Hallo allemaal,
Ik weet even niet waar ik moet beginnen maar zal mijn best doen. Heb aantal jaren een relatie met vermoedelijk een Narcist.. In het begin waren we vrienden en al gauw is er iets ontstaan tussen ons. Mijn onderbuikgevoel vertrouwd hem niet nadat een meisje bij mij thuis is geweest die ik vaag kon van vroeger. Hierna is mijn wantrouwen ontstaan. Ik had het gevoel dat er iets speelde tussen hun. Maar altijd blijven ontkennen en ik heb alles eraan gedaan om hier achter te komen maar tot op heden is het altijd een raadsel geweest.. maar het spookt wel nog altijd door mijn hoofd. Hierna zijn er nog heel veel dingen gebeurd waarbij ik het gevoel had dat er iets niet klopte met hem. Van het een op andere dag stond er een heel ander persoon voor mij! Hij zei dat dit komt door mijn wantrouwen en dat ik daarmee alles kapot maakte. Waarna ik het toch een kans gaf… Ik verhuisde naar een andere woning en kreeg ander werk. We werkten samen en hij werd daar locatie manager, hij was dus naast mijn partner ook baas van mij. Al gauw ging dit mis nadat ik bepaalde gedrag begon op te merken. Ook was hij heel amicaal met personeel wat bij mij nog meer argwaan opwekte….Ik merkte dat ik me anders begon te voelen lichamelijk en dacht dat het aan de stress lag die ik al enige tijd ervaarde. Besloot om een zwangerschapstest te doen.. al gauw kwam ik erachter dat ik zwanger was… uiteindelijk na veel ellende met hem tijdens de zwangerschap begreep ik echt niet waar dit gedrag nou vandaan kwam, ligt dit nou aan mij…doe ik iets verkeerds of heeft het te maken met het op elkaars lip zitten de hele dag…. Maar ik zag toch wel gewoon wat ik zag, hij vertoonde toch raar gedrag op het werk ten opzichte van andere vrouwelijke collega’s.. Ik was zwanger vol hormonen en huilde bijna dagelijks door het geen hij mij aandeed. Maar volgens hem lag dit echt aan mij. Het was volgens hem geen goed idee om samen te werken omdat ik jaloers was en hem vals beschuldigde van alles wat hij niet deed. Het verhaal gaat nog veel verder. Nu hebben we samen een dochtertje maar het wantrouwen is er nog steeds… hij zegt dat die van mij houdt en dat hij niemand anders wil.. hij wil met mij straks trouwen en samen naar het buitenland vertrekken…. Maar ik weet nog niet wat ik ervan moet denken… is dit waarheid of niet… ik weet niet wat ik wel moet geloven… zijn mijn voorgevoelens dan altijd fout geweest?
Ik weet even niet waar ik moet beginnen maar zal mijn best doen. Heb aantal jaren een relatie met vermoedelijk een Narcist.. In het begin waren we vrienden en al gauw is er iets ontstaan tussen ons. Mijn onderbuikgevoel vertrouwd hem niet nadat een meisje bij mij thuis is geweest die ik vaag kon van vroeger. Hierna is mijn wantrouwen ontstaan. Ik had het gevoel dat er iets speelde tussen hun. Maar altijd blijven ontkennen en ik heb alles eraan gedaan om hier achter te komen maar tot op heden is het altijd een raadsel geweest.. maar het spookt wel nog altijd door mijn hoofd. Hierna zijn er nog heel veel dingen gebeurd waarbij ik het gevoel had dat er iets niet klopte met hem. Van het een op andere dag stond er een heel ander persoon voor mij! Hij zei dat dit komt door mijn wantrouwen en dat ik daarmee alles kapot maakte. Waarna ik het toch een kans gaf… Ik verhuisde naar een andere woning en kreeg ander werk. We werkten samen en hij werd daar locatie manager, hij was dus naast mijn partner ook baas van mij. Al gauw ging dit mis nadat ik bepaalde gedrag begon op te merken. Ook was hij heel amicaal met personeel wat bij mij nog meer argwaan opwekte….Ik merkte dat ik me anders begon te voelen lichamelijk en dacht dat het aan de stress lag die ik al enige tijd ervaarde. Besloot om een zwangerschapstest te doen.. al gauw kwam ik erachter dat ik zwanger was… uiteindelijk na veel ellende met hem tijdens de zwangerschap begreep ik echt niet waar dit gedrag nou vandaan kwam, ligt dit nou aan mij…doe ik iets verkeerds of heeft het te maken met het op elkaars lip zitten de hele dag…. Maar ik zag toch wel gewoon wat ik zag, hij vertoonde toch raar gedrag op het werk ten opzichte van andere vrouwelijke collega’s.. Ik was zwanger vol hormonen en huilde bijna dagelijks door het geen hij mij aandeed. Maar volgens hem lag dit echt aan mij. Het was volgens hem geen goed idee om samen te werken omdat ik jaloers was en hem vals beschuldigde van alles wat hij niet deed. Het verhaal gaat nog veel verder. Nu hebben we samen een dochtertje maar het wantrouwen is er nog steeds… hij zegt dat die van mij houdt en dat hij niemand anders wil.. hij wil met mij straks trouwen en samen naar het buitenland vertrekken…. Maar ik weet nog niet wat ik ervan moet denken… is dit waarheid of niet… ik weet niet wat ik wel moet geloven… zijn mijn voorgevoelens dan altijd fout geweest?
Hanna
