Beste
Ik heb een moeilijke situatie. Ik ben ondertussen 4 jaar samen met mijn vriend en de relatie is al sinds het begin moeilijk verlopen. Zelf ben ik een ex-anorexiapatiënte, niet dat dit er veel toe doet, maar het is wel zo dat ik vrij onzeker ben, en ik heb bijna geen vrienden (ik heb het vrij lang en hardnekkig gehad en het heeft mij van mijn 15e tot mijn 25e gekost om er enigszins uit te raken, in die periode verlies je veel, zeer veel). Ik kwam uit een relatie van 2 à 3 jaar, waar ik mij volledig heb laten door 'opgebruiken'. Ik was op na die relatie, had ook een huis gekocht, had heel veel in de relatie geïnvesteerd, maar ik heb er uiteindelijk zelf de stekker uit getrokken, want hij was gewoon echt niet goed voor mij. Een paar maand later ben ik dan in een nieuwe relatie beland. Ik denk uit nood aan iemand, ik stond zo alleen in de wereld, ik werd 30 jaar, mijn vriendinnen (de paar die ik nog heb) waren ondertussen allemaal getrouwd en moeder... Zeer moeilijk en ik denk dat ik gewoon nood had aan iemand. Ik ben zeer zorgzaam en ik val blijkbaar op dergelijke types, dus ik ben toen met mijn huidige vriend begonnen. Dit liep al van in het begin stroef, hij stuurde niet terug, hij toonde vaak geen aandacht, maar ik ben blijven investeren in de relatie. Af en toe heb ik het willen gedaan maken, maar ik had er nooit de moed voor, ik was ondertussen al 31 of 32, we hadden al een vakantie geboekt, het zou wel weer beteren. Ondertussen hebben we dan besloten dat we kinderen willen. Dit liep, gezien mijn verleden, ook niet van een leien dakje. Vruchtbaarheidsbehandelingen etc. Hierbij niet echt zoveel steun ervaren, ik moest het tenslotte wel doen, maar hij ging nooit mee of zo. Nu gestopt ermee, aangezien het uiteindelijk een ander medisch probleem blijkt te zijn, maar er wordt niet meer over gepraat. Ik voel het gewoon niet meer tussen ons. Vaak hebben we wel leuke weekends of avonden, kijken we wat tv, we hebben weinig ruzie, maar ik mis iets. Ik mis het gevoel dat als er mij of hem iets overkomt, dat de ander er onvoorwaardelijk zal zijn. Ik mis dat extraatje, ik ben misschien te romantisch, maar ik voel mij meer broer en zus dan partners. En ik heb het al meerdere keren gezegd, ik heb het zelfs al een paar keer 'gedaan' gemaakt, maar dan praat hij steeds weer alles goed met: en we hebben het toch goed samen en het is toch leuk. En dan twijfel ik weer: de vakantie was inderdaad leuk, gisterenavond was leuk. Maar het gaat over het algemeen gevoel. Ik voel dat dit niet de persoon is die mij gelukkig zal maken, hij vraagt te veel zorg en hij vraagt gewoon te veel van mij (hij is heel vaak negatief, heeft niet vaak zin in iets en die periodes kunnen lang duren) en ik wil gewoon eens iemand die af en toe eens voor mij zorgt, die aandacht heeft voor mij. Ik loop en spring voor iedereen (ik doe dit ook op mijn werk, dus is echt een probleem waar ook ik moet aan werken). En ik voel mij zo alleen. Ik probeer er met vriendinnen over te praten, maar die bekijken mij dan zo'n beetje van: je wordt 33, je zal nu toch echt wel eens moeten aan uw leven beginnen, en die kinderen... En ik voel mij zo schuldig, want ik weet dat hij er dan zo van zal afzien... Ik weet gewoon niet wat ik moet kiezen. Misschien stop ik nu en ben ik binnen 2 jaar echt gelukkig, of misschien stop ik nu en ben ik binnen 2 jaar helemaal alleen en heb ik heel veel spijt. Of misschien doe ik door en is dit wat het zal zijn voor mijn leven... Ik vind dit zeer moeilijk.
Ik heb een moeilijke situatie. Ik ben ondertussen 4 jaar samen met mijn vriend en de relatie is al sinds het begin moeilijk verlopen. Zelf ben ik een ex-anorexiapatiënte, niet dat dit er veel toe doet, maar het is wel zo dat ik vrij onzeker ben, en ik heb bijna geen vrienden (ik heb het vrij lang en hardnekkig gehad en het heeft mij van mijn 15e tot mijn 25e gekost om er enigszins uit te raken, in die periode verlies je veel, zeer veel). Ik kwam uit een relatie van 2 à 3 jaar, waar ik mij volledig heb laten door 'opgebruiken'. Ik was op na die relatie, had ook een huis gekocht, had heel veel in de relatie geïnvesteerd, maar ik heb er uiteindelijk zelf de stekker uit getrokken, want hij was gewoon echt niet goed voor mij. Een paar maand later ben ik dan in een nieuwe relatie beland. Ik denk uit nood aan iemand, ik stond zo alleen in de wereld, ik werd 30 jaar, mijn vriendinnen (de paar die ik nog heb) waren ondertussen allemaal getrouwd en moeder... Zeer moeilijk en ik denk dat ik gewoon nood had aan iemand. Ik ben zeer zorgzaam en ik val blijkbaar op dergelijke types, dus ik ben toen met mijn huidige vriend begonnen. Dit liep al van in het begin stroef, hij stuurde niet terug, hij toonde vaak geen aandacht, maar ik ben blijven investeren in de relatie. Af en toe heb ik het willen gedaan maken, maar ik had er nooit de moed voor, ik was ondertussen al 31 of 32, we hadden al een vakantie geboekt, het zou wel weer beteren. Ondertussen hebben we dan besloten dat we kinderen willen. Dit liep, gezien mijn verleden, ook niet van een leien dakje. Vruchtbaarheidsbehandelingen etc. Hierbij niet echt zoveel steun ervaren, ik moest het tenslotte wel doen, maar hij ging nooit mee of zo. Nu gestopt ermee, aangezien het uiteindelijk een ander medisch probleem blijkt te zijn, maar er wordt niet meer over gepraat. Ik voel het gewoon niet meer tussen ons. Vaak hebben we wel leuke weekends of avonden, kijken we wat tv, we hebben weinig ruzie, maar ik mis iets. Ik mis het gevoel dat als er mij of hem iets overkomt, dat de ander er onvoorwaardelijk zal zijn. Ik mis dat extraatje, ik ben misschien te romantisch, maar ik voel mij meer broer en zus dan partners. En ik heb het al meerdere keren gezegd, ik heb het zelfs al een paar keer 'gedaan' gemaakt, maar dan praat hij steeds weer alles goed met: en we hebben het toch goed samen en het is toch leuk. En dan twijfel ik weer: de vakantie was inderdaad leuk, gisterenavond was leuk. Maar het gaat over het algemeen gevoel. Ik voel dat dit niet de persoon is die mij gelukkig zal maken, hij vraagt te veel zorg en hij vraagt gewoon te veel van mij (hij is heel vaak negatief, heeft niet vaak zin in iets en die periodes kunnen lang duren) en ik wil gewoon eens iemand die af en toe eens voor mij zorgt, die aandacht heeft voor mij. Ik loop en spring voor iedereen (ik doe dit ook op mijn werk, dus is echt een probleem waar ook ik moet aan werken). En ik voel mij zo alleen. Ik probeer er met vriendinnen over te praten, maar die bekijken mij dan zo'n beetje van: je wordt 33, je zal nu toch echt wel eens moeten aan uw leven beginnen, en die kinderen... En ik voel mij zo schuldig, want ik weet dat hij er dan zo van zal afzien... Ik weet gewoon niet wat ik moet kiezen. Misschien stop ik nu en ben ik binnen 2 jaar echt gelukkig, of misschien stop ik nu en ben ik binnen 2 jaar helemaal alleen en heb ik heel veel spijt. Of misschien doe ik door en is dit wat het zal zijn voor mijn leven... Ik vind dit zeer moeilijk.
Ella
