Lieve lezers,
Ik heb jullie hulp nodig! In korte lijnen zal ik mijn verhaal zo duidelijk mogelijk proberen neer te zetten.
Mijn soulmate en dat waren wij echt geen twijfel mogelijk, heeft door vele omstandigheden een slippertje gemaakt en helaas is ze zwanger geraakt. Wij zijn beide totaal van slag en intens verdrietig. Ik moest hem wel de deur wijzen omdat ik niet met wantrouwen zou kon blijven. Omdat hij zelf geen familie heeft moest hij wel naar haar. Totaal geen gevoelens voor haar zijn hart ligt hier bij mij en mijn kinderen (zijn niet van hem
Maar voelt wel zo). Hij is zelf opgegroeid zonder vader weet ook niet wie zijn vader is , dat heeft zijn moeder meegenomen in haar graf. Hij heeft altijd een wens gehad om vader te worden en doordat wat hem is overkomen wilt hij er 100% voor gaan, het is voor hem altijd een groot gemis geweest. Hij is 52 zij 31. Ze heeft willens en wetens mijn gezin kapot gemaakt binnen een aantal weten.
Ik weet het even niet mee ben kapot van verdriet en hij ook.
Corona en alles dingen die wij hebben meegemaakt de laatste maanden heeft dit veroorzaakt. Wij zijn echt beide stuk! Het liefst wilt hij een paar weken haar het gevoel geven dat hij er alles aan heeft gedaan en dan zeggen sorry maar ik moet op mijzelf. Met de gedachten dat ze nooit tegen dat kind kan zeggen je vader heeft het nooit geprobeerd. En daarna samen weer met ons werken aan een toekomst. En hoe ik er nu in sta wil ik dat ook, uiteraard in eerste instantie op afstand.
Ook wilt hij iedere dag contact en langskomen iedere week bij ons. En weet je dat mag van haar, ja tuurlijk mag dat ze heeft hem volledig in haar macht.
Vreemdgaat waren wij uit gekomen zijn we ook altijd eerlijk over geweest. Maar dit hoe moet ik dit doen.
Ik heb jullie hulp nodig! In korte lijnen zal ik mijn verhaal zo duidelijk mogelijk proberen neer te zetten.
Mijn soulmate en dat waren wij echt geen twijfel mogelijk, heeft door vele omstandigheden een slippertje gemaakt en helaas is ze zwanger geraakt. Wij zijn beide totaal van slag en intens verdrietig. Ik moest hem wel de deur wijzen omdat ik niet met wantrouwen zou kon blijven. Omdat hij zelf geen familie heeft moest hij wel naar haar. Totaal geen gevoelens voor haar zijn hart ligt hier bij mij en mijn kinderen (zijn niet van hem
Maar voelt wel zo). Hij is zelf opgegroeid zonder vader weet ook niet wie zijn vader is , dat heeft zijn moeder meegenomen in haar graf. Hij heeft altijd een wens gehad om vader te worden en doordat wat hem is overkomen wilt hij er 100% voor gaan, het is voor hem altijd een groot gemis geweest. Hij is 52 zij 31. Ze heeft willens en wetens mijn gezin kapot gemaakt binnen een aantal weten.
Ik weet het even niet mee ben kapot van verdriet en hij ook.
Corona en alles dingen die wij hebben meegemaakt de laatste maanden heeft dit veroorzaakt. Wij zijn echt beide stuk! Het liefst wilt hij een paar weken haar het gevoel geven dat hij er alles aan heeft gedaan en dan zeggen sorry maar ik moet op mijzelf. Met de gedachten dat ze nooit tegen dat kind kan zeggen je vader heeft het nooit geprobeerd. En daarna samen weer met ons werken aan een toekomst. En hoe ik er nu in sta wil ik dat ook, uiteraard in eerste instantie op afstand.
Ook wilt hij iedere dag contact en langskomen iedere week bij ons. En weet je dat mag van haar, ja tuurlijk mag dat ze heeft hem volledig in haar macht.
Vreemdgaat waren wij uit gekomen zijn we ook altijd eerlijk over geweest. Maar dit hoe moet ik dit doen.
Cindy
