Verliefd dekt het woord hier zelfs niet.
Ik ben 9 jaar samen met mijn huidige partner en we hebben een 4 jarige prachtige zoon. De relatietwijfels begonnen al 5.5 jaar geleden, ik bleek toen zwanger te zijn en besloot dus dat het maar twijfels waren en we er samen iets moois van zouden maken. Van dat leven en dat gezin. Mijn partner is een goede papa, fantastisch zelfs. Is ook een top vriend, relatie gewijs zit het al langer mis. We gingen al 3x naar de relatietherapeut en blijven eraan werken. Het geluk is wat zoek, voor beide van ons in die relatie. Maar er is nog potentieel zo denken we. We hebben zo een mooi gezin en dat loopt wel. Als ouderteam en als vrienden matcht het... nu de liefdesrelatie nog...
4 jaar geleden leerde ik iemand anders kennen. Geleidelijk aan werd dit een vriendschap. We voelden ons vanaf het eerste moment goed bij elkaar. Het flowt als het ware en voelt zo moeiteloos aan. We komen werkelijk thuis bij elkaar en dit alles werd alleen maar hechter. We geven elkaar de energie die we soms nodig hebben om weer een week verder te kunnen ;) Lange tijd kon ik niet (h)erkennen wat dit is... dit is een vorm van liefde. Vriendschap noemde we het... we maakten onszelf wat wijs. Het is de voorbije maand erg duidelijk geworden dat naast het elkaar erg graag hebben, er een fysieke aantrekking is ontstaan. Hoe dichter bij elkaar we kunnen zijn, hoe beter. We willen er niet aan toegeven om alle shit en mogelijk verdriet te vermijden maar wat is die aantrekking gigantisch sterk nu we het van elkaar weten. Hij kan / wil geen woorden als verliefd in de mond nemen. Maar ik zou niet weten wat het anders is want er speelt veel meer dan een fysieke aantrekking alleen. Hij heeft ook een gezin met jonge kinderen en is niet volkomen ongelukkig in die relatie al zijn er strubbelingen... ´laten we over 10 jaar verder gaan op´ zei hij grappend. Dan zijn de kinderen wat ouder zie je... Een gezin met jonge kinderen uit elkaar halen, dat wil toch niemand. Verdorie, welke keuze ook... pijn en verdriet is er een metgezel. Zo jammer dat we bij momenten ons hart gewoonweg niet kunnen volgen. Zo veel in deze persoon is waar ik in een partner naar verlang. En neen, het gras is niet groener. Ja ook daar zou een zekere sleur in de relatie volgen en extra uitdagingen zouden volgen gegeven een samengesteld gezin. Maar man, wat ben ik ervan overtuigd dat die basis van liefde tussen ons 2 goed zou zitten. Dat fundament zou stevig zou zijn... we geven elkaar energie, we doen elkaar lachen.
Herkent iemand deze situatie? Die tweestrijd... twijfel, verdriet en tegelijkertijd die vlinders en energie...
Veel liefs,
Clara
Ik ben 9 jaar samen met mijn huidige partner en we hebben een 4 jarige prachtige zoon. De relatietwijfels begonnen al 5.5 jaar geleden, ik bleek toen zwanger te zijn en besloot dus dat het maar twijfels waren en we er samen iets moois van zouden maken. Van dat leven en dat gezin. Mijn partner is een goede papa, fantastisch zelfs. Is ook een top vriend, relatie gewijs zit het al langer mis. We gingen al 3x naar de relatietherapeut en blijven eraan werken. Het geluk is wat zoek, voor beide van ons in die relatie. Maar er is nog potentieel zo denken we. We hebben zo een mooi gezin en dat loopt wel. Als ouderteam en als vrienden matcht het... nu de liefdesrelatie nog...
4 jaar geleden leerde ik iemand anders kennen. Geleidelijk aan werd dit een vriendschap. We voelden ons vanaf het eerste moment goed bij elkaar. Het flowt als het ware en voelt zo moeiteloos aan. We komen werkelijk thuis bij elkaar en dit alles werd alleen maar hechter. We geven elkaar de energie die we soms nodig hebben om weer een week verder te kunnen ;) Lange tijd kon ik niet (h)erkennen wat dit is... dit is een vorm van liefde. Vriendschap noemde we het... we maakten onszelf wat wijs. Het is de voorbije maand erg duidelijk geworden dat naast het elkaar erg graag hebben, er een fysieke aantrekking is ontstaan. Hoe dichter bij elkaar we kunnen zijn, hoe beter. We willen er niet aan toegeven om alle shit en mogelijk verdriet te vermijden maar wat is die aantrekking gigantisch sterk nu we het van elkaar weten. Hij kan / wil geen woorden als verliefd in de mond nemen. Maar ik zou niet weten wat het anders is want er speelt veel meer dan een fysieke aantrekking alleen. Hij heeft ook een gezin met jonge kinderen en is niet volkomen ongelukkig in die relatie al zijn er strubbelingen... ´laten we over 10 jaar verder gaan op´ zei hij grappend. Dan zijn de kinderen wat ouder zie je... Een gezin met jonge kinderen uit elkaar halen, dat wil toch niemand. Verdorie, welke keuze ook... pijn en verdriet is er een metgezel. Zo jammer dat we bij momenten ons hart gewoonweg niet kunnen volgen. Zo veel in deze persoon is waar ik in een partner naar verlang. En neen, het gras is niet groener. Ja ook daar zou een zekere sleur in de relatie volgen en extra uitdagingen zouden volgen gegeven een samengesteld gezin. Maar man, wat ben ik ervan overtuigd dat die basis van liefde tussen ons 2 goed zou zitten. Dat fundament zou stevig zou zijn... we geven elkaar energie, we doen elkaar lachen.
Herkent iemand deze situatie? Die tweestrijd... twijfel, verdriet en tegelijkertijd die vlinders en energie...
Veel liefs,
Clara
Clara
