ff kort de situatie ik man 56/ vrouw 55/ zoon 15. Ik en mijn vriendin hebben al 16 jaar een relatie, ooit begonnen in een tbs-kliniek . Ik ex-tbsgestelde, zij sociotherapeut. Binnen de kliniek never nooit iets grensoverschrijdends gebeurd, behalve dat we elkaar als mens wel leuk vonden ;). Na het beëindigen van mij tbs maatregel, elkaar wederom gevonden en zijn we gaan samenwonen al snel werd ons zoontje (prematuur) geboren nu inmiddels een gezonde puber van 15jaar. Onze relatie is het beste te omschrijven van het ene uiterste in het andere uiterste. Mede ook door mijn borderline stoornis is het erg lastig voor haar geweest allemaal om onder 1 dak te leven met mij. Liefde en haat liggen dicht bij elkaar. Ook door dat je vervreemd op sommige momenten van elkaar ga je boekje te buiten ipv te investeren vlucht je in de armen letterlijke of figuurlijk van een ander. Ook het social medium facebook/ Instagram/ datingsites apps maakte het er allemaal niet beter op. Het fenomeen Micro-cheating is snel geboren hiermee. We hebben hier beide ons aan schuldig gemaakt , maar ook aan vreemd gaan letterlijk met een ander. Ondanks dat we super veel van elkaar houden is de rek er uit, ga ook niet aan een dood paard trekken maar heb ook geen zin om haar na te trappen!! Op dit moment is het zo dat zij besloten heeft om er een punt achter te zetten, onze levens verwachtingen en visies liggen mijlen ver uit elkaar :). Dit geeft veel frictie en onrust en ontaard in onzinnige ruzies, dit is ook voor onze zoon niet goed!! Ondanks de persoonlijke bijkomende negatieve emoties van kut wijf en hop maar lekker door naar een ander (mijn gedachte nergens op gebaseerd) en de rollercoaster waar je in beland wil ik echt het beste voor haar. Ik wil dat ze haar weg opzoek naar geluk en liefde gewoon kan blijven bewandelen. Ik gun haar een eigen stek, heb ook aangegeven dat ze in ons huidige appartement mag blijven maar begrijpelijk wil ze dat niet. Ik kan me ook voorstellen dat je sommige herinneringen wilt achter laten. Ik wil haar op alle fronten bij staan en helpen, omdat ik geen zin heb voor nog meer onrust in haar hoofd te brengen. Ik weet dat ze angst heeft door mijn verleden dat ik haar iets aan zou gaan doen, maar hoe boos/ heftig en direct ik soms ook kan reageren is dit iets wat mij raakt. Ik heb haar nog nooit geslagen, tuurlijk ik ben een bodybuilder met 125kg spier, dus ja als ik boos wordt is dat intimiderend net Bokito. Maar dat is zo als ik mijn hele leven al primair reageer in bedreigende situaties. Maar zal haar altijd helpen en mijn leven voor haar geven als het nodig zou zijn. Ik weet zoals ik het nu schrijf is het niet zo simpel als in de praktijk. Wie heeft tips of weet of er instanties zijn die zo een proces kunnen begeleiden zodat het voor haar, als voor mij als voor mijn zoon goed is. We zijn nooit getrouwd, hebben wel een samenlevingscontract. Hoor graag van je mvrgr Paco
Paco
