Eigenlijk is het heel plat. Al jaren ben ik niet meer aangeraakt en ik mis het. Het begon al toen mijn man ziek werd. Ben nu al bijna tien jaar 'onaangetast'. En dat vind ik een droevige zaak omdat ik nu zo'n beetje over mijn houdbaarheidsdatum heen raak. Een lieve eerlijke man zonder kinderen wil ik. Met een beetje pit. Gewoon om mee te praten en tegenaan te zitten met een bakkie koffie en een stroopwafel of een pistache-ijsje in een ijshoorntje met de kat die op je voeten zit. Hij in een hangmatje in de tuin met een boek en een glaassie vlierbloesemprik met de kat op zijn buik en ik ondertussen lekker de tuintegels pluizen met een aardappelschillertje. Lijkt me wel wat maar denk niet dat het ooit nog gaat gebeuren.
Greetje
