Ik ben nu ruim 7 jaar samen met mijn partner. Samen hebben wij een kindje van 4 en ik heb nog 2 kinderen uit een eerdere relatie.
Al ruim 3 jaar is er geen sprake meer van intimiteit tussen ons. Hij wilt/kan het niet. Geen seks, niet knuffelen, niet zoenen, er kan nog net een vluchtig kusje af als hij weg gaat. Door de jaren heen gaf hij steeds een andere verklaring. Hij kon op een of andere manier geen erectie krijgen (dit bleek een leugen kwam ik laatst achter), hij had teveel stress van het gezinsleven, hij vond mij niet meer aantrekkelijk en/of hij had een trauma van de bevalling.
In het voorjaar wilde ik er bijna een punt achter zetten, door iets anders, maar dat opende zijn ogen. Hij is hulp gaan zoeken en doorverwezen naar een seksuoloog. Nu hebben we beiden 2 aparte gespreken gehad en na de zomervakantie gaan we samen.
Maar ik mis de intimiteit zo enorm. Ik word er echt helemaal gek van. Ik denk er continu aan. En sinds kort ligt mijn focus niet meer op hem, maar op iemand anders. Iemand die ik helemaal niet zo vaak zie en waarvan ik ook totaal geen signalen heb gehad dat hij mij ziet zitten. Maar ik heb hem wel geromantiseerd in mijn hoofd en ik denk de hele dag aan hem.
Mijn gevoel voor mijn man is hierdoor ook, van de een op de andere dag, veranderd. Er is op zich nog wel houden van maar niet echt lust meer.
Ik vind dit heel lastig, want ik weet dus niet of dit komt doordat het gewoon te lang heeft geduurd en hij al die tijd te weinig in mij heeft geïnvesteerd of dat het een verlangen is van mij naar iets wat mijn man mij niet geven kan.
Ik heb niet echt een vraag, maar ik ben meer op zoek naar de ervaringen van mensen in eenzelfde soort situatie.
Al ruim 3 jaar is er geen sprake meer van intimiteit tussen ons. Hij wilt/kan het niet. Geen seks, niet knuffelen, niet zoenen, er kan nog net een vluchtig kusje af als hij weg gaat. Door de jaren heen gaf hij steeds een andere verklaring. Hij kon op een of andere manier geen erectie krijgen (dit bleek een leugen kwam ik laatst achter), hij had teveel stress van het gezinsleven, hij vond mij niet meer aantrekkelijk en/of hij had een trauma van de bevalling.
In het voorjaar wilde ik er bijna een punt achter zetten, door iets anders, maar dat opende zijn ogen. Hij is hulp gaan zoeken en doorverwezen naar een seksuoloog. Nu hebben we beiden 2 aparte gespreken gehad en na de zomervakantie gaan we samen.
Maar ik mis de intimiteit zo enorm. Ik word er echt helemaal gek van. Ik denk er continu aan. En sinds kort ligt mijn focus niet meer op hem, maar op iemand anders. Iemand die ik helemaal niet zo vaak zie en waarvan ik ook totaal geen signalen heb gehad dat hij mij ziet zitten. Maar ik heb hem wel geromantiseerd in mijn hoofd en ik denk de hele dag aan hem.
Mijn gevoel voor mijn man is hierdoor ook, van de een op de andere dag, veranderd. Er is op zich nog wel houden van maar niet echt lust meer.
Ik vind dit heel lastig, want ik weet dus niet of dit komt doordat het gewoon te lang heeft geduurd en hij al die tijd te weinig in mij heeft geïnvesteerd of dat het een verlangen is van mij naar iets wat mijn man mij niet geven kan.
Ik heb niet echt een vraag, maar ik ben meer op zoek naar de ervaringen van mensen in eenzelfde soort situatie.
Anoniem
