Mond dood

Vera geeft aan dat haar wereld al kleiner wordt. Ik denk op haar gezicht onmacht te lezen en stel haar een verdiepingsvraag. Mijn aanname wordt alleen maar bevestigd als Tom (haar man) het woord neemt. Ze laat het gebeuren als hij voor haar spreekt. Ze tuurt met een lege blik langs me heen, haar gezicht spreekt boekdelen...

Ze krijgt geen ruimte en terwijl ik even oogcontact met Tom maak, blijft mijn aandacht bij haar.
Ik: Hoe is dat voor jou?
Vera: Wat?....
Ik: Dat Tom voor jou spreekt?
Vera: Ik laat hem, mijn mening doet er voor hem toch niet meer toe.
Ik: Je geeft aan dat je wereld kleiner wordt. En ook nu zie ik dat je je klein maakt als Tom voor jou spreekt. Ik ben benieuwd hoe dat voor jou is. Ondertussen vraag ik aan Tom of hij ook nieuwsgierig is naar Vera haar antwoord...Hij knikt gelaten.

En zo geeft Vera voorzichtig antwoord en komen haar onderliggende emoties naar boven. De tranen rollen over haar wangen en Tom kijkt verschrikt naar zijn vrouw...
En zo ontvouwt zich onder mijn begeleiding een verbindend gesprek...