Al 10 jaar ongelukkig, maar ik kan hem niet verlaten

Het is jammer dat je je erg ongelukkig voelt in je relatie terwijl je er niet de vinger op kan leggen waar het nou precies door komt. Kennelijk mis je iets in de relatie. Zijn er onvervulde behoeften en misschien ook wel onuitgesproken wensen.

Als ik je verhaal lees komt het bij mij over alsof de verbinding is verbroken. Jullie leven wellicht naast elkaar maar niet meer in verbinding met elkaar? Mogelijk ook langs elkaar heen. Ieder doet zijn of haar ding en dat is het dan.

Dat je niet weg gaat is misschien omdat je juist niet weet waar het aan ligt. Je zit in een soort van comfort zone en weet wat je hebt ook al is dat niet iets waar je echt gelukkig van wordt. Veranderen is eng en roept vaak weerstand op. Het vraagt ook om actie en moed.

De vraag is wat wil jij? Welke behoeften heb je die nu niet vervuld worden? Wat heb je nodig?

Herkenbaar. 34 jaar samen. Het is geen slecht mens. Doet ongevraagd zijn deel in het huishouden. Komt voor mij op al zou iemand mij wat doen. Maar als hij thuiskomt check ik snel of alles is opgeruimd, anders doet hij dat direct. We zeggen altijd dezelfde zinnen, maar hebben geen gesprek, noch lachen samen. Intimiteit is weg en sex is minimaal. We zijn op ons rijkst, maar het beklemt me enorm.

Zo herkenbaar. Ik ken mijn man nu 37 jaar en zijn bijna 25 jaar getrouwd. Ik houd van hem maar meer als broer en zus met af en toe sex. Intimiteit is ook weg. Onze dingen die we willen drijven enorm uit elkaar. Mijn man heeft moeite met knuffelen en ook begrip tonen voor mijn emoties is er niet bij. Ooit heeft iemand eens gezegd, jouw man heeft autistische trekjes en bij opzoeken op de woord, blijkt dat ook wel zo. Daar heb ik het jaren mee gedaan en goed gevonden maar mijn leven gaat door en ik vraag me
af of ik nog wel bij deze man moet blijven. ik heb toch echt wel de behoefte om een arm om mijn schouders en begrip als het eens niet lekker gaat. Vroeger kon ik me eroverheen zetten, maar ik merk met het ouder worden dat deze behoeften door hem nooit vervult gaan worden. Hij veranderd niet en ik weet het niet meer. Ik vind een scheiding zo definitief.

Zo herkenbaar. Ik ken mijn man nu 37 jaar en zijn bijna 25 jaar getrouwd. Ik houd van hem maar meer als broer en zus met af en toe sex. Intimiteit is ook weg. Onze dingen die we willen drijven enorm uit elkaar. Mijn man heeft moeite met knuffelen en ook begrip tonen voor mijn emoties is er niet bij. Ooit heeft iemand eens gezegd, jouw man heeft autistische trekjes en bij opzoeken op de woord, blijkt dat ook wel zo. Daar heb ik het jaren mee gedaan en goed gevonden maar mijn leven gaat door en ik vraag me
af of ik nog wel bij deze man moet blijven. ik heb toch echt wel de behoefte om een arm om mijn schouders en begrip als het eens niet lekker gaat. Vroeger kon ik me eroverheen zetten, maar ik merk met het ouder worden dat deze behoeften door hem nooit vervult gaan worden. Hij veranderd niet en ik weet het niet meer. Ik vind een scheiding zo definitief.

Herkenbaar hier precies zo.
Begin zelf een topic hierover

Ja herkenbaar. Is comfort zone en beste vriend, zolang samen he. Sprijd je vleugels en vlieg....