7 jaar geleden ben ik met veel moeite in het huwelijksbootje ingestapt met mijn huidige man. Er was veel ophef van mijn kant van de familie omdat hij niet dezelfde cultuur heeft als waar ik vandaan kom.. 1 jaar lang hebben we gestreden om toch met elkaar te trouwen. Dat is dan ook gelukt.
Al snel een maand na ons huwelijk kwam ik erachter dat hij met andere vrouwen seksueel contact had. Hier ben ik even boos over geweest en daarna als het ware vergeten.
We hebben een prachtig kindje gekregen en daarna leefden we in principe een beetje langs elkaar heen.
Mijn 2e zwangerschap begon weer met het betrappen van seksuele berichten van vrouwen. Het was dus niet gestopt, maar we hebben er bijna niet over gesproken. Ik was weer boos en daarna waaide het weer over. Ik was gelukkig met mijn zoontje en droomde over mijn gezin met nog een baby. Helaas ben ik de baby met 20 weken zwangerschap verloren. Ik
was ontzettend verdrietig maar heb toch een manier gevonden om het te verwerken. Kort daarna kreeg ik wel 2 maanden last van gekke kwaaltjes waar de huisarts ook niet meer wist wat hij voor mij kon betekenen. Totdat ik zo een pijn had dat ik op SEH terecht kwam. Uiteindelijk werd ik een week later gebeld door de arts en die vertelde mij dat ik een SOA heb.. Ik was helemaal verstijfd en kon het niet geloven. Enige persoon waar ik ooit seks
mee heb gehad is mijn man. Mijn man ontkende het nog steeds en begon allemaal rare smoesjes te bedenken.
Hij is gewoon een dikke vette leugenaar. We zijn nu 2 jaar verder en ik voel totaal geen liefde en respect voor hem. Ik heb ondertussen 2 prachtige kinderen van hem, en wil mijn gezin niet kapot maken.Ik merk dat ik verheug op de dag dat mijn kinderen ouder zijn en ik daarna weg van hem kan gaan. Maar dat duurt nog JAREN!
Communiceren gaat zeer moeizaam. En ik heb totaal geen zin om met hem te praten. Nu met corona zijn we de hele dag samen thuis en merk ik dat ik het nog lastiger vind..
Al snel een maand na ons huwelijk kwam ik erachter dat hij met andere vrouwen seksueel contact had. Hier ben ik even boos over geweest en daarna als het ware vergeten.
We hebben een prachtig kindje gekregen en daarna leefden we in principe een beetje langs elkaar heen.
Mijn 2e zwangerschap begon weer met het betrappen van seksuele berichten van vrouwen. Het was dus niet gestopt, maar we hebben er bijna niet over gesproken. Ik was weer boos en daarna waaide het weer over. Ik was gelukkig met mijn zoontje en droomde over mijn gezin met nog een baby. Helaas ben ik de baby met 20 weken zwangerschap verloren. Ik
was ontzettend verdrietig maar heb toch een manier gevonden om het te verwerken. Kort daarna kreeg ik wel 2 maanden last van gekke kwaaltjes waar de huisarts ook niet meer wist wat hij voor mij kon betekenen. Totdat ik zo een pijn had dat ik op SEH terecht kwam. Uiteindelijk werd ik een week later gebeld door de arts en die vertelde mij dat ik een SOA heb.. Ik was helemaal verstijfd en kon het niet geloven. Enige persoon waar ik ooit seks
mee heb gehad is mijn man. Mijn man ontkende het nog steeds en begon allemaal rare smoesjes te bedenken.
Hij is gewoon een dikke vette leugenaar. We zijn nu 2 jaar verder en ik voel totaal geen liefde en respect voor hem. Ik heb ondertussen 2 prachtige kinderen van hem, en wil mijn gezin niet kapot maken.Ik merk dat ik verheug op de dag dat mijn kinderen ouder zijn en ik daarna weg van hem kan gaan. Maar dat duurt nog JAREN!
Communiceren gaat zeer moeizaam. En ik heb totaal geen zin om met hem te praten. Nu met corona zijn we de hele dag samen thuis en merk ik dat ik het nog lastiger vind..
Anoniem
