Wij bestaan niet meer voor hem

Niet blijven sukkelen, neem het initiatief en ga scheiden !! Dit kan dan twee kanten opgaan. Of hij gaat de juiste keuzes maken omdat je hem soort van dwingt door jou stelling, of het is over en weet je iig waar je aan toe bent. Je kan dan verder met je eigen leven. Groetjes, van een realist . .

Ik ben al bijna twee jaar bezig. Mjn man bedroog mij met andere vrouw na 29 jaa huwelijk, 34 jaa samen en twee kids van toen 11 en 16. Kids kwamen erachter en maand later ik toen ik zijn telefoon pakte(wat ik nooit deed maar nu voelde ik iets). Mijn wereld stortte in. Binnen een maand was zij de ware, hij hield van haar, nog nooit zo verliefd geweest. Heeft dat nooit voor mij gevoeld. Weinig tot niets boos geweest, wilde huwelijk redden maar vandaag zei hij dat hij voor gezin ging en dag erop was het allemmal gelogen. Zij heeft weinig contact met haar kinderen, is alcoliste en borderliner. Wij hadden een gezellig, liefdevol huwelijk. Hij was de teddybeer in de familie. Nu liegt en bedriegt hij. We zijn ondertussen gescheiden. Zoon wil hem nooit meer zien en heeft veel woede aanvallen. Dochter ziet hem wel maar vertik het om school op te pakken en snijd zichzelf. Mijn ex noemt het viool spelen. Ik twijfel steeds aan mijzelf, ben ik hier de gek, zie ik het verkeerd?. Soms spreken we af en dan praten we. Hij zegt dan, ik houd wel van je, maar zie geen toekomst meer met jouw. Hij wil garage ombouwen zodat hij dicht bij kinderen zit, maar laat soulmate niet los. Hij begrijp niet dat ik dat niet kan. Praten over ons huwelijk heeft geen zin. Therapie wilt hij niet. Hij wilt het graag simpel houden. En zegt dan: als je verliefd ben dan last je je gezin in de steek. Ik draai de klok niet meer terug. Hij neemt het mij ook kwalijk dat ik wel pijn/verdriet heb is niet goed voor de kinderen om een verdrietige moeder te zien. Hij projecteert ook veel op mij. Ik zou nooit mijzelf zijn geweest, hij mistte iets in ons huwelijk. Toch zegt hij dat hij terug kijkt op mooie jaren, maar het is nu eenmaal fout gelopen. Ik moet alles los laten en niet zo moeilijk doen. Maar zelf zegt hij mijn leven is voorbij. We hebben een heel leven samen gedeeld maar dat veegt hij aan de kant. Zijn soulmate weet alles en valt ons ook lastig. En dan zegt hij doodleuk, dat doe ik toch niet. Ik loop stuk op hem. We wonen niet meer samen en zijn gescheiden maar het los laten is moeilijk. Het is te abrubt en niet te begrijpen. Ik zit met twee jonge mensen thuis die het ook niet begrijpen. En als ik vertel over hun verdriet. Dan krijg ik te horen, ja maar daar kan ik niks aan doen. Jij moet niet de verdrietige moeder uit hangen. Familie en vrienden vinden dat ik hem moet los laten en snappen mijn frustraties niet. En mijn ex vinden ze nog steeds leuk. En hebben zelf medelijden met hem. Ik heb zeker goede dagen en pijn is nu minder als eerst, het is nu een stil verdriet achter mijn dikke masker geworden. Een eenzame strijd die maar voort duurt!