Ik heb bijna 10 jaar een relatie waarvan 1.5 jaar getrouwd met mijn man. Ons seksleven was nooit echt denderend, we waren vrij jong toen we elkaar leerden kennen en ondanks dat vond ik het nooit erg bevredigend. Erover praten vond ik moeilijk, ik was nog jong en onervaren. Toen ik ouder werd merkte ik dat mijn interesses anders zijn, ik ben meer kinky en open minded dan hem. Mijn man is vrij traditioneel en vond de ideeën die ik voorzichtig voorstelde maar vreemd en raar. Hierdoor werd ik onzeker en heb ik het lang weggestopt. Maar na een poosje begon het weer te knagen en ging ik het internet op. Daar kwam ik op forums waar veel mensen met dezelfde interesses zaten. Ik raakte aan de praat met een man van mijn leeftijd en we spraken na een poosje chatten af. Sindsdien spreken we regelmatig af en ben ik smoorverliefd. Niet alleen omdat we qua seks echt dezelfde interesses hebben, maar ook qua communicatie. Het is een verademing om met iemand diepe gesprekken te voeren en iemand die echt naar je luistert.
Met mijn man mis ik dus vooral op het gebied van seks aansluiting en communicatie. We lijken ons allebei anders te hebben ontwikkeld de afgelopen jaren. Hij staat wat simpeler in het leven en ik ben juist wat vrijer. Ik vind het moeilijk om aan te kaarten wat ik mis in onze relatie, hij reageert snel defensief en aanvallend. Ik heb het een paar keer geprobeerd op een hele rustige manier maar het werden steeds heftige ruzies. Hij begint vrijwel meteen met schreeuwen en verwijten terug te gooien. Hierdoor durf ik de confrontaties niet echt meer aan te gaan.
Ondanks dat ik weet wat ik mis bij hem, houd ik wel ontzettend veel van hem. Hij is lief, attent, te vertrouwen. Je kent elkaar zo door en door na 10 jaar, we zijn letterlijk samen volwassen geworden.
Maar door hetgene wat ik mis blijf ik vreemdgaan. Dit is niet de 1e keer, wel de 1e keer waarbij het zo goed "matcht". Maar ik weet niet of ik alles realistisch bekijk, want een affaire lijkt altijd mooi en leuk omdat het niet dezelfde uitdagingen kent als een relatie.
Nu voel ik me compleet gevangen vol met schuldgevoelens naar beide mannen toe. Mijn man wilt niet in relatietherapie en lijkt mij gewoon niet te begrijpen. Nu bekruipt mij het gevoel dat ondanks mijn liefde voor hem.. dit een vicieuze cirkel gaat blijven. Vreemdgaan wil en kan ik niet meer. Het breekt me op, ik haat mezelf en ben in een heftige depressie beland. Hiervoor krijg ik hulp.. maar de keuze zal ik zelf moeten maken. En de tijd lijkt te dringen. :-(
Met mijn man mis ik dus vooral op het gebied van seks aansluiting en communicatie. We lijken ons allebei anders te hebben ontwikkeld de afgelopen jaren. Hij staat wat simpeler in het leven en ik ben juist wat vrijer. Ik vind het moeilijk om aan te kaarten wat ik mis in onze relatie, hij reageert snel defensief en aanvallend. Ik heb het een paar keer geprobeerd op een hele rustige manier maar het werden steeds heftige ruzies. Hij begint vrijwel meteen met schreeuwen en verwijten terug te gooien. Hierdoor durf ik de confrontaties niet echt meer aan te gaan.
Ondanks dat ik weet wat ik mis bij hem, houd ik wel ontzettend veel van hem. Hij is lief, attent, te vertrouwen. Je kent elkaar zo door en door na 10 jaar, we zijn letterlijk samen volwassen geworden.
Maar door hetgene wat ik mis blijf ik vreemdgaan. Dit is niet de 1e keer, wel de 1e keer waarbij het zo goed "matcht". Maar ik weet niet of ik alles realistisch bekijk, want een affaire lijkt altijd mooi en leuk omdat het niet dezelfde uitdagingen kent als een relatie.
Nu voel ik me compleet gevangen vol met schuldgevoelens naar beide mannen toe. Mijn man wilt niet in relatietherapie en lijkt mij gewoon niet te begrijpen. Nu bekruipt mij het gevoel dat ondanks mijn liefde voor hem.. dit een vicieuze cirkel gaat blijven. Vreemdgaan wil en kan ik niet meer. Het breekt me op, ik haat mezelf en ben in een heftige depressie beland. Hiervoor krijg ik hulp.. maar de keuze zal ik zelf moeten maken. En de tijd lijkt te dringen. :-(
anoniem
