Mijn vriendin en ik zijn inmiddels 10 jaar samen. We hebben inmiddels 2 kinderen (4 en 6). In het tweede jaar dat wij samen waren is zij vreemdgegaan met een collega (die zelf een vriendin had). Daardoor heeft vanzelfsprekend onze relatie een grote deuk opgelopen.
Dat gezegd hebbende konden we elkaar na een paar maanden toch weer vinden en na een lange tijd vertrouwen. De jaren die daarna volgden waren stabiel, maar nagenoeg ook zonder intimiteit.
Enkele maanden geleden kwam ik er helaas achter dat ze weer een ander had in haar leven. Wederom een collega die zelf een vrouw en twee kinderen heeft. Dit heeft logischerwijs tot een groot conflict geleid waarin ik compleet het vertrouwen in mijn vriendin ben verloren.
Ik ben altijd in gesprek gebleven met haar en ook nu zijn we veelvuldig in gesprek over hoe we tot elkaar kunnen komen. We hebben nu ook twee kinderen om rekening mee te houden, dus dat maakt het extra belangrijk.
Ik merk aan mezelf dat mijn gedachten alle kanten op gaan. In de basis ben ik ontzettend boos, teleurgesteld en zelfs onzeker geworden tot het punt dat ik liever soms de knoop wil doorhakken.
Mijn vriendin wordt hier zo langzamerhand ook "moe" van, omdat ik steeds in een zwart gat val waarin ik geen uitweg zie tussen ons beide en dan maar concludeer dat we beter uit elkaar kunnen gaan.
Zij wil naar eigen zeggen, ondanks dat ik haar alle vrijheid geef om voor haar vrijheid te kiezen, toch er alles voor doen om samen te blijven. Ik zie echter dagelijks dingen die mij ontzettend doen twijfelen of ik mijn vriendin nog wel kan vertrouwen tot het punt dat ik mezelf echt helemaal "gek" maak.
Waarom draagt ze dit naar werk? Waarom draagt ze nu wat anders? Waarom moet dit jurkje op een doordeweekse dag in de was? Waarom staan haar WhatsApp meldingen uit? Waar is ze? ... ga maar door.
Ik vond mezelf altijd een rots in de branding; stabiel en bepaald niet jaloers aangelegd, maar als ik mezelf nu zie en lees wat ik schrijf, dan ben ik haast teleurgesteld in mezelf dat dit me zo aangrijpt en forceert tot, wat ik zelf beschouw als, achterlijk gedrag.
Tijd ... hoogste tijd ... om professionele hulp in te schakelen.
Dat gezegd hebbende konden we elkaar na een paar maanden toch weer vinden en na een lange tijd vertrouwen. De jaren die daarna volgden waren stabiel, maar nagenoeg ook zonder intimiteit.
Enkele maanden geleden kwam ik er helaas achter dat ze weer een ander had in haar leven. Wederom een collega die zelf een vrouw en twee kinderen heeft. Dit heeft logischerwijs tot een groot conflict geleid waarin ik compleet het vertrouwen in mijn vriendin ben verloren.
Ik ben altijd in gesprek gebleven met haar en ook nu zijn we veelvuldig in gesprek over hoe we tot elkaar kunnen komen. We hebben nu ook twee kinderen om rekening mee te houden, dus dat maakt het extra belangrijk.
Ik merk aan mezelf dat mijn gedachten alle kanten op gaan. In de basis ben ik ontzettend boos, teleurgesteld en zelfs onzeker geworden tot het punt dat ik liever soms de knoop wil doorhakken.
Mijn vriendin wordt hier zo langzamerhand ook "moe" van, omdat ik steeds in een zwart gat val waarin ik geen uitweg zie tussen ons beide en dan maar concludeer dat we beter uit elkaar kunnen gaan.
Zij wil naar eigen zeggen, ondanks dat ik haar alle vrijheid geef om voor haar vrijheid te kiezen, toch er alles voor doen om samen te blijven. Ik zie echter dagelijks dingen die mij ontzettend doen twijfelen of ik mijn vriendin nog wel kan vertrouwen tot het punt dat ik mezelf echt helemaal "gek" maak.
Waarom draagt ze dit naar werk? Waarom draagt ze nu wat anders? Waarom moet dit jurkje op een doordeweekse dag in de was? Waarom staan haar WhatsApp meldingen uit? Waar is ze? ... ga maar door.
Ik vond mezelf altijd een rots in de branding; stabiel en bepaald niet jaloers aangelegd, maar als ik mezelf nu zie en lees wat ik schrijf, dan ben ik haast teleurgesteld in mezelf dat dit me zo aangrijpt en forceert tot, wat ik zelf beschouw als, achterlijk gedrag.
Tijd ... hoogste tijd ... om professionele hulp in te schakelen.
D
