Ik ben een man van begin veertig met twee kinderen van 1 en 3 jaar en inmiddels vijf jaar getrouwd en daarvoor al twee jaar samen.
Vanaf het begin van onze relatie waren er twijfels. We hebben vaak en hevig ruzie (waarbij mijn vrouw soms erf gewelddadig is), maar ook goede momenten samen. Ik geef veel om mijn vrouw en wil dat ze gelukkig is, maar heb daarvoor vaak mijn eigen geluk opgeofferd.
Een half jaar vóór mijn huwelijk ben ik een andere vrouw tegengekomen. Ik heb met haar vanaf het begin af aan een hele goede klik gehad en we kunnen alles met elkaar delen. Ze is echter 15 jaar jonger dan ik en daarom waren we het er toen over eens dat een relatie niets zou gaan worden. Als de uitkomst toen anders was geweest, dan was ik niet met mijn vrouw getrouwd, maar voor haar gegaan.
We zijn ook na mijn huwelijk altijd contact blijven houden en zien elkaar gemiddeld één a twee keer per maand, spreken elkaar dagelijks via de telefoon of de app en delen alles met elkaar. Ze is echt mijn beste vriendin en ik ben ook al jaren verliefd op haar en zij op mij. Als ik iets bijzonders beleefd heb, bel ik haar eerst om het te zeggen en daarna pas mijn vrouw. Mijn vrouw weet niets van dit contact.
Helaas door alles wat wij samen delen, heeft mijn vriendin moeite om een relatie met een ander aan te gaan en ik heb ook moeite bij deze gedachte (hoe slecht dit ook klinkt). We zijn gewoon al jaren stapelverliefd op elkaar. Om die reden hebben we het er ook over gehad om ons contact te beëindigen. In ieder geval om elkaar persoonlijk te ontmoeten.
De gedachte om haar niet meer te kunnen zien, is echter zeer pijnlijk en ik vraag me dan ook af of het niet beter is om te scheiden, zodat we samen kunnen zijn. Een gedachte die ik al jaren heb, maar waar ik steeds niet aan wil, om mijn vrouw geen pijn te doen en vanwege onze kinderen.
Aan de andere kant, ken ik mijn vriendin al zo lang en hebben we samen al zoveel gedeeld en meegemaakt en weet ik dat ik bij haar pas echt gelukkig ben. Daarnaast geloof ik niet dat mijn huwelijk nog tien jaar stand gaat houden.
Ik geef om mijn vrouw en wil dat ze gelukkig is, daarnaast wil ik dat mijn kinderen gelukkig zijn en met liefde opgroeien. Maar ik heb ergens ook het gevoel dat ik mijn eigen geluk en het geluk van mijn vriendin al te lang geweld aan heb gedaan.
Als ik mijn verhaal zo lees, dan kom ik over als een echte klootzak die twee vrouwen jarenlang aan het lijntje heeft gehouden en ook nog zo stom is geweest om kinderen in het spel te laten komen.
De grootste stommiteiten worden vaak met de beste bedoelingen begaan...
Wat moet ik doen?
Vanaf het begin van onze relatie waren er twijfels. We hebben vaak en hevig ruzie (waarbij mijn vrouw soms erf gewelddadig is), maar ook goede momenten samen. Ik geef veel om mijn vrouw en wil dat ze gelukkig is, maar heb daarvoor vaak mijn eigen geluk opgeofferd.
Een half jaar vóór mijn huwelijk ben ik een andere vrouw tegengekomen. Ik heb met haar vanaf het begin af aan een hele goede klik gehad en we kunnen alles met elkaar delen. Ze is echter 15 jaar jonger dan ik en daarom waren we het er toen over eens dat een relatie niets zou gaan worden. Als de uitkomst toen anders was geweest, dan was ik niet met mijn vrouw getrouwd, maar voor haar gegaan.
We zijn ook na mijn huwelijk altijd contact blijven houden en zien elkaar gemiddeld één a twee keer per maand, spreken elkaar dagelijks via de telefoon of de app en delen alles met elkaar. Ze is echt mijn beste vriendin en ik ben ook al jaren verliefd op haar en zij op mij. Als ik iets bijzonders beleefd heb, bel ik haar eerst om het te zeggen en daarna pas mijn vrouw. Mijn vrouw weet niets van dit contact.
Helaas door alles wat wij samen delen, heeft mijn vriendin moeite om een relatie met een ander aan te gaan en ik heb ook moeite bij deze gedachte (hoe slecht dit ook klinkt). We zijn gewoon al jaren stapelverliefd op elkaar. Om die reden hebben we het er ook over gehad om ons contact te beëindigen. In ieder geval om elkaar persoonlijk te ontmoeten.
De gedachte om haar niet meer te kunnen zien, is echter zeer pijnlijk en ik vraag me dan ook af of het niet beter is om te scheiden, zodat we samen kunnen zijn. Een gedachte die ik al jaren heb, maar waar ik steeds niet aan wil, om mijn vrouw geen pijn te doen en vanwege onze kinderen.
Aan de andere kant, ken ik mijn vriendin al zo lang en hebben we samen al zoveel gedeeld en meegemaakt en weet ik dat ik bij haar pas echt gelukkig ben. Daarnaast geloof ik niet dat mijn huwelijk nog tien jaar stand gaat houden.
Ik geef om mijn vrouw en wil dat ze gelukkig is, daarnaast wil ik dat mijn kinderen gelukkig zijn en met liefde opgroeien. Maar ik heb ergens ook het gevoel dat ik mijn eigen geluk en het geluk van mijn vriendin al te lang geweld aan heb gedaan.
Als ik mijn verhaal zo lees, dan kom ik over als een echte klootzak die twee vrouwen jarenlang aan het lijntje heeft gehouden en ook nog zo stom is geweest om kinderen in het spel te laten komen.
De grootste stommiteiten worden vaak met de beste bedoelingen begaan...
Wat moet ik doen?
Joost
