Ik was een persoon met bindingsangst. Niet een beetje, maar extreem. Geboren uit een zeer onveilige relatie met mijn ouders, waarbij vertrouwen en veiligheid onbekend waren. Al sinds de middelbare school heb ik een relatie met een vrouw die ik meerdere malen bedrogen heb, omdat ik bewust bezig was om afstand te houden. Het vreemdgaan bracht mij niets. Niet eens schuldgevoel, maar zeker geen geluk.
Ik voelde mij jarenlang erg ongelukkig en ben diverse malen in therapie geweest, zonder bindingsangst als oorzaak te zien. Het idiote is dat je eigenlijk continue beseft dat je eigenlijk niet eens achter je eigen handelen staat. Dit begreep ik nooit. M.a.w. ik ging gewoon vreemd, maar het begon steeds meer te knagen, omdat ik ook afstand tot mijn kinderen voelde. Alsof het allemaal niet intiem kon zijn.
Samen plezier maken was altijd met woorden, maar nauwelijks fysiek. Ik kreeg het dan erg benauwd. Wat een zeer goede test is qua bewustwording is niet sex, want dan was mijn focus puur gericht op sex, maar juist samen op dansles gaan. Als ik tijdens het dansen mijn vriendin in haar ogen keek, zag ik niets anders dan iemand die intens gelukkig met mij danste. Ik kreeg het daar ontzettend benauwd van. Als wij dan moesten wisselen van partner en ik moest dansen met een andere vrouw, verdween die benauwdheid direct. Klinkt misschien grappig, maar voelt vreselijk. Je voelt letterlijk dat je emotie 'geluk' en 'liefde' volledig geblokkeerd worden.
Na ruim twee jaar op een datingsite te hebben gezeten en met enkele vrouwen naar bed te zijn geweest, keek ik achterom en vroeg mij af waarom ik maar zo ongelukkig bleef. Dit was duidelijk niet de oplossing. Ik ben toen alleen 2 dagen naar een hotel gegaan en merkte dat ik haar miste. Op de terugweg ging ik naar mijn oude studentenstad waar wij vaak rondliepen. Ik begon het verlangen naar haar terug te krijgen.
Letterlijk vanaf dat moment voel ik mij steeds opener worden en besef ik eindelijk hoeveel ik van haar houd. Ik schaam mij voor het feit dat ik er zolang over gedaan heb, maar kan alles perfect verklaren door mijn verleden. Bindingsangst is geen angst, maar een vloek. Deze moet je doorbreken om je écht gelukkig en vrij te voelen. Je bent bang je vrijheid te verliezen door afstand te houden, maar feitelijk ben je op de vlucht voor je eigen gevoelens door schade uit het verleden.
Pas als je dit goed tot je door laat dringen, toenadering zoekt, geregeld elkaar knuffelt, presentjes koopt (werkt echt goed) en jezelf trots voelt op je partner, dan kom je in een totaal andere wereld terecht. Openstaan voor alles en iedereen. Geen wantrouwen meer of jezelf zien als solist die niemand nodig heeft.
Ik voelde mij jarenlang erg ongelukkig en ben diverse malen in therapie geweest, zonder bindingsangst als oorzaak te zien. Het idiote is dat je eigenlijk continue beseft dat je eigenlijk niet eens achter je eigen handelen staat. Dit begreep ik nooit. M.a.w. ik ging gewoon vreemd, maar het begon steeds meer te knagen, omdat ik ook afstand tot mijn kinderen voelde. Alsof het allemaal niet intiem kon zijn.
Samen plezier maken was altijd met woorden, maar nauwelijks fysiek. Ik kreeg het dan erg benauwd. Wat een zeer goede test is qua bewustwording is niet sex, want dan was mijn focus puur gericht op sex, maar juist samen op dansles gaan. Als ik tijdens het dansen mijn vriendin in haar ogen keek, zag ik niets anders dan iemand die intens gelukkig met mij danste. Ik kreeg het daar ontzettend benauwd van. Als wij dan moesten wisselen van partner en ik moest dansen met een andere vrouw, verdween die benauwdheid direct. Klinkt misschien grappig, maar voelt vreselijk. Je voelt letterlijk dat je emotie 'geluk' en 'liefde' volledig geblokkeerd worden.
Na ruim twee jaar op een datingsite te hebben gezeten en met enkele vrouwen naar bed te zijn geweest, keek ik achterom en vroeg mij af waarom ik maar zo ongelukkig bleef. Dit was duidelijk niet de oplossing. Ik ben toen alleen 2 dagen naar een hotel gegaan en merkte dat ik haar miste. Op de terugweg ging ik naar mijn oude studentenstad waar wij vaak rondliepen. Ik begon het verlangen naar haar terug te krijgen.
Letterlijk vanaf dat moment voel ik mij steeds opener worden en besef ik eindelijk hoeveel ik van haar houd. Ik schaam mij voor het feit dat ik er zolang over gedaan heb, maar kan alles perfect verklaren door mijn verleden. Bindingsangst is geen angst, maar een vloek. Deze moet je doorbreken om je écht gelukkig en vrij te voelen. Je bent bang je vrijheid te verliezen door afstand te houden, maar feitelijk ben je op de vlucht voor je eigen gevoelens door schade uit het verleden.
Pas als je dit goed tot je door laat dringen, toenadering zoekt, geregeld elkaar knuffelt, presentjes koopt (werkt echt goed) en jezelf trots voelt op je partner, dan kom je in een totaal andere wereld terecht. Openstaan voor alles en iedereen. Geen wantrouwen meer of jezelf zien als solist die niemand nodig heeft.
Frank
