Helaas is het ons ook overkomen. Mijn vrouw (15 jaar mee getrouwd) is 6 maanden lang vreemdgegaan met een vader die ze tegenkwam tijdens een voetbalwedstrijd van ons zoontje. Ik ken hem notabene ook via het voetbal.
Het begon met dat hij contact met haar zocht via Facebook na een gesprek langs het veld en van het één kwam het ander. Ze ontmoetten elkaar eens in de week ongeveer op een afgelegen parkeerplek vlak en hadden korte vrijpartijtjes voordat ze van haar werk weer naar huis ging. Ik kwam er achter toen ik een chatsessie op haar telefoon ontdekte.
Het is nu 5 maanden later en er valt nog veel te verwerken. Mijn vrouw heeft ontzettend veel berouw getoond en er direct een punt achter gezet.
Ik ben na mijn intense woede en verdriet over mijn trots heen gestapt omdat ik nog ontzettend veel liefde voor haar voel. Ons huwelijk was ook helemaal niet slecht, heel liefdevol zelfs. Onbegrijpelijk dat zo iets kon gebeuren!
Het was voor haar ook geen verliefdheid, het ging haar om de aandacht en de afleiding. Heel cliche: ze stond niet stil bij de mogelijke consequenties. Voor ons trouwe partners onbegrijpelijk, voor de daders van ontrouw waarschijnlijk heel herkenbaar.
Ik zat uiteraard boordevol vragen en tijdens flink wat scheld- en huilsessies kwamen we er achter dat het echt iets is wat met het zelfbeeld van mijn vrouw te maken had.
In therapie zijn we er achter gekomen dat ze uit een verkeerde vorm van rebellie een leegte probeerde op te vullen. De leegte bleek een jarenlange depressie te zijn die sluimerde zonder dat ze het doorhad.
De therapeut heeft ons enorm geholpen, maar ja de woede en het verdriet borrelen geregeld nog op. Gelukkig is er ook veel verbinding en is de liefde ook weer heel intens. We willen met elkaar door, maar uiteraard mag zo iets nooit meer gebeuren.
Ik wil wel zeggen dat ook ik altijd geroepen heb dat ik zo iets nooit zou pikken, maar soms zijn dingen in de realiteit toch niet zwart of wit. En als de liefde er echt nog is, er oprechte berouw is en de wil om met therapie 1. aan de slag te gaan met jezelf (de dader met name) en 2. met elkaar om de verbinding en het vertrouwen weer te herstellen, dan kom je echt ver.
Uiteraard blijft het een zeer pijnlijk litteken (we praten er ook nog veel over, maar ik probeer dan vooral niet verwijtend te zijn, wel dat het mij nog steeds pijn doet, mijn mannelijkheid heeft aangetast alsook mijn trots en eer en dat ik het daar heel moeilijk mee heb op momenten) en niemand verdient het om hier slachtoffer van te worden, zeker niet als zoals bij ons er echt gewoon niets aan de hand was/is met ons huwelijk.
Maar het is gebeurd en de waarheid is lelijk. We gaan nog steeds naar therapie, al is de frequentie nu wel aan het verlagen. We doen veel samen, genieten van elkaar, van de seks (ja gek genoeg is die alleen maar beter geworden) en van ons gezinnetje.
Maar soms als ik mijn zoontje naar voetbal moet brengen of ik als een man zie die op hem lijkt, dan word ik weer helemaal eng van binnen herleef ik alles opnieuw. Ik kan alleen maar hopen dat dat met de tijd minder wordt.
Ik wil namelijk door met mijn vrouw en zij met mij. De liefde gaat alles overwinnen, maar het blijft een proces, met ups en downs. Soms voel ik alsof ik stik: waarom moest mij/ons dit nou overkomen? En soms geniet van de liefde en zie het glas als halfvol.
Ik hou aan het laatste vast en hoop dat het verdriet en de boosheid verder zullen slijten. Ik hoop dat ik anderen in ieder geval een hart onder de riem kan steken: het kan goed komen, maar dan moet je er wel allebei 100% voor gaan.
