Hoi allemaal, ik heb nog nooit eerder gebruik gemaakt van een forum, dus ik weet niet precies wat de bedoeling is, maar ik heb zoveel verdriet momenteel dat ik niet meer weet hoe nu verder. Mijn man en ik zijn 21 jaar samen, altijd ontzettend gelukkig geweest en we hielden zielsveel van elkaar. Bijna nooit ruzie, konden alles altijd bespreken en konden samen al genieten van 's avonds op de bank samen thee drinken en tv kijken. Nu bijna 3 maanden geleden kwam hij ineens met de mededeling dat we als broer en zus leefden en dat hij niet meer van me hield. Zo uit het niets, als donderslag bij heldere hemel. De volgende dag krabbelde hij echter iets terug en gaf aan te willen vechten voor ons. Sinds die tijd gaat het op en af qua gevoelens, soms geeft hij hoop, die echter ook altijd weer onderuit gehaald wordt. Soms denk ik: ik kap ermee, waarna ik vervolgens vreselijk moet huilen omdat dat eigenlijk niet is wat ik wil. Ik kom zelf inmiddels al bijna 2 maanden bij de POH GGZ, omdat ik volledig vastloopt. Mijn man komt sinds kort bij een coach, omdat hij geblokkeerd is door jeugdtrauma. Dit moet hij eerst verwerken, voordat wij samen aan de slag kunnen. Dat snap ik en dat vind ik ook logisch. Ik heb hem gezegd dat ik hem hierin zal steunen (want ik denk dat hij het nog best moeilijk kan krijgen), maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik ben zo moe, zo verdrietig en heb zoveel wisselende emoties, maar ik krijg heen steun van hem (ik denk dat hij dat momenteel niet kan). Ik huil sinds begin april al bijna dagelijks, ik slaap slecht (ondanks homeopathische slaaptabletten) en ik functioneer ook op mijn werk niet altijd even goed. Hoe kan ik omgaan met dat intense verdriet wat ik voel? Kan ik het maken om te zeggen dat hij de verwerking alleen moet doen, dat ik hem niet meer kan steunen daarin? Dat ik nu voor mezelf ga kiezen en voorlopig geen contact meer wil? Of ben ik dan slecht en egoïstisch? Ik hoor graag de mening van anderen. In elk geval dank dat ik mijn verhaal even kwijt kan.
Martine
