Dag, sinds 15 jaar heb ik, 52-jarige vrouw, een relatie. Mijn man is een goeierd, iemand die geen vlieg kwaad zou doen. Hij is tevreden met het leven dat hij en wij leiden; in ieder geval is dat wat hij zegt. Hij is geen prater en lijkt hieraan ook geen behoefte te hebben. In de vootbije jaren zijn wij emotioneel steeds minder met elkaar verbonden geraakt, wat ook zijn weerslag heeft op lichamelijk vlak. Ongeveer 7 jaar geleden ontmoette ik een onbekende man bij de ingang van de supermarkt met wie ik nogal intens oogcontact had. Deze man zie ik soms maanden niet en dan opeens weer twee keer per week, maar altijd in het voorbijgaan en altijd op afstand. We hebben tot nu toe geen woord met elkaar gewisseld, maar het oogcontact is er altijd. Het probleem is dat ik inmiddels volkomen geobsedeerd ben geraakt door deze man. Ik ben er inmiddels achter dat hij bij mij in de buurt woont, dat hij getrouwd is en kinderen heeft. Ik weet hoe hij heet, wat voor werk hij doet. Ik doe mijn best om hem "toevallig" tegen het lijf te lopen (tot nu toe zonder resultaat). Ik weet dat mijn gedachten ronduit bespottelijk zijn, ik schaam me voor mijn puberale gedrag en ik voel me een bedrieger. Mijn man heeft geen idee wat er in mijn hoofd omgaat en de man in kwestie heeft ook geen enkel benul van het feit dat ik hem stiekem stalk, want, hoezeer ik mij er ook voor schaam om dit toe te geven, dat is wel wat ik doe. Ik heb tot nu toe geen concrete stappen gezet om met de man in contact te komen; hij heeft een gezin en ik ben getrouwd, maar ik heb totaal geen grip meer over mijn gedachten; ik functioneer slecht, door mijn voorturende gedachten aan de onbekende man. Het lijkt of ik volkomen het spoor bijster ben; alles laat me koud, behalve deze man. Dit is niet wie ik ben. Ik herken mezelf niet meer... Erover praten met iemand kan en durf ik niet, dus trek ik me terug in mijn eigen grijze wereld.
Redeloos
