hoe kom ik van dit pijnlijke verdriet af?

3 maanden geleden heeft hij onze relatie verbroken.. Iets wat ik niet had zien aankomen en waar ik ontzettend veel pijn en verdriet van heb.
Eerlijk is eerlijk, hij is een twijfelaar (hij zit ook al een tijdje thuis van werk) met ontzettend veel dingen en zo werd ook onze relatie ook wel eens besproken. We waren anderhalf jaar samen en we waren bijna iedere dag samen, maar officieel woonde we niet samen. Hier begon ik dan ook wel eens vaker over, maar daar kon hij geen antwoord op geven. In mijn ogen zou er niet heel veel veranderen aangezien we al zo veel samen waren en dat ging ook echt prima. We hadden het heerlijk samen, we konden lachen en huilen samen, familie en vrienden klikte allemaal heel erg goed en we deden veel leuke dingen samen. We hadden nog een vakantie op de planning staan en we spraken wel eens over de toekomst.

Opeens kwam ik wat overstuur thuis door iets op het werk, we hadden het hierover en van het een kwam het ander. Opeens ging het over ons en vroeg ik hem om eens duidelijk te zijn over zijn gevoel... hij begon te huilen en zei dat hij dacht dat het gevoel dan toch niet genoeg was....
ik schrok, was boos, verdrietig en totaal overstuur...
10 minuten later stond ik buiten en was onze relatie voorbij....

3 maanden verder kan ik het nog steeds niet begrijpen, mis ik hem nog iedere dag en hoop ik dat hij mij misschien toch ook wel mist... maar hij laat niets meer horen. We hebben elkaar tussendoor wel nog gesproken vanwege spullen die we nog moesten uitzoeken, en op moment dat we bij elkaar zijn is dat ook heel fijn. Hij zegt dat dat gewenning is en ik daar niets achter moet zoeken...Ik geloof daar niet zo in.
Hij kan ook gemakkelijk zeggen dat we wel weer iemand anders vinden terwijl ik vind dat we een leeftijd hebben om echt ergens voor te gaan en niet zo makkelijk op te geven.

Iedere dag wordt ik gek van alle gedachtes die ik heb... Hoe kan het dat ik zo sterk het gevoel heb dat dit niet klopt en we echt bij elkaar horen....
De gedachten die zegt dat ik het moet laten voor wat het is en echt weer verder moet en iemand verdien die 100% voor me gaat...
De gedachten dat ik misschien niemand meer tegenkom en daarmee mijn droom om ooit te trouwen en kindjes te krijgen nooit werkelijkheid wordt....
Ik wordt binnenkort 30 en snap niet dat hij (33) zo veel makkelijker hiermee kan dealen en kan geloven dat er wel weer iemand anders komt. In mijn beleving is het niet zo vanzelfsprekend dat je iemand tegenkomt waarmee je zoveel wilt en kunt delen en waar je jezelf echt mag en kan zijn. En het is niet zo dat hij dat niet zo voelde, want dat heb ik hem gevraagd, hij voelde zich ook op zijn gemak en heeft geen seconde spijt gehad van onze relatie... het was super fijn, maar iets geeft hem het gevoel dat het toch niet genoeg is... dat is alles wat hij mij kan zeggen.....

Hoe kom ik van dit pijnlijke verdriet af en hoe kan ik eindelijk verder gaan en weer wat meer plezier krijgen in alles wat ik doe....?