Zonet las ik hier ergens een reactie van een therapeut. Die had ooit een man in zijn praktijk gehad die voor zijn vrouw sprak. Dat gebeurde mij vroeger ook. Ons werd thuis gemaand onze monden te houden omdat we de goeie praatjes niet hadden. Als mensen mij wat vroegen dan gaven mijn vader of moeder altijd de antwoorden. Die antwoorden vond ik persoonlijk helemaal nergens op slaan maar de mensen dachten echt dat het mijn antwoorden waren. Dat kreeg ik laatst nog te horen. Mijn zus was wat luchtiger, zij stapte sneller over zulke dingen heen. Maar voor mij telt elk woord dat ik uit dus ik voelde me gewoon belazerd door de antwoorden die mijn ouders gaven. Ze schiepen een beeld van mij dat totaal niet klopte. Daar heb ik tot vandaag de dag nog last van. Dan vertellen de mensen de dingen die mijn ouders zeiden en dan moet ik nu nog steeds uitleggen dat ik zo niet dacht.
f
