Hallo, mijn verhaal is helaas ook heel verdrietig. Mijn man en ik zijn 30 jaar samen, jeugdliefdes, 2 kinderen. We werken samen in eigen bedrijf. 8 jaar geleden heeft mijn man, terwijl ik voor een ziek familielid zorgde, een vrouw ontmoet in een bar en hiermee gezoend. Daarna zijn ze gedurende 1 jaar blijven appen naar elkaar. Hier ben ik achter gekomen en de wereld stortte in. We hadden voor dit voorval wel regelmatig ruzie, maar waren verder happy en deden leuke dingen samen. Uiteindelijk, na veel praten en veel spijt van zijn kant (waarbij mijn man zich moeilijk emotioneel kan uiten) en veel verdriet aan mijn kant zijn we doorgegaan omdat hij zei dat ik altijd het belangrijkste in zijn leven was, samen met de kinderen en ons absoluut niet kwijt wilde. Hij voelde absoluut niks voor die vrouw, hij vind haar niet aantrekkelijk of wil iets met haar. Hij wilde niets liever dan met mij zijn. Nu na 8 jaar, heb ik hem weer betrapt op appen na een ruzie, weer met diezelfde vrouw. Ik begrijp er niks van dat je zoveel op het spel zet voor iemand die zogenaamd niks betekend. Zij kijkt tegen hem op, zegt hij, en geeft hem waardering. Hij heeft niets uit zichzelf toegegeven, ik heb alles uit zijn telefoon moeten halen. Hij heeft verder niet afgesproken, alleen geappt. Maar dat moet ik dan maar geloven, vertrouwen is er natuurlijk niet meer. Dit voelt voor mij zo verkeerd, ik voel me totaal genegeerd in mijn gevoel. Hij heeft gezien hoeveel verdriet ik de vorige keer gehad heb. Ik heb hem een 2e kans gegeven. En toch weer beginnen met volgens hem "niks voorstellend appverkeer". Hij is nu in therapie om aan zich zelf te werken. En ik wil nadenken over mijn toekomst. Hij doet er alles aan om t goed te maken, voor mij is er iets in mij geknapt dat ik niet meer verder kan. En aan de andere kant voel ik, stom genoeg, nog steeds heel veel liefde voor hem en had ik met hem oud willen worden.
Lieve
