Vorig jaar vertelde mijn man me dat hij verliefd was geworden op een collega. Ik schrok me rot en snapte er niets van. We hadden immers nooit ruzie? Mijn hele leven viel in duigen, was dit de man waar ik van hield?
Ik dacht dat ik hem kende, mijn man zou dit nooit doen en dan nog...ik zou het toch meteen aanvoelen als er iets niet goed zat tussen ons? Ik werd er zo onzeker van dat ik besloot hulp te zoeken.
Na een paar individuele sessies zijn we samen in relatietherapie geweest. Mijn man wilde weten waarom dit kon gebeuren. Het heeft heel wat bloed, zweet en tranen (vooral veel praten, ruzies en elkaar verwijten maken en toch weer goedmaken en naar elkaar luisteren om elkaar te begrijpen) gekost maar we zijn het nieuwe jaar wel samen begonnen.
Hij wil bij me blijven en ik merk dat mijn vertrouwen heel langzaam weer groeit. Vooral na een goed gesprek waarin ik voel dat hij naar me luistert en mijn pijn en gevoelens van eenzaamheid begrijpt.
Het doet hem ook pijn en dat zie en voel ik. Gek genoeg is het nu juist dát wat de afstand tussen ons doet afnemen en waardoor ik me weer wat dichter bij hem voel staan. Het komt wel goed tussen ons. Zonder begeleiding hadden we het niet gered.