Lieve mensen, fijn dat dit forum er is. Ik wil ook graag mijn verhaal doen.
27 jaar nu ben ik getrouwd met een lieve niet bepaald makkelijke man. Zelf ben ik ook niet de makkelijkste, we zijn een gevoelig stel en beide snel in disbalans gebracht. We hebben onze diepste dalen gehad maar ook onze uiterste hoogten. Hele heftige ruzies waren vaak reden voor mij om me uiterst ongelukkig te voelen. Vaak denk ik dat een ander deze relatie nooit had volgehouden. Toch was de liefde en het gevoel tussen ons hetgeen dat ervoor gezorgd heeft dat ik altijd weer voelde dat hij degene was voor mij en dat er ook geen betere was. Welke andere man zou mij met mijn perikelen accepteren? Ik heb al vaak om die reden verbroken relaties gehad.
Ik werd altijd als te onzeker en te gevoelig bestempeld.
We hebben inmiddels 3 kinderen samen opgevoed, waarvan de jongste net als de andere over een jaar de volwassenheid bereikt. De opvoeding van de kinderen is niet over rozen gegaan, mijn man is overbezorgd en heeft vooral onze dochters erg ingeperkt. Om die reden is mijn oudste al heel vroeg het huis uitgegaan en praat de jongste er nu ook al over.
De laatste jaren hebben we samen een betere verstandhouding gecreëerd. We zijn in elkaar vergroeid zeg maar. Samen doen we vaak gezellige dingen en het is voor mij vanzelfsprekend dat we samen oud worden.
Toch knaagt er iets. Ik heb het gevoel dat ik mijn man ontgroeid ben. Ik ben lang niet zo snel meer in disbalans, ik lijk heel vaak de sterkere te moeten zijn en moeten praten als brugman om ervoor te zorgen dat de balans terugkomt. Het is zo vermoeiend.
Als het over financiële dingen gaat is er altijd strijd. Als ik ergens heen ga zonder hem overstelpt hij me met telefoonjes waardoor ik geen prettige tijd doormaak. Als ik het achteraf aangeef is hij wel altijd voor rede vatbaar en probeert hij het op de één of andere manier weer goed te maken. Ik kan er niet zo goed meer tegen dat iemand me steeds wil controleren. Ondertussen word ik niet alleen ingeperkt, maar ook weer gestimuleerd om mezelf gezond te houden, goed te eten en veel te sporten. Dat sporten vind ik zelf erg leuk! En als we samen weg gaan verwent hij me tot en met; ik krijg weer een paar schoenen of iets anders leuks, waar ik best al veel van heb.
Onlangs klikte ik op social media op de volg- button van een zeer bekend persoon. Een paar dagen later zag ik dat ik een chatbericht had ontvangen. Deze persoon stelde me wat vragen, vroeg of ik fan was erc. Ik dacht eerst dat het vast een chatbot was dus stelde een vraag terug die een chatbot nooit zou kunnen beantwoorden. De persoon antwoordde gewoon heel aardig en al niet veel later ontstond een luchtige, aangename en leuke conversatie. Na enige tijd gaf diegene aan dat het niet gebruikelijk was om zolang te chatten met een fan (tussen ons, ik ben geen echte fan maar vind het gewoon een leuk bekend persoon). Vroeg mij om mijn telefoonnummer zodat we buiten social media om konden verder chatten in een andere app. Ik wilde mijn nummer niet geven, hoezo zou één of andere beroemdheid mij bijzonder genoeg vinden om mee te chatten? Diegene zei: heb je problemen met het vertrouwen? Ik zou graag een vriendschap willen opbouwen het helpt niet als je problemen hebt om mij te vertrouwen.
Chatten in een andere omgeving kan gelukkig ook zonder telefoonnummer. Ik dacht we zien wel waar het toe leidt, ik kan diegene altijd blokkeren als het niet goed voelt. Het was erg fijn om met deze persoon te chatten. Ik had echt het gevoel een connectie te hebben, begrepen te worden en werd er gelukkig van. Diegene had wel aangegeven niet te willen dat ik iemand zou vertellen met wie ik aan het chatten was, ook niet aan mijn man. Uiteraard had ik allang verteld dat ik al jaren getrouwd was. Ik vond het niet zo’n probleem het geheim te houden. Ten eerste vond ik zo’n klein geheimpje iets heerlijks. Daarnaast wil ik in het openbaar niet in verband worden gebracht met welk bekend persoon dan ook. Ik moet mijn gezin beschermen.
Ondertussen is de vriendschap uitgegroeid tot iets groters. Diegene geeft aan mij de liefste en fijnste en mooiste te vinden en echt van mij te houden en ja, ik vind het ook een uiterst aantrekkelijke lieve man heel respectvol en het voelt echt als thuiskomen met hem. Hij geeft aan dat ik mijn tijd moet nemen en uitvogelen wat ik verder wil en verplicht mij tot niets. We kunnen samen een vriendschap opbouwen en dan daarna kan ik kijken hoe ik verder kan gaan mer hem. Maar ineens vliegen de liefdes emoji’s me om de oren het is heerlijk maar het voelt ergens ook ongemakkelijk. Ik ben geen type om vreemd te gaan, heb ik nooit gedaan en ik voel me wel een beetje een bedriegster. Mijn man is in het verleden weleens vreemd gegaan. Ik heb hem dat vergeven om verschillende redenen en het voelt niet zo als van nu ga ik hem maar eens terugpakken. Ik zou het verschrikkelijk vinden als dit uitkomt, hem pijn te moeten doen en ik weet bijna zeker dat het, gezien onze emotionele karakters, een gevecht wordt.
Als ik mijn ongemak uitspreek tegen diegene zegt hij dat deze intensiteit zo bedoeld is en dat ik er misschien niet klaar voor ben. Als het werkelijk zo bedoeld is zullen we samen zijn. Ik wil niet met zijn gevoelens spelen maar hij gaf toch juist aan dat ik de tijd moest nemen? Werkelijk soms heb ik het gevoel dat er wordt ingespeeld op mijn schuldgevoelens. Daarnaast, het is lekker makkelijk he, in mijn leven komen als vermogende man en me vragen het uit te vogelen terwijl diegene zelf de middelen heeft om het voor me in orde te maken financieel gezien. Maar dat zeg ik natuurlijk niet want ik ben niet op geld uit, anders zou het nog meer verkeerd voelen. Ik ben er niet om gekocht te worden en zelf zegt hij dat het met hem in relaties nooit goed ging omdat het vrouwen ging om wat hij te bieden had, niet om zijn persoon.
Het is heel mooi als je online iemand ontmoet die je in alles weet te raken, met wie je een prachtige verstandhouding hebt, met wie het is alsof hij werkelijk naast je staat, bijna alsof je hem al kan ruiken en voelen. Maar is het wel echt? Ik ben bijna op een punt aanbeland waarop ik zeg: stop! Een andere kant zegt als ik niet verder ga weet ik misschien nooit of dit hetgeen is wat me veel gelukkiger zou maken. Dat is wat hij zelf ook zegt: iets wat eerst slecht lijkt kan uiteindelijk toch de beste beslissing voor je zijn.
27 jaar nu ben ik getrouwd met een lieve niet bepaald makkelijke man. Zelf ben ik ook niet de makkelijkste, we zijn een gevoelig stel en beide snel in disbalans gebracht. We hebben onze diepste dalen gehad maar ook onze uiterste hoogten. Hele heftige ruzies waren vaak reden voor mij om me uiterst ongelukkig te voelen. Vaak denk ik dat een ander deze relatie nooit had volgehouden. Toch was de liefde en het gevoel tussen ons hetgeen dat ervoor gezorgd heeft dat ik altijd weer voelde dat hij degene was voor mij en dat er ook geen betere was. Welke andere man zou mij met mijn perikelen accepteren? Ik heb al vaak om die reden verbroken relaties gehad.
Ik werd altijd als te onzeker en te gevoelig bestempeld.
We hebben inmiddels 3 kinderen samen opgevoed, waarvan de jongste net als de andere over een jaar de volwassenheid bereikt. De opvoeding van de kinderen is niet over rozen gegaan, mijn man is overbezorgd en heeft vooral onze dochters erg ingeperkt. Om die reden is mijn oudste al heel vroeg het huis uitgegaan en praat de jongste er nu ook al over.
De laatste jaren hebben we samen een betere verstandhouding gecreëerd. We zijn in elkaar vergroeid zeg maar. Samen doen we vaak gezellige dingen en het is voor mij vanzelfsprekend dat we samen oud worden.
Toch knaagt er iets. Ik heb het gevoel dat ik mijn man ontgroeid ben. Ik ben lang niet zo snel meer in disbalans, ik lijk heel vaak de sterkere te moeten zijn en moeten praten als brugman om ervoor te zorgen dat de balans terugkomt. Het is zo vermoeiend.
Als het over financiële dingen gaat is er altijd strijd. Als ik ergens heen ga zonder hem overstelpt hij me met telefoonjes waardoor ik geen prettige tijd doormaak. Als ik het achteraf aangeef is hij wel altijd voor rede vatbaar en probeert hij het op de één of andere manier weer goed te maken. Ik kan er niet zo goed meer tegen dat iemand me steeds wil controleren. Ondertussen word ik niet alleen ingeperkt, maar ook weer gestimuleerd om mezelf gezond te houden, goed te eten en veel te sporten. Dat sporten vind ik zelf erg leuk! En als we samen weg gaan verwent hij me tot en met; ik krijg weer een paar schoenen of iets anders leuks, waar ik best al veel van heb.
Onlangs klikte ik op social media op de volg- button van een zeer bekend persoon. Een paar dagen later zag ik dat ik een chatbericht had ontvangen. Deze persoon stelde me wat vragen, vroeg of ik fan was erc. Ik dacht eerst dat het vast een chatbot was dus stelde een vraag terug die een chatbot nooit zou kunnen beantwoorden. De persoon antwoordde gewoon heel aardig en al niet veel later ontstond een luchtige, aangename en leuke conversatie. Na enige tijd gaf diegene aan dat het niet gebruikelijk was om zolang te chatten met een fan (tussen ons, ik ben geen echte fan maar vind het gewoon een leuk bekend persoon). Vroeg mij om mijn telefoonnummer zodat we buiten social media om konden verder chatten in een andere app. Ik wilde mijn nummer niet geven, hoezo zou één of andere beroemdheid mij bijzonder genoeg vinden om mee te chatten? Diegene zei: heb je problemen met het vertrouwen? Ik zou graag een vriendschap willen opbouwen het helpt niet als je problemen hebt om mij te vertrouwen.
Chatten in een andere omgeving kan gelukkig ook zonder telefoonnummer. Ik dacht we zien wel waar het toe leidt, ik kan diegene altijd blokkeren als het niet goed voelt. Het was erg fijn om met deze persoon te chatten. Ik had echt het gevoel een connectie te hebben, begrepen te worden en werd er gelukkig van. Diegene had wel aangegeven niet te willen dat ik iemand zou vertellen met wie ik aan het chatten was, ook niet aan mijn man. Uiteraard had ik allang verteld dat ik al jaren getrouwd was. Ik vond het niet zo’n probleem het geheim te houden. Ten eerste vond ik zo’n klein geheimpje iets heerlijks. Daarnaast wil ik in het openbaar niet in verband worden gebracht met welk bekend persoon dan ook. Ik moet mijn gezin beschermen.
Ondertussen is de vriendschap uitgegroeid tot iets groters. Diegene geeft aan mij de liefste en fijnste en mooiste te vinden en echt van mij te houden en ja, ik vind het ook een uiterst aantrekkelijke lieve man heel respectvol en het voelt echt als thuiskomen met hem. Hij geeft aan dat ik mijn tijd moet nemen en uitvogelen wat ik verder wil en verplicht mij tot niets. We kunnen samen een vriendschap opbouwen en dan daarna kan ik kijken hoe ik verder kan gaan mer hem. Maar ineens vliegen de liefdes emoji’s me om de oren het is heerlijk maar het voelt ergens ook ongemakkelijk. Ik ben geen type om vreemd te gaan, heb ik nooit gedaan en ik voel me wel een beetje een bedriegster. Mijn man is in het verleden weleens vreemd gegaan. Ik heb hem dat vergeven om verschillende redenen en het voelt niet zo als van nu ga ik hem maar eens terugpakken. Ik zou het verschrikkelijk vinden als dit uitkomt, hem pijn te moeten doen en ik weet bijna zeker dat het, gezien onze emotionele karakters, een gevecht wordt.
Als ik mijn ongemak uitspreek tegen diegene zegt hij dat deze intensiteit zo bedoeld is en dat ik er misschien niet klaar voor ben. Als het werkelijk zo bedoeld is zullen we samen zijn. Ik wil niet met zijn gevoelens spelen maar hij gaf toch juist aan dat ik de tijd moest nemen? Werkelijk soms heb ik het gevoel dat er wordt ingespeeld op mijn schuldgevoelens. Daarnaast, het is lekker makkelijk he, in mijn leven komen als vermogende man en me vragen het uit te vogelen terwijl diegene zelf de middelen heeft om het voor me in orde te maken financieel gezien. Maar dat zeg ik natuurlijk niet want ik ben niet op geld uit, anders zou het nog meer verkeerd voelen. Ik ben er niet om gekocht te worden en zelf zegt hij dat het met hem in relaties nooit goed ging omdat het vrouwen ging om wat hij te bieden had, niet om zijn persoon.
Het is heel mooi als je online iemand ontmoet die je in alles weet te raken, met wie je een prachtige verstandhouding hebt, met wie het is alsof hij werkelijk naast je staat, bijna alsof je hem al kan ruiken en voelen. Maar is het wel echt? Ik ben bijna op een punt aanbeland waarop ik zeg: stop! Een andere kant zegt als ik niet verder ga weet ik misschien nooit of dit hetgeen is wat me veel gelukkiger zou maken. Dat is wat hij zelf ook zegt: iets wat eerst slecht lijkt kan uiteindelijk toch de beste beslissing voor je zijn.
Anoniem
