Op mijn 20e leerde ik mijn huidige partner kennen (door mijn ex vriendje). We zijn nu 10,5 jaar samen waarvan bijna 6 jaar getrouwd. In het begin best wel wat ruzietjes gehad en familie/vrienden die ons wel een gedurfde match vonden. Afgelopen 5 jaar veel mee gemaakt. Zijn ouders ernstig ziek geweest en mijn vader 2,5 jaar geleden overleden. En ondertussen nog ons eigen huis gebouwd waar we nu 3 jaar wonen. Vorig jaar is onze dochter geboren. Heb altijd al wat moeite gehad met zijn familie. Het zijn andere mensen dan mijn eigen familie, andere normen en waarden. Ik kom uit een warm nest met fijne jeugd herinneringen en vriendinnen, hij niet. Mijn man en ik zijn best aan elkaar gewaagd. Als we meningsverschil/ ruzie hebben zijn we beide heel extreem. Schreeuwen en uitdagen. Niet alleen hij, maar ik ook. Dat weet ik ook van mezelf. Maar hij is wel agressiever. Hij heeft een keer corrigerende tik gegeven. Ik zie het absoluut niet als mishandeling maar toch ben ik soms als we ruzie hebben wel bang en niet zeker dat het niet weer gebeurd. Daarnaast is de seks goed en lekker echter komt het altijd van zijn kant (95%) daar heb ik mezelf wel vaak rot over gevoeld, en afgevraagd of dit normaal is. Ik ben 30 moet toch ook zin hebben en opgewonden raken of dat ik hem bespring? Heb me in onze relatie wel eens afgevraagd, goh is dit het dan? Of hoe zou het zijn als ik alleen was, vrijgezel of met een ander? En daar bleef het dan bij. En bats boem daar was hij dan een half jaar geleden, een collega, die ik tot op de dag van vandaag niet uit mijn hoofd krijg. We hebben intiem telefoon contact gehad, vaak gebeld en een paar keer buiten werk afgesproken om te wandelen en praten. Nooit gedacht dat mij dit zou overkomen. Ik ben gewoon verliefd en weet niet wat ik moet doen. Hij heeft iets, ik voel me heel erg aangetrokken tot hem en heb al veel zitten nadenken hoe het met hem zou kunnen zijn, mijn leven. We hebben al een paar keer het contact verbroken maar dat hielden we niet lang vol. Ik ben al bezig met ander werk zoeken (heb al iets gevonden maar daar kan ik nog niet direct beginnen). Ik vraag me af waarom ik ben in gegaan op de aandacht van die collega. Ik heb het niet afgewezen maar heb het te ver laten komen. Je leest wel eens van dit soort verhalen in een tijdschrift of op tv. Ze valt als een blok voor haar collega. En nu ben ik zelf de hoofdpersoon van zo’n verhaal. Die collega voelt hetzelfde voor mij. Hij ziet het zitten, verlangt naar mij. “Wacht” eigenlijk al weken. Heeft wel dates gehad met een ander maar kapt het af omdat ik ook in zijn hoofd blijf. Ik heb mijn man verteld dat ik worstel met mijn gevoelens voor hem, me minder aangetrokken voel maar niet van die collega. We zijn in therapie en daar kom ik erook achter dat we over bepaalde zaken wel anders denken. Ik wil hem geen verdriet doen. Maar het voelt met hem gewoon zo normaal, alsof die bij de inboedel hoort. Broer zus relatie weet ik niet of dat zo is. De seks is nu omdat het moet maar ik zit met mijn gedachten ergens anders. Ik denk dat ik er steeds meer achter kom dat ik die ander wil en dat ik ook inderdaad zo’n vrouw ben uit zo’n verhaal die dit is overkomen. Ik was er nml niet naar opzoek. Zijn er meer lot genoten? Of mensen die me iets willen zeggen. Advies? (Alhoewel ik me afvraag of je advies kunt geven in deze situatie).
Ana
