3 jaar geleden ben ik in contact gekomen via Social Media met een man. Beide getrouwd en kids. Vanaf het moment dat we begonnen met praten zijn we niet meer gestopt. Hele dagen door, werkelijk alles delen. Het werd mijn beste maatje en vonden het leuk om ook af te spreken. Daar merkte we ook een aantrekkingskracht en spanning dus dat volgde vaker, keertje eten/wandelen. We zijn er altijd bewust van geweest dat dit stiekeme niet kon en ook nooit verder gegaan dan aanraken en knuffelen. Niet gezoend of iets dergelijks dus. Maar het gevoel naar elkaar toe konden we niet wegstoppen en het contact bleef. Thuis deden we ons ding en hadden verder geen verwachtingen hiermee(respect voor zover je dat zo kan noemen naar elkaars thuis(weet dat het fout is) alleen dat het fijn was om er voor elkaar te zijn en elkaar af en toe te zien wanneer kon. We waren heel voorzichtig want zaten er niet op te wachten dat iemand hier iets van wist. Ik denk super veel aan hem en keek uit naar de tijd dat we elkaar weer konden zien, al was het maar even. Het maakte m'n leven gelukkiger en zorgden dat niemand hier last van had. Hij maakte een hoop ellende mee en was er altijd om te steunen Speciale beste maatjes met wat meer gevoel. Op een dag keek ik weer uit naar een bericht van hem. Helaas was dit het ergste berichtje ooit. Zijn vrouw had een berichtje gevonden die hij was vergeten te wissen en hem ermee geconfronteerd. Hij heeft toen toegegeven contact te hebben gehad met mij maar nooit verder te zijn gegaan. Ze was natuurlijk woest. Hij berichtte mij dat hij van haar al het contact moest verbreken en me bij deze overal moest verwijderen. Schrok me kapot. Vervolgens stuurde ze hele nare berichten naar me dat ik walgelijk ben en alles kapot maak. Kan ik ook begrijpen. Ik weet dat het niet goed was maar het gevoel was te groot. Hou zoveel van hem. Moeilijk uit te leggen. Hij heeft gezegd te gaan vechten voor hun en heb gezegd dat ik dat respecteer. Ik hoop ook dat het goedkomt en voel me schuldig. Maar tegelijkertijd heb ik ook veel verdriet omdat ik mijn maatje kwijt ben. En soort gevoel dat ik ben laten vallen en niks waard was. Ik hou oprecht van hem maar twijfels nu of ik maar zomaar iemand was.Er is geen afscheid geweest niks. Ik kan er met niemand over praten en vind het lastig om dit af te sluiten. Soort hoop nog eens te spreken of zien ook al weet ik dat het niet kan. Ik weet dat het fout was maar dat kan ik niet terugdraaien. Voel me (ondanks een fijn gezin) nu heel alleen hiermee. Heb aangegeven nog dat ik het ook wilde vertellen thuis omdat we het samen gedaan hebben maar hij vond dat er dan nog meer ellende van kwam. Voor hun is het het ergste maar ik voel er ook veel verdriet van en ben mijn beste maatje kwijt 😞 Pijnlijk.
Indira
