Ben een vrouw van 56, getrouwd met man van 55, 3 fantastische kinderen. Sinds 4 maanden is mijn man vertrokken en heeft zijn heil gezocht bij een andere vrouw! Hij zat niet lekker in zijn vel en was niet gelukkig. Al lange tijd niet zoals hij aangaf. Met alle gevolgen van dien. Nachten wegblijven zonder te weten waar hij was. Thuiskomen en enkele dagen op bed en vervolgens weer doorgaan waar we gebleven waren. Ook ik heb dat in stand gehouden om er maar niks over te vragen alle ballen weer hoor houden en gaan. Tot overmaat van ramp heeft hij door het vallen van de fiets ook zijn sleutelbeen moeten laten opereren met veel tegenslagen. Tevens last van paniekaanvallen en depersonalisatie. Dus al met al gaat het hem niet beter maar alleen maar slechter. Hebben weinig of geen contact ook niet met 2 van onze kinderen, die hem niet hoeven en willen zien. Niet alleen vanwege onze situatie maar ook om hun eigen dingen die ze hebben met hun vader. Het contact wat er is is vooral prachtische dingen maar zodra ik een gesprek wil. Houdt hij af omdat hij zegt, dat het hem heel slechts gaat ! Wil duidelijk en hij doet verder niks. Mij in het ongewisse laten en het leven wat hij had, 33 jaar samen en 27 jaar getrouwd gewoon achter zich. Over zijn gevoel wilde hij nooit praten, duwde mij weg of had daar geen zin maar hoe kan je als je in zo,n gemoedstoestand bent een beslissing nemen . Als je niet van jezelf houdt hoe kan je je dan openstellen voo zeker überhaupt voir iemand anders!!!!
Anoniem
