Ik ben een single man bijna 40 en alweer een paar jaar vrijgezel.
Ik ben al een lange tijd goed bevriend met een dame die op vele vlakken raakvlakken heeft en serieus een goede vriendin is maar langzaam begin ik haar te zien als meer dan dat.
Toen we elkaar leerde kennen was ze totaal oblivious voor mijn bestaan maar nu spreken we elkaar dagelijks, het klikt en voelt bijna alsof we een relatie hebben maar ze heeft al aangegeven dat ik niet haar type ben, want ik ben niet groot en harig.
Maar als we praten komen altijd de raakvlakken naar voren die ze zoekt in een man en al een tijdje vraag ik mezelf af of ze niet gewoon iemand zoekt zoals mij maar niet mij (en of dat nu is omdat ik niet groot en harig ben of omdat ze de vriendschap wil verliezen idk).
We doen samen leuke dingen, flirten (kleine flirtjes en als ik haar daar op attendeer zegt ze flirten gewoon leuk te vinden) en geven om elkaar.
Kortom eigenlijk passen we heel goed samen maar ik krijg altijd het idee dat ze me juist daarom zo afstoot.
Ze heeft alleen maar klootzakken gehad die haar achter lieten met kinderen en drama en een veilige man zoals ik is misschien niet interessant genoeg om de kans te geven.
Soms wil ik gewoon zoenen en kijken wat er gebeurt maar ik hou mezelf altijd in, bang voor afwijzing en bang haar te verliezen.
Maar ik begin steeds meer moeite te krijgen om het van me af te zetten, om alleen maar toe te kijken en mijn gevoel te onderdrukken.
Ik ben nu bang dat ik dus niet meer eerlijk ben tegenover haar omdat ik het idee heb dat we een match zijn om mee oud te worden.
Ik wil het beste doen dus overweegt al een tijdje om de vriendschap te verbreken omdat ik geen verborgen agenda wil hebben.
Oja en ik denk dat ze het wel weet omdat ze continu kleine vragen tussendoor stelt waar ik vaak op dichtsla.
Ik kon altijd alles zeggen maar de laatste tijd dus niet meer goed . Help ben ik verliefd op haar?
Ik ben al een lange tijd goed bevriend met een dame die op vele vlakken raakvlakken heeft en serieus een goede vriendin is maar langzaam begin ik haar te zien als meer dan dat.
Toen we elkaar leerde kennen was ze totaal oblivious voor mijn bestaan maar nu spreken we elkaar dagelijks, het klikt en voelt bijna alsof we een relatie hebben maar ze heeft al aangegeven dat ik niet haar type ben, want ik ben niet groot en harig.
Maar als we praten komen altijd de raakvlakken naar voren die ze zoekt in een man en al een tijdje vraag ik mezelf af of ze niet gewoon iemand zoekt zoals mij maar niet mij (en of dat nu is omdat ik niet groot en harig ben of omdat ze de vriendschap wil verliezen idk).
We doen samen leuke dingen, flirten (kleine flirtjes en als ik haar daar op attendeer zegt ze flirten gewoon leuk te vinden) en geven om elkaar.
Kortom eigenlijk passen we heel goed samen maar ik krijg altijd het idee dat ze me juist daarom zo afstoot.
Ze heeft alleen maar klootzakken gehad die haar achter lieten met kinderen en drama en een veilige man zoals ik is misschien niet interessant genoeg om de kans te geven.
Soms wil ik gewoon zoenen en kijken wat er gebeurt maar ik hou mezelf altijd in, bang voor afwijzing en bang haar te verliezen.
Maar ik begin steeds meer moeite te krijgen om het van me af te zetten, om alleen maar toe te kijken en mijn gevoel te onderdrukken.
Ik ben nu bang dat ik dus niet meer eerlijk ben tegenover haar omdat ik het idee heb dat we een match zijn om mee oud te worden.
Ik wil het beste doen dus overweegt al een tijdje om de vriendschap te verbreken omdat ik geen verborgen agenda wil hebben.
Oja en ik denk dat ze het wel weet omdat ze continu kleine vragen tussendoor stelt waar ik vaak op dichtsla.
Ik kon altijd alles zeggen maar de laatste tijd dus niet meer goed . Help ben ik verliefd op haar?
N.Y.
