Een moeilijke jeugd waar ik nog steeds mee worstel.
Het begon allemaal toen ik heel jong was.
Ik was een jaar of 4 toen mijn vader veranderde in een agressieve/ narcistische man.
Mijn ouders zijn jarenlang bezig geweest met een rechtzaak tegen de bouw naast ons huis.
Deze rechtzaak hebben ze verloren.
Mijn vader kon heel snel veranderen van normaal naar opeens schreeuwen/vloeken/slaan/bedreigen.
Dit was op voorhand meestal nooit te herkennen wanneer dit weer gebeurde.
Zowel wij als kinderen en mijn moeder werden hier slachtoffer van.
Het was iedere week wel meermaals het geval, in de ergste jaren gebeurde dit bijna elke dag.
We werden uitgescholden, geslagen of getrapt.
In feite heb ik mijn vader dus nooit als een lieve vader gekend.
Het voelt ook niet goed om hem vader te noemen want dat is hij voor mij niet geweest en zal hij ook niet worden.
Ik was doodsbang voor hem, altijd op mijn hoede waardoor ik nooit echt een kind kon zijn; geen vriendjes mee naar huis nemen, logeerpartijtjes, uitjes met het gezin in de vakanties.
Niemand mocht weten wat er bij ons thuis achter de voordeur afspeelde. Wij mochten het met niemand delen of er over praten.
Zelfs mijn familie wist hier niks van af (natuurlijk zijn ze niet gek en merken ze wel dat er wat was)
Dit heeft jaren geduurd! Elke avond lag ik huilend in bed. Ik wilde dat het stopte en dat mijn vader normaal zou worden en we een normaal gezin konden zijn.
Er is zo vaak politie aan de deur geweest. Meerdere malen is mijn vader gearresteerd en heeft hij vastgezeten. Elke keer hoopte ik dat als hij terug kwam hij normaal zou zijn. Dat we een normaal gezin konden worden. Dat hij zag wat hij aanrichtte, hoeveel pijn hij ons deed en dat hij spijt kreeg.
Maar na ongeveer 10 jaar lang heb ik de hoop opgegeven.
Toen ik naar de middelbare school ging kon ik het niet langer meer voor me houden, ik was een stil teruggetrokken meisje. Bang voor mannen en paniek als iemand zijn stem verhief, boos was of schreeuwde.
Ik kon het niet meer langer. Ik had de stap gezet om naar een vertrouwenspersoon te gaan en daar alles eruit te gooien en om hulp te smeken.
Na een poos contact gehad te hebben met de vertrouwenspersoon had ze achter mijn rug om mijn vader aan de telefoon gehad, ze had een beetje gevist naar onze thuissituatie en hoe ik was.
Mijn vertrouwen was compleet weg in de mensheid. Want hij wist dat ik erover gepraat had.
Ik heb toen in een diep dal gezeten. Ik kon me voor niemand open stellen en vertelde niks meer.
Ik kon het namelijk wel allemaal zelf. Ik had het toch al die jaren al zelf gedaan. Ik heb niemand nodig.
Thuis werd alles in de doofpot gestopt en er niet over gepraat. Niemand heeft er thuis weet van hoeveel last ik hiervan heb.
Ik heb verschrikkelijke dingen zien gebeuren en meegemaakt die ik nooit een plekje heb kunnen geven of heb kunnen verwerken.
Toen ik een jaar of 14 was feliciteerde mijn vader me opeens niet meer op mijn verjaardag. Ik was emotioneel gebroken omdat het de jaren na steeds niet meer gebeurde.
Hij praatte niet meer met me, keek niet meer naar me om. We leven langs elkaar en hebben heel soms alleen maar een seconde oogcontact.
Tot op de dag van vandaag is dit nog precies hetzelfde.
Inmiddels ben ik bijna 24, werk fulltime, maar mijn baan is mijn vlucht geworden. Zoveel mogelijk werken om maar niet thuis hoeven te komen.
Ik ben nogsteeds bang voor hem, mijn oren en ogen staan altijd aan als ik thuis ben.
Ik voel me als een buitenstaander in mijn eigen huis wat mijn veilige schuilplaats hoort te zijn.
Veel mensen weten niks van mijn verleden en wat er zich nog allemaal afspeelt af, of kennen het verhaal heel oppervlakkig.
Ik voel me vaak eenzaam en veel last van spanningsbuikpijn door heel de situatie.
Ik weet gewoon niet wat ik kan en moet doen.
Het zal nooit stoppen en goedkomen. Maar ermee dealen voelt heel erg hard en pijnlijk
Het begon allemaal toen ik heel jong was.
Ik was een jaar of 4 toen mijn vader veranderde in een agressieve/ narcistische man.
Mijn ouders zijn jarenlang bezig geweest met een rechtzaak tegen de bouw naast ons huis.
Deze rechtzaak hebben ze verloren.
Mijn vader kon heel snel veranderen van normaal naar opeens schreeuwen/vloeken/slaan/bedreigen.
Dit was op voorhand meestal nooit te herkennen wanneer dit weer gebeurde.
Zowel wij als kinderen en mijn moeder werden hier slachtoffer van.
Het was iedere week wel meermaals het geval, in de ergste jaren gebeurde dit bijna elke dag.
We werden uitgescholden, geslagen of getrapt.
In feite heb ik mijn vader dus nooit als een lieve vader gekend.
Het voelt ook niet goed om hem vader te noemen want dat is hij voor mij niet geweest en zal hij ook niet worden.
Ik was doodsbang voor hem, altijd op mijn hoede waardoor ik nooit echt een kind kon zijn; geen vriendjes mee naar huis nemen, logeerpartijtjes, uitjes met het gezin in de vakanties.
Niemand mocht weten wat er bij ons thuis achter de voordeur afspeelde. Wij mochten het met niemand delen of er over praten.
Zelfs mijn familie wist hier niks van af (natuurlijk zijn ze niet gek en merken ze wel dat er wat was)
Dit heeft jaren geduurd! Elke avond lag ik huilend in bed. Ik wilde dat het stopte en dat mijn vader normaal zou worden en we een normaal gezin konden zijn.
Er is zo vaak politie aan de deur geweest. Meerdere malen is mijn vader gearresteerd en heeft hij vastgezeten. Elke keer hoopte ik dat als hij terug kwam hij normaal zou zijn. Dat we een normaal gezin konden worden. Dat hij zag wat hij aanrichtte, hoeveel pijn hij ons deed en dat hij spijt kreeg.
Maar na ongeveer 10 jaar lang heb ik de hoop opgegeven.
Toen ik naar de middelbare school ging kon ik het niet langer meer voor me houden, ik was een stil teruggetrokken meisje. Bang voor mannen en paniek als iemand zijn stem verhief, boos was of schreeuwde.
Ik kon het niet meer langer. Ik had de stap gezet om naar een vertrouwenspersoon te gaan en daar alles eruit te gooien en om hulp te smeken.
Na een poos contact gehad te hebben met de vertrouwenspersoon had ze achter mijn rug om mijn vader aan de telefoon gehad, ze had een beetje gevist naar onze thuissituatie en hoe ik was.
Mijn vertrouwen was compleet weg in de mensheid. Want hij wist dat ik erover gepraat had.
Ik heb toen in een diep dal gezeten. Ik kon me voor niemand open stellen en vertelde niks meer.
Ik kon het namelijk wel allemaal zelf. Ik had het toch al die jaren al zelf gedaan. Ik heb niemand nodig.
Thuis werd alles in de doofpot gestopt en er niet over gepraat. Niemand heeft er thuis weet van hoeveel last ik hiervan heb.
Ik heb verschrikkelijke dingen zien gebeuren en meegemaakt die ik nooit een plekje heb kunnen geven of heb kunnen verwerken.
Toen ik een jaar of 14 was feliciteerde mijn vader me opeens niet meer op mijn verjaardag. Ik was emotioneel gebroken omdat het de jaren na steeds niet meer gebeurde.
Hij praatte niet meer met me, keek niet meer naar me om. We leven langs elkaar en hebben heel soms alleen maar een seconde oogcontact.
Tot op de dag van vandaag is dit nog precies hetzelfde.
Inmiddels ben ik bijna 24, werk fulltime, maar mijn baan is mijn vlucht geworden. Zoveel mogelijk werken om maar niet thuis hoeven te komen.
Ik ben nogsteeds bang voor hem, mijn oren en ogen staan altijd aan als ik thuis ben.
Ik voel me als een buitenstaander in mijn eigen huis wat mijn veilige schuilplaats hoort te zijn.
Veel mensen weten niks van mijn verleden en wat er zich nog allemaal afspeelt af, of kennen het verhaal heel oppervlakkig.
Ik voel me vaak eenzaam en veel last van spanningsbuikpijn door heel de situatie.
Ik weet gewoon niet wat ik kan en moet doen.
Het zal nooit stoppen en goedkomen. Maar ermee dealen voelt heel erg hard en pijnlijk
Anoniem
