ze heeft me zachter en milder gemaakt. Ze was echt een hartsvriendin.
Ik baal ervan dat ik na 3 jaar intensief contact moet doen alsof ze niet bestaat. Alsof ze nooit iets betekend heeft. Ik heb haar nooit een verklaring kunnen geven waarom ik geen contact meer met haar heb opgenomen en ik van de ene op de andere dag uit haar leven verdwenen ben. Ik weet hoe gek ze op me was, dus dit moet haar heel veel verdriet gedaan hebben.
Ik heb ook geen idee of ze nog geprobeerd heeft om contact te zoeken. Ik heb mijn social media moeten verwijderen en een ander nummer moeten nemen.
Als ik haar zie lopen breekt m’n hart een beetje. Ik ga gewoon verder met mijn gezin en laat haar verloren achter, zonder dat ze weer waarom. Zonder dat ze ooit een “bedankt voor alles wat je hebt gedaan” heeft gekregen….
Ik voel me een enorme lul… zowel naar m’n gezin als naar haar…
Ik ben 25 jaar getrouwd en heb 2 kinderen. Ik ben al jaren ontevreden in mijn huwelijk en mijn vrouw is hiervan op de hoogte. Zij is echter niet bereid dit samen op te lossen.
3 jaar geleden ben ik een andere vrouw tegen het lijf gelopen. Na een jaar heen en weer appen is er een fysieke relatie ontstaan. Eerst alleen seksueel, daarna zijn er aan beide kanten gevoelens ontstaan.
Mijn minnares heeft mij gedwongen een keuze te maken. Dit kon ik niet.
Ik was gek op haar, maar wilde niet bij mijn vrouw weg. Ik heb een prachtig huis, twee lieve kids… en mijn huwelijk is niet slecht. Ik haal er alleen geen voldoening meer uit. Ik kon beiden niet loslaten.
Mijn minnares is er altijd voor me geweest. Ze heeft alles voor me gedaan. Ze zorgde voor me, op emotioneel vlak. Dat miste ik bij mijn vrouw.
Na een ruzie met mijn minnares is mijn vrouw op berichten van haar gestuit. Ik heb mijn minnares van de ene op de andere dag uit mijn leven moeten wissen. Ik mocht nooit meer contact met haar opnemen. Dit heb ik ook niet meer gedaan.
Ik zie haar nog geregeld langslopen maar doe dan net alsof ik haar niet zie. Ik kijk haar niet aan en doe alsof ze lucht voor me is.
Ik voel me schuldig. Ook naar mijn minnares. Dit einde heeft ze niet verdiend. Deze vrouw heeft mijn leven veranderd, me inzichten gegeven die ik anders nooit gehad had. Ze heeft me zachter en milder gemaakt. Ze was echt een hartsvriendin.
Ik baal ervan dat ik na 3 jaar intensief contact moet doen alsof ze niet bestaat. Alsof ze nooit iets betekend heeft. Ik heb haar nooit een verklaring kunnen geven waarom ik geen contact meer met haar heb opgenomen en ik van de ene op de andere dag uit haar leven verdwenen ben. Ik weet hoe gek ze op me was, dus dit moet haar heel veel verdriet gedaan hebben.
Ik heb ook geen idee of ze nog geprobeerd heeft om contact te zoeken. Ik heb mijn social media moeten verwijderen en een ander nummer moeten nemen.
Als ik haar zie lopen breekt m’n hart een beetje. Ik ga gewoon verder met mijn gezin en laat haar verloren achter, zonder dat ze weer waarom. Zonder dat ze ooit een “bedankt voor alles wat je hebt gedaan” heeft gekregen….
Ik voel me een enorme lul… zowel naar m’n gezin als naar haar…
Schuldgevoel
