We pakken de draad weer op

Het gaat best goed tussen ons. Maar er zijn ook nog moeilijk momenten. Vooral je eigen gedachten en onzekerheid spelen daarin een rol. Het blijft moeilijk te bevatten. Namelijk nooit van haar verwacht. Ze heeft het contact definitief verbroken en dat middels een berichtje, samen opgesteld, nogmaals aan hem duidelijk gemaakt. Doen veel samen, ook nieuwe dingen. Mijn vrouw was ook in een zeer destructieve staat na het overlijden van een dierbare. Dat heeft wel een rol gespeeld. Dat ziet ze zelf ook. Nu langzaam weer samen de draad oppakken, aandacht voor elkaar hebben en dat blijven doen. Je kan er samen ook sterker uitkomen. Belangrijk dat ze spijt en berouw toont. Dat helpt wel. Misschien eens iets lezen over commitment binnen een relatie en daar over praten.

Alleen respect hoe het nu gaat. Houden zo

Dank je wel. Gek, maar doet goed om zoiets te horen. Zijn nu anderhalf jaar verder. Nog steeds wel moeilijk momenten. Vooral mijn eigen onzekerheid speelt een rol. En ongeloof is er ook nog. Dat ze zo met mij is omgegaan. Dat vindt ze zelf ook mogelijk trouwens. Herkent zichzelf niet meer uit die tijd. Maar het idee dat ze alles op het spel heeft gezet blijft moeilijk te begrijpen. Maar we zijn positief en gaan samen verder.

Ik was in zelfde situatie en herken de onzekerheid. Ook wij zijn nu anderhalf jaar verder. Dat jouw vrouw zichzelf niet herkent uit die tijd geeft al aan dat ze zichzelf niet was in die tijd. Dus eigenlijk heeft zij jou niet bedrogen maar een slechtere versie van haarzelf, die wsl uit verdriet ontstaan is. Zo zie ik het bij mijn man die ruim een jaar een affaire had met een collega. Verliefdheid kan zo sterk zijn en een vlucht bieden, maar verliefdheid gaat voorbij...
En, niet reageren op zijn berichtjes is het beste: geen ruimte voor hem, iedere aandacht kan hij vertalen naar een opening. Enige kans van slagen van jullie doorstart is volledig blokkeren van de 3e partij.

Mooi zoals je dat zegt, dat ze eigenlijk zichzelf heeft bedrogen. We kunnen het inmiddels ook wel meer zo zien. En verdriet speelde idd een rol. Haar vader is vlak voordat het begon overleden en daarna werd haar moeder ziek. De periode daarna was ze op meerdere vlakken destructief bezig. Het kon haar even allemaal niks meer schelen. Het is alles bij elkaar een voedingsbodem geweest voor de affaire. Het is geen excuus, maar zijn wel redenen waarom het gebeurd is. Het gaat nog steeds stapje voor stapje beter. Op momenten is er nog veel pijn en verdriet. Het contact met de ander is geheel verbroken. We gaan door en komen steeds weer iets dichter bij elkaar. Hoe gaat het nu met jullie? Heb je het gevoel dat jullie het gaan redden?