Een veel voorkomend communicatieprobleem heeft te maken met de 'attributietheorie': we hebben de neiging tekortkomingen, onaangenaam gedrag bij anderen te verklaren door hun karakter en bij onszelf door omstandigheden.
Voorbeeld: iemand voegt bij het ritsen op de snelweg op het laatste moment in. Die vinden we asociaal, maar als we het zelf zouden doen, komt omdat we haast hadden, of iets niets helemaal goed ingeschat.
Ander voorbeeld, je merkt dat iemand niet de waarheid spreekt, dan is het een leugenaar. Maar bij onszelf kwam het omdat we ons niet op ons gemak voelden, of iemand niet wilden kwetsen of verontrusten. Geloof me, we doen het allemaal! :-)
Een voorbeeld tussen relatiepartners, afspraak ergens voor een leuke avond, en eentje komt 20 minuten te laat. De laatkomer wijt het aan werk of verkeer, degeen die stond te wachten begint te denken: shit, alweer, het kan hem/haar ook echt geen f*ck schelen dat ik hier sta te wachten!
Het scheelt echt om de stress van zo'n situatie te overbruggen als de een beseft dat het het aandragen van 'werk, verkeer' de ander echt niet ontspant, en de ander inziet dat het niet vanzelfsprekend een teken van onverschilligheid of gebrek aan respect, liefde is.
Alle communicatie die meer stress oplevert, helpt niet om alsnog een leuke avond te hebben. Succes!
