Sinds mijn 10de, ik zat in het vierde leerjaar, ben ik stapelverliefd geworden op het meisje van mijn leven. Ik zocht altijd toenadering, maar zij zag het niet. Ook niet toen we als 15-jarigen op haar verjaardagsfeestje, in zeer beperkte kring (4 aanwezigen), slowden op de tonen van “La Solitudine” van Laura Pausini. Ik weet nog dat ik ze steeds in de ogen keek, maar verder dat dat waren we niet gekomen al was er wel een soort magie aanwezig. Nadien gingen we elk onze eigen weg. Zij begon een relatie, wat normaal is natuurlijk en ik zette mijn liefdesvuur in de waakvlamstand. Veilig opgeborgen.
Ik leerde mijn huidige vrouw kennen en samen kregen we 1 kind. Mijn grootste schat. Maar naarmate de jaren verstreken, bleek ons huwelijk meer een sleur te worden. We geven nog om elkaar, maar bij mij is het alsof het mijn zus zou zijn. Ik begon mij zeer ongelukkig te voelen in mijn huwelijk. Het leven modderde aan. Elke dag leek wel een vast ritueel. Opstaan, plassen en wassen, kiné, een uurtje op de hometrainer en dan werken aan de websites van enkele verenigingen. Elke dag opnieuw. Voor de duidelijkheid. Ik heb een chronische neurologische ziekte en ben op non-actief gezet door mijn werkgever. Mijn vrouw doet alles voor mij. Ze zorgt voor mij. Maar ik mis affectie, een babbel op mijn golflengte, spontane vrijpartijen. Iets wat iedereen wel zoekt in een relatie denk ik dan. Maar doordat ze zoveel voor mij doet, voel ik mij schuldig en ondankbaar tegenover haar. Ik voel mij een rotzak omdat ik niet meer van haar hou zoals het zou moeten.
En dan… kwam ik weer in contact met mijn “crush of my life” en spraken af. We raakten zeer snel aan de praat, zonder ongemakkelijke stiltes en het klikte meteen. Het rare is dat ik hiervoor bijna elke nacht over haar had gedroomd. Toen ik haar wou troosten met een knuffel gebeurde het. Het liefdesvuur werd weer aangewakkerd en ik was er ondersteboven van. Ik vond de moed om het haar ook te zeggen, maar ze hield de boot af. Achteraf stuurden we nog berichten naar elkaar via Instagram. In één van die berichten stond: Dat ze nog wel met mij wil afspreken, maar dat ze mij nu vooral ziet als een vriend en dat ze op haar positieven moet komen van een relatiebreuk die nog niet zo lang geleden gebeurd is. Daarbij heeft ze redelijk wat messen in haar hart gekregen. Ik heb daar respect voor, maar het liefste zou ik ze willen vastnemen en ze steunen in haar emotionele herstelperiode. Toen ik na enkele dagen vroeg om af te spreken, zei ze plots dat al haar namiddagen volgeboekt zijn. Ergens heb ik het gevoel dat ze mij wil vermijden. Een beetje afstand wil nemen. Ik weet dat ik haar heb overvallen met mijn eerlijkheid. Maar ze kon die eerlijkheid wel appreciëren. Nu heb ik de tijd genomen om een échte liefdesbrief te schrijven waarin ik alles nog eens op een rijtje zet en dat wil ik haar voorlezen op een volgende afspraak. Ik voel mij soms terug een puber en het is misschien wel pubergedrag. Een puberende veertiger… dat haalt de krantenkoppen!
Daarna doet ze ermee wat ze zelf wil. Ik stel mij open, leg ook mijn onzekere toekomst in de schaal en mijn huwelijk. De liefde voor haar is zo immens groot dat het haast overdreven lijkt of is. Maar ik kan het niet veranderen. Het is geen obsessie, want mocht ze mij afwijzen, dan zou ik even gelukkig zijn als ze haar geluk bij iemand anders kan vinden. Al zou het wel pijn doen. Daar moet ik niet over liegen. Ergens heb ik het gevoel dat ze mijn openheid naar haar toe apprecieert. Maar ze de stap niet durft te nemen uit schrik om weer gekwetst te worden, misschien wil ze mij het leed van een scheiding besparen… (zucht) Ik weet het allemaal niet meer. Mijn hart lijkt wel uit mijn borstkas te willen springen. Ik zou zo graag de kans willen krijgen om mijn brief te kunnen voorlezen, mijn beweegredenen, mijn hunkeren naar en hoe het komt dat ik haar zo graag zie. Zij is gewoon super! Een spontane vrolijke dame met, net zoals iedereen, haar eigen gebreken. Maar die zou ik er maar wat te graag bijnemen.
Dank je om mijn verhaal te willen aanhoren en geef gerust jullie ongezouten mening. Ik sta open voor eerlijkheid, maar wees beleefd.
Ik leerde mijn huidige vrouw kennen en samen kregen we 1 kind. Mijn grootste schat. Maar naarmate de jaren verstreken, bleek ons huwelijk meer een sleur te worden. We geven nog om elkaar, maar bij mij is het alsof het mijn zus zou zijn. Ik begon mij zeer ongelukkig te voelen in mijn huwelijk. Het leven modderde aan. Elke dag leek wel een vast ritueel. Opstaan, plassen en wassen, kiné, een uurtje op de hometrainer en dan werken aan de websites van enkele verenigingen. Elke dag opnieuw. Voor de duidelijkheid. Ik heb een chronische neurologische ziekte en ben op non-actief gezet door mijn werkgever. Mijn vrouw doet alles voor mij. Ze zorgt voor mij. Maar ik mis affectie, een babbel op mijn golflengte, spontane vrijpartijen. Iets wat iedereen wel zoekt in een relatie denk ik dan. Maar doordat ze zoveel voor mij doet, voel ik mij schuldig en ondankbaar tegenover haar. Ik voel mij een rotzak omdat ik niet meer van haar hou zoals het zou moeten.
En dan… kwam ik weer in contact met mijn “crush of my life” en spraken af. We raakten zeer snel aan de praat, zonder ongemakkelijke stiltes en het klikte meteen. Het rare is dat ik hiervoor bijna elke nacht over haar had gedroomd. Toen ik haar wou troosten met een knuffel gebeurde het. Het liefdesvuur werd weer aangewakkerd en ik was er ondersteboven van. Ik vond de moed om het haar ook te zeggen, maar ze hield de boot af. Achteraf stuurden we nog berichten naar elkaar via Instagram. In één van die berichten stond: Dat ze nog wel met mij wil afspreken, maar dat ze mij nu vooral ziet als een vriend en dat ze op haar positieven moet komen van een relatiebreuk die nog niet zo lang geleden gebeurd is. Daarbij heeft ze redelijk wat messen in haar hart gekregen. Ik heb daar respect voor, maar het liefste zou ik ze willen vastnemen en ze steunen in haar emotionele herstelperiode. Toen ik na enkele dagen vroeg om af te spreken, zei ze plots dat al haar namiddagen volgeboekt zijn. Ergens heb ik het gevoel dat ze mij wil vermijden. Een beetje afstand wil nemen. Ik weet dat ik haar heb overvallen met mijn eerlijkheid. Maar ze kon die eerlijkheid wel appreciëren. Nu heb ik de tijd genomen om een échte liefdesbrief te schrijven waarin ik alles nog eens op een rijtje zet en dat wil ik haar voorlezen op een volgende afspraak. Ik voel mij soms terug een puber en het is misschien wel pubergedrag. Een puberende veertiger… dat haalt de krantenkoppen!
Daarna doet ze ermee wat ze zelf wil. Ik stel mij open, leg ook mijn onzekere toekomst in de schaal en mijn huwelijk. De liefde voor haar is zo immens groot dat het haast overdreven lijkt of is. Maar ik kan het niet veranderen. Het is geen obsessie, want mocht ze mij afwijzen, dan zou ik even gelukkig zijn als ze haar geluk bij iemand anders kan vinden. Al zou het wel pijn doen. Daar moet ik niet over liegen. Ergens heb ik het gevoel dat ze mijn openheid naar haar toe apprecieert. Maar ze de stap niet durft te nemen uit schrik om weer gekwetst te worden, misschien wil ze mij het leed van een scheiding besparen… (zucht) Ik weet het allemaal niet meer. Mijn hart lijkt wel uit mijn borstkas te willen springen. Ik zou zo graag de kans willen krijgen om mijn brief te kunnen voorlezen, mijn beweegredenen, mijn hunkeren naar en hoe het komt dat ik haar zo graag zie. Zij is gewoon super! Een spontane vrolijke dame met, net zoals iedereen, haar eigen gebreken. Maar die zou ik er maar wat te graag bijnemen.
Dank je om mijn verhaal te willen aanhoren en geef gerust jullie ongezouten mening. Ik sta open voor eerlijkheid, maar wees beleefd.
Be Orn
